Meditatie XV
De dag heeft de behaaglijkheid van het licht. De dag biedt ons de gelegenheid ons te ontplooien want we zijn telkens een wordende mens. Gisteren, een dag waarvan we al weer afscheid hebben genomen, zei een vriendin: “Laat het licht, het leven en de liefde blijven sprankelen als een fontein.”
Onze houding spreekt van aanvaarding, van bereidheid, van moed, de moed en de wens om zin te geven aan de dag. De handen opengevouwen, de duim tegen de wijsvinger. Handen als een kom, een kom die gevuld kan zijn met welstand, een kom waaruit het soms schrapen is als uit een lege pot.
Het is de gedachte aan rechtvaardigheid, aan de ongelijkheid, dat het de ene hand lukt alles te vergaren en dat de andere er om bedelen moet, dat de ene hand gul is en de andere gierig, dat achter de ene hand een openhartige mens staat en achter de andere iemand schuilgaat die zich teruggetrokken houdt.
Zou de hand al kunnen tonen wie we geworden zijn, is het een open hand die nog veranderen wil of een gesloten hand die niets heeft dan zichzelf maar net overeind te houden?
[© MN, de reeks meditaties. Photo by Christophe Vermare.]
De dag heeft de behaaglijkheid van het licht. De dag biedt ons de gelegenheid ons te ontplooien want we zijn telkens een wordende mens. Gisteren, een dag waarvan we al weer afscheid hebben genomen, zei een vriendin: “Laat het licht, het leven en de liefde blijven sprankelen als een fontein.”
Onze houding spreekt van aanvaarding, van bereidheid, van moed, de moed en de wens om zin te geven aan de dag. De handen opengevouwen, de duim tegen de wijsvinger. Handen als een kom, een kom die gevuld kan zijn met welstand, een kom waaruit het soms schrapen is als uit een lege pot.
Het is de gedachte aan rechtvaardigheid, aan de ongelijkheid, dat het de ene hand lukt alles te vergaren en dat de andere er om bedelen moet, dat de ene hand gul is en de andere gierig, dat achter de ene hand een openhartige mens staat en achter de andere iemand schuilgaat die zich teruggetrokken houdt.
Zou de hand al kunnen tonen wie we geworden zijn, is het een open hand die nog veranderen wil of een gesloten hand die niets heeft dan zichzelf maar net overeind te houden?
[© MN, de reeks meditaties. Photo by Christophe Vermare.]
7 opmerkingen:
We gaan voor de open hand toch?
Fijne dag Marius.
Voor mij een schilder en mooi weer beleven dag.
Groetjes.
Ja, deze meditatie spreekt me op dit moment erg aan.
Alle dingen die we zelf zijn, aantrekking of afstoting, geven me soms verwarring. Tot het weer stiller wordt.;-)
http://www.youtube.com/watch?v=Mop7AGnpnZ4
Bijzonder mooi en rustgevend zoals je over die meditaties schrijft.
Mijn hand is nog steeds in verandering en in 'wording'. Nog steeds ben ik nieuwsgierig naar waar ik heen ga. Maar ik word gedragen in 'handen vol licht' en ook daardoor ontvouwt zich mijn kracht. Ooit zal ik stérk genoeg zijn zélf om een 'drager' te zijn lieve Marius.
Nu ik het me afvraag:
Maar aan de ándere kant is de geslóten hand die zichzelf maar net overeind kan houden misschien wel de stérkste hand, want deze hand houdt al zijn kracht 'binnen'. Ként zichzelf en 'overspeelt' zich niet in overmoed en vluchtigheid. Deze hand kent zijn grenzen in duurzaamheid en veiligheid.
Gelukkig zijn vraagt om inzicht en inzicht maakt gelukkig.
Beide handen hebben we nodig en soms in zwakke tijden, mag men de hand van iemand anders gebruiken, een vriend of vriendin nabij:
Licht, leven en liefde als een fontein. Ja láát het leven zó zijn!
Een hand om vast te houden wat ons van waarde is en de andere hand om uit te delen van onze rijkdom.
Pak maar m'n hand
Kijk maar naar de huizen om je heen
Ze zouden nooit gebouwd zijn zonder steen
En zitten er geen vleugels aan een vogel
Vliegt die toch nooit ergens heen (...)
© Nick en Simon
Wat een mooi stukje meditatie alweer Marius. Dankjewel. Niet alleen om dit te publiceren, maar ook om een beetje voor ons te denken. Jij wijst beslist een héél interessante weg om te begaan!
Een reactie posten