Vrijdag, 13 januari
Wij, twee reizigers uit Doetinchem, waren halverwege deze
middag weer thuis. We hebben tijdens vierenhalve dag veel mensen ontmoet die we
zullen missen, veel tragische verhalen gehoord, veel sympathie ondervonden en
relatief zorgeloos geleefd. Zelf ben ik geen ogenblik ontkomen aan de geseling
door de ‘bekende duivel’, zodat ik er met heel gemengde gevoelens op terugkijk.Het is een luxe ambiance, Merlinde, maar vooral rijk aan gastvrijheid, vriendelijkheid en behulpzaamheid. Uit het oogpunt van werkelijke aandacht bleek de rooksalon een onmisbaar, zinvol ontmoetingspunt. “Het is een ernstige zaak hierzo, ja, alles wat we hier doen gaat in rook op”, zei de 89-jarige meneer Buis, een lichte Drum draaiend. Tussendoor stak hij een ouderwetse Caballero op. “Niet alles meneer Buis, wat we elkaar vertellen, wordt niet makkelijk vergeten.” We zullen elkaar missen, evenals Jeanne-Marie en mevrouw Post en nog enkele anderen.
Zaterdag, 14 januari
Het is gauw weer vanzelf dat je thuis zit maar met je
gedachten nog twee uur autorijden hier vandaan. Het is slechts een week, maar
met de gezichten, de verhalen en de emoties zijn we duurzaam verbonden. En zo’n
rookfaciliteit, waar tevoren menig zorghotel me om uitlachte wanneer ik er naar
informeerde, is van grote betekenis. (Enige bezwaar is dat het echt een
pijpenlaatje is.) Andere hotels zwijgen over het thema, maar zeggen evengoed,
‘bij ons kunt u uw vertrouwde levensstijl volledig voortzetten’. Dat is niet
waar voor wie rookt, die moet onder alle weersomstandigheden zijn jas aan en
naar buiten, met enig geluk nog onder de dakgoot, maar vaker staat er een bord:
‘roken toegestaan buiten een straal van 50 meter’. Een mevrouw deed aan de
telefoon zo minzaam, dat ik zei, “U doet alsof ik uit de hel kom, maar weet u,
dan blijf ik liever in de hel waar ik woon.”Veel gasten zijn herstellende van een invasieve behandeling of in afwachting van bijvoorbeeld plaats in een verzorgingshuis. Paramedische hulpverleners komen en gaan vanuit het belendende pand, het St. Elisabeth Verzorgingshuis, dé overlevingszegel van het uit 1892 daterende gebouw, van gemeentelijk ziekenhuis naar riant hotel. Het is een carrévormig gebouw met een zeer grote binnenplaats, ideaal in de zomer of tijdens de laatste oktobermaand.
Moet ik mijn leven telkens weer bijstellen? De pijn lokt in mij de grootste twijfel. Zoals ik nu ben, al zolang achtereen, denk ik dat het de laatste keer is geweest. Ik noem dit reële somberheid. Hopelijk blijft Wittgenstein in mijn gedachten. Bij behaaglijk buitenweer en een veel betere pijnbestrijding verandert het radicaal, keren we zo weer terug naar de plaats die ook nu van goud is in ons hart. En Marieke is de mens met de mooiste en sterkste liefde, zonder haar is niets meer mogelijk of leefbaar.
[© MN, ‘Les jours de l’âme’,
bij het schilderij “De reizigers” van Hanita Kooistra.]
9 opmerkingen:
Fijn dat jullie het zo goed hebben gehad Marius.
ik ben blij dat jullie genoten hebben en mooie ontmoetingen hebben gehad.
[roken in een pijpenlaatje is altijd goed voor goeie gesprekken!]
Wat fijn Marius, dat er weer 'rust' is.
Vriendelijke groet
Walter
We huilen vaak heel veel mijn lief, maar daarom zijn we gelukkig. Ik ben je er zo dankbaar voor.
"We huilen wel, maar eigenlijk is 't in volle eenheid juist Veilig en Gelukkig zijn."
Ook dát zou meneer Buis begrijpen. Trouwens we stralen het uit, omdat we ons hart niet verstoppen.
Elke traan is een liefdesverklaring.
.
Wat een groot geluk Marius, dat er Marieke's zijn.
Jij hebt zo iemand,Goddank, maar ik ook, mijn schat van een kleindochter,
al woont ze meer dan 6000 km bij ons
vandaan.
Ze leert nu lezen en schrijven, dus binnenkort kunnen we elkaar briefjes schrijven.
Geniet samen, dat doet deugd,
ria39
Marius,
Daarjuist was ik te gast bij jemarieke,
"wat heb jij geluk man!"
Dat is nog eens een schat van vrouw.
Ik weet dat ze nu wat tijd nodig zal hebben voor zichzelf, ivm met een zo nodige ingreep.
Gun haar die tijd, alle tijd die ze nodig heeft, Marius.
Het komt goed,geloof me maar.
En als je haar mist denk dan maar eens aan mij, die onze zo-ver-weg kleinkinderen ook zo erg mis.
Dan troosten we elkaar een beetje, met de gedachte, het komt goed.
Slaapwel Marius
ria
Het is niet dat ik je niet meer volg Marius, want ik ben niet ongeïnteresseerd hoe het met je gaat. Ik lees alles. Er is inmiddels een bepaalde intimiteit in je blogs gekomen, je hebt je eerdere schroom aan de kant gezet. Dat is mooi, je gunt ons nu een blik op de mens achter het blog waarin eerder voor alledaagsheid niet veel ruimte was. Reageren voelt daarom nu meer als een inmenging in de briefwisseling tussen twee geliefden, en wie ben ik om daar een reactie of aanvulling op te geven.
Maar wel even dit dan: het is een schande dat mensen die noodgedwongen elders moeten wonen, zij het ter revalidatie of in een verzorgingshuis, niet mogen roken daar waar zij hun nieuwe thuis hebben. Dat is als iemand verbieden thuis te roken omdat de verzorgster komt. Een rare kortzichtigheid.
Mooi dat het kan ! Een , zoals je schrijft 'relatief zorgenloos' verlof in een deugddoende omgeving en een gastvrij 'hoffelijk!' hotel ! Ik hoop mee dat het later nog eens kan.
> Allen: ik ben ontzettend blij met elke uitdrukking van betrokkenheid en in dezelfde mate doet het me nog altijd zeer jullie websites niet te kunnen bezoeken, al kan ik ze alle voor de geest halen en ik ken ieders stijl van schrijven, van vertellen. Ik mis de energie; hoeveel uren ik hier niet zit met de ogen dicht van de pijn, het is allemaal bijna niet meer vol te houden. Dank en liefs.
Een reactie posten