Angsten danken we aan onszelf, niet aan de natuurIk ben de man die zijn hoofd moet vasthouden en soms niet meer weet hoe dat moet. Twee jaar geleden kreeg ik van mijn broer een mp3-speler met prachtige muziek en ik had gelukkig al gauw door hoe dit kleinood, waarmee ik voordien al duizend jongeren op het perron had gezien en waarnaar ik keek alsof de tijd mij gevlogen was, bediend moest worden. Eén nummer bleef ik almaar herhalen en met verwondering over de schoonheid van het Allegro Moderato van Beethoven zou ik voor altijd blijven leven. Ik lag daar met een last om me heen alsof ik een herder was die zijn dode schaap in de nek naar een groeve droeg, maar nog niet wist dat het zijn lot was zo’n lange weg te moeten gaan dat hij met zijn last zou vergroeien. Als ik dan even niet meer weet hoe het moet, ga ik een paar uurtjes liggen, doe die met zwart fluweel gestoffeerde oordopjes in en word als stromend water in een tijdloos kabbelend beekje. Het Allegro is voorgoed verbonden met die tijd, met het gebaar waarmee ik het kreeg en hoe ik daar als kleine gekwetste man plotseling buiten het gewone argeloze leven was geraakt maar evengoed omringd werd met vriendschap. Toen wist ik nog niet dat de last voorgoed mijn deel zou zijn en wat ik er allemaal nog mee te stellen zou krijgen, maar als ik mijn ogen sluit en diep in de tonen van de pianist terugluister, dan lijkt het wel alsof het leven geen geheimen meer kan hebben, hoe weinig ik er ook van begrijp.
Ik liep door het stof onder aan de voet van de berg. Soms keek ik over de rand van mijn bril naar boven. Ik greep me vast aan de toppen van struiken en vond een pad. In de verte kon ik niet turen en ontdekte te laat dat ik met een boog weer naar beneden liep. Het is een deel van de angst, dat niets meer gewoon is. Het is een deel van de angst dat je stervende bent en niemand het ziet en het ook helemaal niet waar is. Ik ga dan liggen en zeg mezelf, sluit niet de ogen voor wat je zelf maakt.
“Niet aan de natuur”, zei Blaise Pascal (1623-1662), “maar aan onszelf, de angsten die ons van streek maken omdat ze aan de toestand waarin we ons bevinden de hartstochten verbinden van de toestand waarin we ons niet bevinden.”
[Zie Pascal, Gedachten, p. 295. Ludwig Von Beethoven, Allegro Moderato, Piano Concertos Op. 15,58. Afbeelding: schilderij “Dream” by Jeffrey Maron.]
20 opmerkingen:
zou het in de lucht hangen die zieleroerselen...? zou het collectieve onderbewustzijn zo zijn signalen doorgeven aan de gevoelig ziel?
Pensées van Blaise Pascal is een van mijn all time favoriete boeken. In schril contrast staat Emile Cioran als een goede tweede. Ik heb steun aan beiden. Elkaars opponenten in denken, maar voor mij absoluut een must. Het leven kan niet zonder elkaars tegenpolen.
ahhh prachtig en herkenbaar geschreven marius.
maar zolang jij de rust en de tijd kunt vinden om de muziek van beethoven op je in te laten werken.... kun je de hele wereld aan, en mag je alle angsten laten varen...
ik kan enorm genieten van klassiek, hélaas:-)) denkt niet iedereen daar zo over ...
mag ik jou een heel prettig weekend wensen grote tovenaar met woorden.
groetjes
klaproos
De herder met zijn dode schaap in de nek deed me teruggrijpen naar Agnus Dei op de CD Requiem for my friend van Zbigniew Preisner.
In heel droevige tijden vind ik Lacrimosa tegelijkertijd heel triestig maar o zo puur en van een hemelse schoonheid. http://www.preisner.com daar vind je meer uitleg.
Ja, troostrijke muziek. Bij kabbelende beekjes denk ik aan de Truite van Schubert en aan de watermuziek van Händel, maar vooral aan een pianoconcert van Mozart dat niks met water te maken heeft, maar voor mij wel zo klinkt.
Ach er is zovéél prachtige en troostrijke muziek.
Oei Marius, ik ben niet "anonymous" van het agnus dei, vergat mijn naam in te geven, mijn excuses
Dit vind ik toch het mooist om van je te lezen Marius, wanneer je zo over jezelf in het hier en nu schrijft. Niet dat ik het andere niet van je waardeer! En muziek, waar zouden we zijn zonder.
vaak als ik jouw [o zo prachtig gekozen en gerangschikte] lettertjes lees, komen er allerlei 'andere' lettertjes/ muziekjes in me op. zo ook nu weer.
'dying is easy, it's living that scares me to death' ~ annie lennox, cold.
'een mens lijdt dikwijls het meest, door het lijden dat hij vreest, maar dat nooit op komt dagen. zo heeft hij meer te dragen, dan God hem te dragen geeft' ~ zal vast uit een bijbel komen [?], zegt m'n mams vaak...
Het Allegro Moderato van Beethoven is als een tijdmachine. Het past zich aan, aan de reiziger der tijd...
Wat zo'n apparaatje toch gemakkelijk een kleinnood kan worden nietwaar? :)
Het lijdt in ieder geval tot een mooie formulering van gedachten Marius.
De vraag die je stelt: komen angsten uit jezelf. ja ik denk het wel, het zijn een soort dwangmatigheden die je jezelf hebt aangedaan 9of soms je zijn aangedaan) en waar je je door laat beheersen...mmm...misschien lijkt mijn beschrijving te veel op een fobie...
> Gobboe: geen fobie. Twee jaar geleden brak ik t.g.v. een tumor mijn nek en toen is mijn hoofd met vier schroeven vastgezet. Men dacht dat ik naar de overkant ging maar de toekomst is nog in leven.
Ja Marius,je zou van minder...
Ik wil niet anders dan geloven in jouw toekomst. Laat er ons allen maar samen in geloven, maar het bijzonderste is niet te vergeten in het NU te leven !
Terug naar je tekst :
Niet aan de natuur maar aan onszelf, de angsten die ons van streek maken, omdat we aan de toestand waarin we ons bevinden de hartstochten verbinden van de toestand waarin we ons niet bevinden. Ik wist niet dat Blaise Pascal dit geschreven had, maar had al zoiets gehoord van iemand.
Koppel dingen die in het verleden gebeurd zijn, niet aan toekomstige gebeurtenissen. Ze kunnen zich totaal anders voordoen of zich misschien niet eens voordoen.
Heel wijs, dat laatste stukje bij Inge.
Angst doet met je wat je wilt.
Het is een gegeven welke jezelf oproept ten gevolge van, of veroorzaakt door, noem maar op.
In verleden, heden en toekomst. Het is een drijfveer om soms een stap wel of niet te kunnen/willen/zullen nemen.
Angst wordt gevoed door onvermogen, de wenselijkheid van of door gebeurtenissen rondom.
Het bijzondere aan angst blijft, dat het je in zijn greep kan houden. De hartstochten die in het gebied van onze angst leven, zijn soms nog groter als het gevoel van de angst zelf.
Muziek kan een zelfde vorm van angst veroorzaken. De angstige gelukzaligheid bij het ervaren, lees horen, van schone klanken.
Deze brengen je in vervoering, geven ruimte aan alle kleuren die er zijn in je gevoelsleven.
Met muziek kan ik de overstap wel maken. Angst leidt tot niets. Het is eigenlijk een soort van kramptoestand. Muziek kan de ruimte geven, angst er te kunnen laten zijn en weer door te leven, na afscheid te hebben genomen van de diepe hartstochten die het je heeft opgeleverd en doen ervaren.
Ik ben zelf denk ik niet in staat zonder de schoonheid van muziek te leven. Het bezorgt me zowel de angstige vorm van verheven zijn boven het leven en weer terug moeten, als het zweven op de ultieme schoonheid van de composities en uitvoering ervan.
Cath*
Wie is er niet bang zichzelf te verliezen? Is het verlies van jezelf misschien onze grootste angst waar alle andereangsten uit voortvloeien? Ik vang het soms op bij mijn moeder van 94 alsof het mijn eigen angst is en dat is het misschien ook wel.
Muziek, heerlijk. Een prima ruimte verschaffer als je gekokerd bent door angst.
In een interview zei Ad Hoed die ooit de documenta in Kassel organiseerde: 'Ik stop alle angst onder mijn kussen'.
Ik maakte er een schilderij van, allemaal vluchtwegen.
Mijn ervaring is dat, als je het in de ogen durft te kijken het soms gewoon verdwijnt. Dus, is mijn conclusie ook: het komt niet van buiten.
Waar Beethoven jou in onderdompelt, doet Chopin bij mij. En ja, soms ben ik ook weleens bang, voor de toekomst, voor ziekte, voor tegenslag, voor de dood ... en daarna strompel ik tevreden voort.
Het is de diepste angst die we hebben denk ik, de angst voor de dood ! Soms overvalt het me even en ook de angst om dierbaren te verliezen. En jij bent dicht bij de dood geweest en daar moet je nu mee leven en met de gevolgen van je nekbreuk. Niet gemakkelijk lijkt me Marius.
Fijn dat muziek je zo tot troost kan zijn !
O ja en mijn lijfspreuk is > Pykerje net it komt doch oars !! Dat is fries en het betekent> Geen zorgen maken want alles loopt altijd anders dan je eerst had gedacht!
En zo is het vaak ook !
'MUZIEK IS WAT JE IN HET OOR KLINKT ALS JE MOOIE POËZIE LEEST; POËZIE IS WAT JE IN HET OOG SPRINGT ALS JE HEERLIJKE MUZIEK HOORT.' wn
Vrees enkel de vrees.
> Ik ken mijn vrees, en toch, niet alle vrees is ongegrond wanneer deze wordt gezien in de context van zijn ontstaan.
Muziek is de troost van alle tijden. Klassiek? Ja! En veel graag. Er is nog zoveel moois te beluisteren.
Een reactie posten