Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Een meditatie
Gefluister in zonlicht

(2de Fragment)

(Hoe schrijf je een zin die fluistert?) “Wie is die man in het zwart met dat lange haar?”
“U bent de buurman van Jeroen, wat leuk. Ik ben mevrouw Boon, Jeroen en Karina woonden lange tijd naast ons.”
Ze is van mijn leeftijd, schat ik, maar ze ziet er ouder uit, ik denk doordat ze zich zo zwaar heeft opgemaakt. Ze ruikt ook, laat ik maar zeggen naar eau de cologne. We staan samen bij zo’n statafel in de tuin, zij een jus d’orange, ik een cola.
“Erg voor de man hiernaast hè? Heeft u zeker wel gehoord, hij was hier maar net binnen, toen belde zijn zoon. Die had zijn broer thuis bewusteloos gevonden en die is met spoed naar het ziekenhuis vervoerd.” Als zij vraagt, geeft zij zelf het antwoord.
“Ja, ik hoorde het zojuist van Jeroen want ik vroeg hem waar Mark nu was. Dat zoiets gebeurt, in een vingerknip kan het leven anders worden mevrouw.”
“Ja, daar vraag je niet om. Maar ja”, en ze nam een laatste trek aan haar sigaret en drukte hem toen gekneld tussen duim en wijsvinger een paar keer op de asbak en vervolgens met alleen de wijsvinger nog eens stevig tegen het keramiek, “maar ja, waar je wel om vraagt, krijg je ook niet.”
“Nee, niet alles is te realiseren, of bedoelt u dat niet?” Ik was even afgeleid want ik keek naar het ruime rimpelige vel van haar handen en de zo donkerrood gelakte nagels. Waarom zijn die zo lang? Moet alles wat niet echt is, opvallen? Of moet alles dat opvalt, verdoezelen wat er echt is? Haar borsten zijn echt, maar ze laat er zo diep naar kijken, niet echt handig aan zo’n statafel.
“Ach neen” en bijna fluisterend, “mijn man is alcoholist, nou, dan weet u het wel.”
“Ja, ja, u wijst op een situatie die hopeloos is, niet te veranderen?”
“Precies. Dat is alleen maar getob. Ik zorg voor die man, maar ik krijg er niets voor terug als ellende. Ja, beloften, maar die zijn bij de volgende zucht al weer vergeten.” Ze stak een sigaret op, Belinda. Ik een Marlboro.
“Droomt u van een ander leven?”
“Dromen? Neen, daar koop ik niks voor. Je moet het ermee doen.”
“Maar als het een situatie is die u vreselijk vindt, dwalen uw gedachten dan niet af naar iets dat aangenaam is?” Dat moet toch haast wel, dacht ik. Ze maakt zich op, ze is aantrekkelijk en goed gekleed, ze weerspiegelt niets uit haar hopeloze werkelijkheid. Of zijn die make-up en die wat pronkerige sieraden als het ware de gordijnen voor een kleine donkere wereld?
“Neen, daar sta ik nooit bij stil. Ik heb het druk met alles in huis, we hebben een grote tuin en tegen de tijd dat ik klaar ben, kijk ik televisie. Mijn man zit altijd op zijn kamer of ligt lazarus op bed. En dromen, ik zei al, daar koop je niks voor.” Haar stem klinkt vriendelijk en toch koud, helemaal vertrouwd met de misère. Wat doet die man dan?
“Nu ja, in zekere zin klopt dat. De werkelijkheid blijft zoals die is mevrouw Boon, tenzij u de verlaat. Maar als het een werkelijkheid is die u niet wilt, maar er tóch in blijft, weet u waarschijnlijk ook welke werkelijkheid u wél wil.” Ze onderbrak me: “Zeg maar Floortje hoor. Maar ik heb geen fantasie, als je dat bedoelt.”
Ja, dacht ik, maar je zei dat het alleen maar getob is. Ik bedoel, tegenover tobben kun je ook mijmeren zetten. Je bestaan lichter maken. Is de fantasie niet vaak een verlossing? Of raak je dan vervreemd? Waar is haar leven?
Zelfs de fractie van een kus zal verloren zijn.
“Leef je van herinneringen?”
“Daar zeg je wat.”
Ik voelde haar droge droefenis als die van mij, during a minute of empathy… loneliness, not expressed dramatically and hopelessly, not in a kind of meditative way. Soms is liefde niet te doen.
[Schilderij: “No suffering” van Mieke Opstelten.]