Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Luisteren is langzaam zijn

Ik zat van de week, het was windstil, de magnoliabomen waren al helemaal uitgebloeid en het leek wel hartje zomer, op een bankje bij de vijver waar in vroegere winters half Velp ging schaatsen, toen een man opmerkte dat het “in dit weer toch wel lang is vol te houden”. Hij was niet veel groter dan ik, wel veel jonger, had een flink postuur, zwart haar, wenkbrauwen als borstels, donkere ogen en bolle, bleke, wangen. Eveneens gekleed in het zwart, zoals mijn vrouw ook mij kan uittekenen als zij me ooit als vermist zou moeten opgeven. Zwart, feitelijk de ontkenning van alle kleur, is het ‘nee’, in tegenstelling tot het ‘ja’ van het wit. Hij was intussen gaan zitten en keek me aan alsof hij benieuwd was of ik zou antwoorden.
“Wonderlijk hè, dat alles en iedereen zo opgetogen is over de behaaglijkheid van dit weer, dat alles in rep en roer is en gelukkig lijkt. Het is buiten een en al museum.”
Hij knikte, glimlachte. Zijn handen maakten een gebaar alsof hij verrast was. “Ik kan er niet over uit dat de lente door het leven waait, zo zacht en indringend. Maar gelukkig?”
“Komt u uit het duister?”
“Ik woonde lang in Wolfheze. Kent u dat?” Als ik dat zou kennen, dan ken ik het duister. Hij draaide een shagje. “Ja, ik ken het (apz) daar.” Het wilde niet goed lukken, hij frommelde het vloeitje tot een prop, knipte het tussen duim en vinger weg en wilde het nog eens proberen, maar hij nam gretig een Marlboro van me aan. “Mijn ouders zijn veertien jaar geleden verongelukt, een dikke twee jaar later mijn zusje, Eva. Ze was al een tijd ziek, acute leukemie. Maar voor Zilver, het tweelingzusje, hield toen alles op. Ze zorgde voor ons, zoals al die jaren, maar zei geen stom woord meer. Nog geen twee maanden daarna is ze van de Waalbrug gesprongen, ’s avonds, het was al donker.”
Mijn hemel, alles ineens, en hij heeft al een kerkhof vol. Hij nam uit zijn binnenzak een notitieboekje, het stond bol van beduimelde blaadjes met allerlei voor mij onleesbaar gekrabbel zonder kantlijn. “Dit zijn Eva en Zilver.” Hij hield het boekje voor me alsof ik het even zelf in de hand moest nemen, maar hij hield het stevig vast, zijn duim met ver afgekloven nagel over de linkerpagina. Alleen wie hen kende, zou ze kunnen onderscheiden. Het gelaat van twee jonge vrouwen, dicht bijeen en identiek, zelfs de slag in het haar was niet anders, en ook de droefenis niet. “Rechts is Zilver.”
“Alleen gezorgd, nooit bemind?”
Alsof er stof op lag, veegde hij de foto over z’n mouw die niet erg schoon was. Hij hield het boekje zo voor me dat het leek alsof we beiden voor hun graf zaten. “Vind je ze mooi? We waren gek met elkaar, alledrie. Een man van buiten, neen, die was er niet. Na Zilver was er niets meer. Nee, ik zeg overal nee op.”
Alles is zwart geworden. Wit is de bladzijde waarop het verhaal geschreven moet worden, zwart is het eind, waarachter niets meer is. Liefde en tragiek, nu voorgoed bijeen.
“In opstand tegen je lot. Maar is het leven niet een beetje anders aan het worden?”
Hij keek me aan en knikte in een zachte glimlach. “Ik woon weer op mezelf. Gek, ik vertel dit nooit.” Zwart is niet het eind, het is een verlangen. Hij draaide opnieuw een shagje. Het lukte.
“Het is ook niet een verhaal om in te wonen.” We gaven elkaar de hand, stevig, zoals je in een handdruk er twee kunt geven. “Blijf spreken Joseph, dan zul je het er ook lang in volhouden.” Hij stak zijn peuk aan en liep de andere kant op, maar gek, op eenzelfde ogenblik draaiden we ons nog eens naar elkaar om en staken de hand op. Zwart is klein, maar iemand is meer dan hij zich laat kennen.
[Schilderij “Emotional wind” by Victor Safonkin.]