Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Verbazing en verbondenheid

Iémand in de mensengeschiedenis
is voor onze schuld en onschuld gestorven,
een uitverkorene, neen, een opruier en men voerde
de meest beproefde man naar de Schedelplaats.

Het lijden van anderen
steekt mij aan, het onmogelijke te leven
juist te leven, het is de alledaagsheid
van een kruis voor velen.

Er zit een schil om mij heen,
zodat ik de ander niet hoef te horen en die toch
de lijdensweg alleen gaat. Er zijn bekoringen teveel.
Mijn ziel? Waar heb ik die gelaten!

Ik kan mij innerlijk wel verbinden, maar
het lijden verhelpen, nee – als ik maar weet
dat in lijden een verlangen woont
en geen ademnood.

Is de vrede dan te offeren
aan de koele, uitgewogen wereld, laat
mij aarzelend zeggen dat lijden mij aansteekt
maar wat er brandt, dat ben ik.

Stem van de stilte, spreek, laat
de mensenzoon niet voor weinigen gestorven
zijn, laat mij vuur en aandacht richten
zodat mijn zwijgen zich vullen mag.

Laten we maar thuis zijn op de plaats
waar we wonen en ons verzoenen
met het ritme van de aarde,
sterven zullen we toch.

[© MN om 15.00 uur, in De wind waait de tijd als zandkorrels weg.
Schilderij “Het offer” van Lammert Boerma.]