Ik hoor de kist nog niet knarsenGeen vonnis dat mijn mond verzegelt
Wat mensen aan ziekte overkomt, kan
soms nooit meer kantelen naar hoe het
eens was. Dat te weten, is eerst als dwalen
in een diep bos, je weet niet waar je bent
noch waar je gaat. Met geduld komt er licht en
gewoonte tevoorschijn en eenmaal daar
wil je zó niet meer kijken naar de tijd
die je nog niet kent. Zo wordt het mogelijk
het onmogelijke te leven
want eens verlaten we elkaar, vroeg of laat,
een van beide, maar allemaal. Staan we er teveel
bij stil, dan komen we tijd tekort.
[©MN, in De wind waait de tijd als zandkorrels weg. Jan Wolkers schreef: “Je laatste gedicht schrijf je pas als de kist hoort knarsen.” (Ziekte is metaforisch voor alle lijden dat zich in littekens vastzet. “Het lijden is de universiteit van het egocentrisme”, zegt Kundera.) Uit een Ierse song: So stick to the fight when you're hardest hit, It's when things seem worst that you must not quit.
Afbeelding: “The music of the soul” by Victor Safonkin.]
14 opmerkingen:
eens verlaten we elkaar, maar niet voorgoed... ik stond er vanochtend vroeg al even bij stil, want het is een speciale dag vandaag en dank voor dit prachtige gedicht op deze dag !
Ach Marius, eb en vloed, panta rhei. De tijd is voorbij dat ik de aarde bijna lijfelijk voelde en rook. En toch komt die terug. Weer gewoonte? Wil je bijna niet. L'impossible est possible, niet het schijnbaar onmogelijke leven, wel het ongekende, weer hopen tegen beter weten in en "schijn-onwetend" proberen verdergaan.
Tijd om weer verder te gaan, want ik was altijd al in de "bond van de TTK'ers" zoals ons vader zaliger zei, maar nu kan ik het me van langsom minder permitteren. Ik wens jou nog alle tijd die je jezelf kan wensen met zo draaglijk mogelijke pijn (als het niet zonder kan, maar liefst zonder !)
Een mooie uitspraak van Wolkers en je hebt er een prachtig gedicht meegeschreven.
Nog dit : The road of life.
I expect tot pass through this world but once
Any good therefore that I can do
Any kindness that I can show to any fellow creature
let me do it now.
For I shall not pass this way again.
Het is maar beter om er niet bij stil te staan...
Stilstaan bij de dood is alleen maar heilzaam als je daardoor de essentie uit het leven weet te halen en wordt het zoals je zo mooi zegt 'het mogelijk het onmogelijke te leven'.
Misschien is het niet stilstaan, maar het op de achtergrond weten en kunnen accepteren.
Eens komen we elkaar ook allemaal weer tegen
Op de plek waar we onze reis eens begonnen..
Mooie week opener Marius..
Is het leven niet een aaneenschakeling van vasthouden en loslaten?
Tja. Wat er is na de dood, wat er was voor de geboorte, is, denk ik, hetzelfde.
Ik ben niet kerks, denk wel dat er meer tussen hemel en aarde is.
Iets... moet er wel zijn,daar ben ik van overtuigd..
dat is een waarheid als een koe marius,
alleen heeft de een of de ander meer tijd nodig om dat te gaan zien.
groetjes
klaproos
mijn hart sloeg ervan over
novelle
O dit spreekt me heel erg aan !! Prachtig !
Ik zou het liefst gewoon helemaal mijn mond houden en genieten van je woordenkunst, Marius.
Maar dan zou je wel kunnen denken dat ik niét wilde reageren of je blog niet leuk vind. Wel, vérre van daar, als je dat maar weet. Hier even binnen wippen is beslist een lichtpunt in mijn dag!
Lijden is als leven.
Het beperkt, geeft nieuwe kansen evenzo, maar als je niet goed oplet kan het je richtingloos maken.
Om dood te gaan en elkaar te verliezen is meer nodig dan lijden.
Ik geloof dat lijden je ook de mogelijkheid geeft 'anders' te gaan leven als ervoor.
Zonder dat blijf je stationair functioneren, en wie wil dat nu.
Dag Marius*
Geduld...ja
Maar komt een mens zover dat je het licht mag zien, het lijkt mij wonderbaarlijk mooi, mocht mijn tijd daar zijn..ja..
Bloem
Een reactie posten