Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

In dichter’s eenzaamheid woont hartstocht

Ik hunker zó naar je mond, je stem, je haar
dat ik stil en hongerig door verlaten straten zwerf.
Brood zal me niet voeden want elke dageraad ontwricht me,
mijn oor hangt slechts naar de soepele maat van je voetstappen.

Ik verlang naar de glans van je immer liefdoende lach,
naar je handen in de kleur van wilde tarweoogst,
zoals alleen ik ze ken, je steenbleke vingernagels,
ik eet gretig je huid als een gave, ongeschonden amandel,

ik eet de schitterende stralen van je schoonheid,
je neus, de vorstin van je trotse gezicht,
ik eet de vluchtige lommer van je wimpers,

zo stap ik hier rond, hongerig snuivend in de schemer,
op jacht naar jou, je heftige, vurige hart,
ik lijk wel een poema in de verlatenheid van Quitratue.*


[* Een streek in Chili. Het is een liefdesgedicht, “Love sonnet XI”, van Pablo Neruda, door mij uit het Engels vertaald, vermoedelijk te vrij, en voorzien van de titel ‘In dichter’s eenzaamheid woont de hartstocht’. Voor wie weet wat liefde is. Pablo Neruda (12 juli 1904 – 23 september 1973) is het pseudoniem van de Chileense dichter Neftalí Ricardo Reyes Basoalto; later werd Pablo Neruda zijn officiële naam. In 1971 werd hij onderscheiden met de Nobelprijs voor Literatuur.
Afbeelding: painting by Kelvin Lim.]