Ik schrijf mijn ziel
Wanneer je vanuit een mozaïek van redenen de pen een poosje laat liggen – ik weet geen ander woord dan onmacht, daarin zit alles samengebald wat ertoe doet – weet je op zeker moment niet meer waar te beginnen om van die pen weer een eigen instrument te maken (maar als je dan begint, dan is’tie ’t al weer). Toch lijkt het alsof je een kluwen hebt laten ontstaan waarin elke samenhang is verdwenen, alsof die moedwillig is verdonkeremaand hoewel de aangestipte onmacht die gedachte onmiddellijk doorstreept. Het is juist het krampachtig willen vasthouden van onafhankelijkheid waardoor mijn bestaan als een rietstengel is geknakt. Toch gaat de pen waar het hart naar toe wil.
Het huis. In drie weken tijd zijn de huizen en hun geschiedenis hier tegenover heel systematisch afgebroken. De aarde is met precisie gezeefd en gereinigd van alles wat aan juist die huizen kan herinneren. De aarde is geschoren. Straks begint de bouw van nieuwe huizen, terwijl ik er juist op heb aangedrongen er een park van te maken.
Ik was van de week even in een ander huis en in de uitgestrekte weidevelden daar direct achter, na de boomgaard dan, telde ik vijf paarden, grazend onder een typisch Hollandse lucht met aan de horizon het silhouet van een oude dorpskerk. Even later zag ik nog een geit die me meteen deed denken aan de verstilde kunst van Jan Mankes. (De kunstenaar die zo jong is gestorven, die buiten het marktgeschreeuw wilde blijven en beducht was voor te vroege waardering. Het verdroomde karakter van zijn schilderijen verkocht goed.)
Ik schrijf mijn ziel, al moet ik er voor door de woestijn, terwijl ik bij herhaling luister naar http://www.youtube.com/watch?v=fH4pT6JWnhY
Een paar jaar geleden liep ik nog met enig gemak, met de stok, naar mijn herinneringsvolle paardenwei. Op tweemaal die afstand van hier bevindt zich het hospice. Het is een huis in serene rust, in bloeiende stilte en met professionele zachtaardige zorg. Het is een huis voor de intieme dood, het eindpunt van alle verlangens. Ik kan er ook aankloppen om tot een betere pijnbestrijding te komen.
[© MN, met een schilderij van Jannes Koetsier. Ik weet niet of ’t hospice ook twee deuren heeft en bij welk van de twee ik dan zal aanbellen. Misschien is het verschil niet groot. Meestentijds woon ik nu in bed.]
18 opmerkingen:
in bed wonen.. maar toch nog je ziel kunnen schrijven.
ik heb even geen woorden van bemoediging of van troost, je weet dat mijn gedachten vaak bij je zijn.
mooi stukje muziek trouwens. ik luister nu bij herhaling (zo erg dat jonah het nummer ook al zingt =) naar http://www.keklog.nl/?page_id=9316
ik zal de toekomst in vol vertrouwen tegemoet treden,
gij zult de toekomst in vol vertrouwen tegenmoet treden,
hij zal de toekomst in vol
vertrouwen tegemoet treden,
wij zullen de toekomst in vol vertrouwen tegemoet treden,
jullie zullen de toekomst in vol
vertrouwen tegemoet treden,
zij zullen de toekomst in vol vertrouwen tegemoet treden!
(komt na lezing in me op- en wens een derde deur)
X
Danny
Hoe meer het lijf weigert.... de woorden krijgt hij niet stuk.
Fabulous geschreven.
Ik denk aan je en stuur je -ver-licht- ing voor de duisternis.
Liefs, Joke (SB)
Pijnlijk prachtig geschreven dear poet!
Ja, die deuren:-))
Ik denk; klop aan bij de frontdoor en ga na bruikbare info lekker weer door de backdoor naar huis:-))
Denk na, rust uit, en vergeet je pen niet ter hand te nemen.
Het is je overleven, het is je verbinding aan ons hier allemaal.
Doe vooral wat JIJ denkt en voelt wat goed of anders voor je is.
Ik ben bij je in gedachten.
Dag lieve schat*
Liefs: Cath*
Lieve Marius,sorry voor het "misbruik" van je log. Ik ben in Ede, ben adressenlijst met tel.nrs. vergeten mee te nemen, dus kan je niet bellen of sms-en. Zou morgen (woensdag) of a.s. vrijdag rond de klok van half vijf je kunnen bezoeken. Breng dan eten mee.
Wil je dit? Kan je dit?
Ik ben bereikbaar op: 0610365135
Theodora x
"Ik schrijf mijn ziel, al moet ik er voor door de woestijn"
Ik wens je toe dat de woestijn je ziel in bloei zet.
Goudenmorgen Marius,
Ik laat 'de lapsus' staan.
Inderdaad, wat zou ik je graag een gouden morgen wensen.
In de zin van:
'De morgenstond heeft goud in de mond.'
A la recherche du temps perdu.
Het zal je geen troost wezen, maar naar het schijnt, schreef Proust zijn magnum opus in bed.
Ik wens je korenbloemen en klaprozen, paarden en klapwiekende staarten ...
En zon in je hoofd ...
Uvi
Whisperings of the soul,dank voor het delen.
Kramp is nooit goed. Groeien in afhankelijkheid is wordingsproces.
Moge die pijnbestrijding eindelijk eens goed afgesteld raken.
Blauw in het schilderij en de blues.
Mooi dat de zon op het gezicht schijnt. Dacht nog terug aan 'La joie de vivre' van Ernst Josephson.
Wens je dat je deze dag naar eigen goedvoelen als aangenaam mag ervaren.
Goedemorgen Marius.
Alles wat wenselijk is!
dag dag.
Dag Marius Ik ga je maar eens van voren af aan lezen zover als mogelijk is.Marius vertroosting wens ik je toe....wat het ook moge zijn...dat je doet glimlachen.
zomergroet van Novie/Novelle
Lieve Marius,
Ik wens voor jou dat ze eindelijk een pijnbestrijding vinden die help. Ik heb bewondering voor je mooi geschreven log. Van de week had ik het nog over je en over de vreselijke waardevolle momenten met jou op het internet. Jij hebt bijgedragen aan mijn proces, mijn herstel, en uiteindelijk mij terug gevonden leven. Wat ben ik jou en je pen dankbaar. Veel en veel liefs
Pas dit beluisterd : http://www.youtube.com/watch?v=zDNY52ivQYY&feature=related Wens je een goede dag.
(Blij dat we er nog zijn)
Ik kom je even een goede zondag toewensen.
Het wás hoe dan ook een goede tijd;
Laat die tijd je vriend blijven, néém alle tijd en maak het weer opnieuw tot jouw tijd.
Word gelukkig.
"Een huis, een wandelstok, een 'sigaret' en elke zondagmiddag kreeft, is dat alles? " hoor ik zojuist op Sandwich.
Er is meer Marius en het zit van binnen, laat het je niet ontglippen, kijk de goede kant op. Je hoeft het niet altijd alleen te doen...dat weet je.
.
Marius,
ik begrijp niet alles,
omdat ik u en uw levensgeschiedenis
nog niet zo lang volg.
Maar één ding weet ik,
dat ik zelden een mens ontmoet heb,
die zoveel lijden te samen
met zoveel kracht en schoonheid
draagt.
Ik hoop dat u de juiste deur vindt
om aan te kloppen,
midden in een landschap dat u
in alle afscheid en alle pijn,
vreugde brengt.
liefs,
ria39
Lieve Marius, ik mis je al een tijdje en zei bij mezelf: laat ik eens bij hem langs gaan... Want ik dacht al dat er iets grondig mis was. Jongen, heel veel sterkte gewenst, ik hoop zo voor jou dat je ook dit weer overwinnen kan!
Zoals je mooie meditaties, zeer zachte muziek, als ondersteuning bij de versterking van jezelf : http://www.youtube.com/watch?v=cpWZvzhJC7A&feature=related
Wens je een goeie startdag van deze week.
Een reactie posten