Tot een keerpunt nabij
Ik heb vreselijk genoeg van al deze deerniswekkende verhalen. Kennelijk weet ik ze ook nog in te smeren met raadsels, maar hoe ook, ze zijn mezelf tot last en ik kap ermee. Picasso, een ijdele man, liet zich in zijn laatste levensjaar niet meer fotograferen. Hij bekeek zijn kop in de spiegel en zei dat het genoeg was.
Ik heb nog zeven meditaties liggen, geschreven in eenzame avonduren en ik me vanwege de pijn onvoldoende kon concentreren om aandachtig te lezen maar mezelf toch ‘tot nut’ wilde bewijzen. Veel lezers hebben er geloof ik lak aan.
Deo volente kom ik terug als het leven mij de goede weg op kantelt. Het is geen afscheid, of ik moet er niets van af weten, zoals een van de eksters hier tegenover er vanmiddag geen idee van had plots door een kat uit de lucht gegrepen te worden en met een smak tegen het vlakke zand aankeilde. Een doodsmak. Wat een treurigheid, niet voor de kat want die danste nog een hele poos om z’n prooi en hanneste wat af met de pluk veren die hij telkens naar zich toegreep.
Een mooi verhaal? Ja. Jean-Paul, een neef van me, is 23 jaar en heeft zich ontwikkeld tot een rasechte kosmopoliet. Hij spreekt moeiteloos de Europese talen, is werkzaam als topanalist bij een wereldconcern en woont in het hart van Hamburg. Momenteel is hij enkele weken in Londen, reist daarna naar China en vervolgens naar Italië. Zijn kostuums laat hij maken in Singapore, als de dollar laag staat zoals laatst, gaat hij shoppen in New York. Hij heeft een zeer brede belangstelling, is een gentleman pur sang en heeft, ofschoon werkdagen van minstens twaalf uur, een druk sociaal leven. Hij heeft een rijbewijs maar geeft niets om auto’s, heeft liever een wagen met chauffeur. Jean-Paul leeft in de wereld van de grootindustrie en geen mens kan op de idee komen met iemand van 23 jaar van doen te hebben, zó voorkomend en bekwaam. Het evenbeeld van zijn vader, alleen een heer met manchetknopen. (Mijn broer is geen 'heer' in de zin zoals ik het hier bedoel. Jean-Paul lijkt op de wereld waarin hij leeft.) Vader komt van China als zijn zoon er naar toegaat, reist vervolgens naar Brazilië, Mexico, Scandinavië, Italië en India. Maar Jean-Paul spant de kroon, geen nep, geen kapsones, maar ongelooflijk authentiek.
[© MN, ‘A waiting man”. Photo: “Wisdom” by Michael Shi.]
Ik heb vreselijk genoeg van al deze deerniswekkende verhalen. Kennelijk weet ik ze ook nog in te smeren met raadsels, maar hoe ook, ze zijn mezelf tot last en ik kap ermee. Picasso, een ijdele man, liet zich in zijn laatste levensjaar niet meer fotograferen. Hij bekeek zijn kop in de spiegel en zei dat het genoeg was.
Ik heb nog zeven meditaties liggen, geschreven in eenzame avonduren en ik me vanwege de pijn onvoldoende kon concentreren om aandachtig te lezen maar mezelf toch ‘tot nut’ wilde bewijzen. Veel lezers hebben er geloof ik lak aan.
Deo volente kom ik terug als het leven mij de goede weg op kantelt. Het is geen afscheid, of ik moet er niets van af weten, zoals een van de eksters hier tegenover er vanmiddag geen idee van had plots door een kat uit de lucht gegrepen te worden en met een smak tegen het vlakke zand aankeilde. Een doodsmak. Wat een treurigheid, niet voor de kat want die danste nog een hele poos om z’n prooi en hanneste wat af met de pluk veren die hij telkens naar zich toegreep.
Een mooi verhaal? Ja. Jean-Paul, een neef van me, is 23 jaar en heeft zich ontwikkeld tot een rasechte kosmopoliet. Hij spreekt moeiteloos de Europese talen, is werkzaam als topanalist bij een wereldconcern en woont in het hart van Hamburg. Momenteel is hij enkele weken in Londen, reist daarna naar China en vervolgens naar Italië. Zijn kostuums laat hij maken in Singapore, als de dollar laag staat zoals laatst, gaat hij shoppen in New York. Hij heeft een zeer brede belangstelling, is een gentleman pur sang en heeft, ofschoon werkdagen van minstens twaalf uur, een druk sociaal leven. Hij heeft een rijbewijs maar geeft niets om auto’s, heeft liever een wagen met chauffeur. Jean-Paul leeft in de wereld van de grootindustrie en geen mens kan op de idee komen met iemand van 23 jaar van doen te hebben, zó voorkomend en bekwaam. Het evenbeeld van zijn vader, alleen een heer met manchetknopen. (Mijn broer is geen 'heer' in de zin zoals ik het hier bedoel. Jean-Paul lijkt op de wereld waarin hij leeft.) Vader komt van China als zijn zoon er naar toegaat, reist vervolgens naar Brazilië, Mexico, Scandinavië, Italië en India. Maar Jean-Paul spant de kroon, geen nep, geen kapsones, maar ongelooflijk authentiek.
[© MN, ‘A waiting man”. Photo: “Wisdom” by Michael Shi.]
19 opmerkingen:
Ik zou bijna zeggen; vergeef mij m'n glimlach!
Dit keer een heel speciale groet van mij...
Klinkt goed mijn beste Vriend, krachtig en vol geloof en vertrouwen.
Jammer van de meditaties die er nu misschien niet meer gaan komen, want ik vond het eilanden van stilte en rust. Ga a.j.b. niet op Picasso lijken en laat je nog vaak fotograferen, want "een heer van stand" zien we niet zo vaak, onthoud ons je schoonheid niet, maar overvoer ons ook niet, want wat heb je er aan wanneer we allemaal in katzwijm liggen?
Zo na deze inleiding deel ik je mee dat ik verheugd ben met je besluiten van vandaag, er lijkt ruimte vrij te komen in je.
Nog dit, je schreef ons een mooi verhaal over Jean-Paul: [..."Maar Jean-Paul spant de kroon, geen nep, geen kapsones, maar ongelooflijk authentiek"....]
- ongelooflijk authentiek - :
Kijk eens naar je eigen zoon? Van Olivier kun je zeker zeggen dat hij geen nep en wel volslagen authentiek is, een gedreven mens al zit hij nog in de aanloopfase naar zijn mooie verhaal. Je kunt trots zijn Marius en zijn moeder ook. Die jongen is van Goud gemaakt, luister goed naar zijn onmetelijke liefde voor jou.
- Deo Volente - we kijken naar je uit Marius, neem de tijd, die je nog ruimschoots krijgt toegemeten en neem het leven weer met vreugde 'ter hand'. Laat je NIET kisten. Kantel naar die kant die je het meeste Goed doet, alleen dát is belangrijk, welke kant dat ook mag zijn.
Ik kijk naar je en ik zie je langzaam weer de berg op gaan en het maakt me blij.
Comptabiliteit > dat blokje verschijnt op deze pagina en ook als je een nieuw bericht maakt: het blokje in de adresbalk links van het blokje Vernieuwen.
@ Dank je Walter. Jawel, ik ben al bij enkele weblogs geweest, ook bij jou ... zo stilletjes aan ..., waardeer je zeer.
@ Dank je Mariek. Ja, mijn zoon is mijn zoon, een waarachtige jonge, evenwichtige man met talent en ambitie en zoveel meer nog.
Zo Marius, deze tekst staat:-))
Wat betreft je eigen zoon, inderdaad!
Zag hem laatst op zijn werkplek, grappig.
Nou, je kapt er mee, we zullen zien voor hoe lang, maar geniet je vrije virtueelloze momenten.
X
Cath*
Het is goed om te doen wat je kan en te laten wat niet goed voelt.
Waiting reader die duimt voor de kanteling naar de goede weg.
Voor nu : goede nachtrust, lieve vriend.
Ps In mail gedicht van I.G.
Ja Marius ik weet het, Olivier is een man, weliswaar een jonge man, maar 'een man'. Voor mij is hij een jongen. - simpelweg omdat ik oud wordt -.
Al zo oud zelfs dat elke 'man' onder de 62 in mijn ogen nog een jongen is.
Wees er blij mee, dan kun je tenminste nog spelend leven in 'mijn ogen'.
> Lees het goed: ik kap met heel bepaalde verhalen over mijn leven, die met de mededogen oproepende component, niet met mijn weblog. Sommige lezers vinden die meditaties vervelend, het zij zo en er komt vast wel weer een gedicht.
Er is een bepaalde parallel met zorg en afhankelijkheid; die zorg kan goed en nodig zijn, maar je kunt er ook te gemakkelijk in worden, het je laten aanleunen - dan dient de zorg te verminderen of terug te treden.
ik snap. ook al zit het nog zo hoog, herhaling kan een mens soms zo treurig stemmen, zeker als het dit soort herhaling betreft.
het opschrijven ervan wat aan de ene kant mss even verlicht, maar aan de andere kant juist weer blijft herinneren aan.
ik lees je hoe dan ook graag, en ben duidelijk niet de enige. doe wat goed voelt, voor jou, jouw log, weet je nog ; )
lieve groet!
Ik zou niet graag ruilen met je neefje. Maar ik ben blij met dit logje. Het straalt iets anders en nieuw uit.
Ik hoop dat je je niet gaat richten naar de wensen van de lezer i.v.m. meditaties bijvoorbeeld, en je eigen ding blijft doen. Over authentiek zijn gesproken...:-)
Zou je zoon (en jij) het wel prettig vinden dat je lezers hem 'bespreken?' Daarmee ook fijntjes laten merken dat zij jou en je familie toch wat beter kennen dan wij, de goegemeente? Kan me voorstellen van niet.
@Marieke: je bent duidelijk idolaat van Marius, gezien je zin -"onthoud ons je schoonheid niet, maar overvoer ons ook niet, want wat heb je er aan wanneer we allemaal in katzwijm liggen?" -Kom kom!
Ik vind dat een ieder zich toch wat terughoudend wb zijn of haar privé-kontakten met jou mag opstellen hier op jouw weblog; dat lijkt me voor jou ook wel zo plezierig.
Met groet, en overigens, veel sterkte op je nieuwe pad.
Vera
@Vera:
Als gast van dit blog ben je net als ieder welkom, alleen zou ik je willen meegeven dat zwijgen soms et te verkrijgen goud is- en het oordelen wenselijk af te leren.
Het voltrokken feit iemand in ondoordachtzaamheid (,iemand die jij niet kent en toch) te benoemen als idolaat,- en deze reactie daarop- kan je wellicht doen inzien dat je ook de vaardigheid van fijnzinnigheid nog verkrijgen kan.
In vriendschappen kan immer nooit genoeg licht en bemoediging gegeven worden- ik wens ook jou deze in volheid toe in je leven.
Groet,
Danny
Vera:
Aangezien ik niet graag met smily's e.d. werk zal je de 'kwinkslag' en enige humor van mijn kant ontgaan zijn.
Idolaat??? Wel eens van medemenselijkheid gehoord en iemand een hart onder de riem steken? Gewoon een leuke opmerking met enige "schwung und seele", rijkelijk overgoten met poedersuiker en confetti dat dan weer wel.
Trouwens; Wie mooi is mag mooi heten, zo is het ook nog eens. Ik zelf bijvoorbeeld ben helemaal niet mooi, brrrr... (ook hier geen smily, of enige andere verzachtende maatregel)
Ik wens je nog veel fijnzinnige en onbevangen vrolijkheid toe in je leven, Vera.
marieke
@Vera: laat er maar zijn wat er is.
Van vriendschap en idolaat zijn is nog nooit iemand echt slechter geworden en Marius al helemaal niet.
Groet: Cath*
@Danny: ben het zeer met je eens en je hebt het mooi omschreven.
ik kom hier graag om te lezen omdat ik het fijn vind hoe jij de woorden aan elkaar rijgt tot mooie stukjes tekst.
fijne dag Marius!
Zal ik dan (ook) maar de vreemde eend in de bijt zijn, Marius?
U "kent" mij ondertussen toch al een poosje.
Ik ben bang van 'mannen' als uw neefje.
Als hij maar geen voetballer of CEO wordt.
Het verheugt mij dat hedendaagse filosofen er niet voor terug schrikken om dit laatste soort fenomenen te catalogeren onder 'schurken'.
Als u weet dat in de jaren zestig een CEO
60 X het gemiddelde loon van een werknemer ontving,
en vandaag: 600 X dat gemiddelde.
Wil u dan eens natellen hoeveel werknemers samen er binnen een bedrijf,
het equivalent 'verdienen' van twee CEO's.
Sorry, Marius,
u mag mij op voorgaande afrekenen of desavoueren.
Maar in dàt geval zou ik me dan toch maar in u vergist hebben.
Wat ik sterk betwijfel.
Uvi
Lieve Marius, wat sommigen ook van je meditaties denken (zoals jij vreest, maar misschien onterecht), voor mijn zijn en blijven het pareltjes van je denken én schrijven. Jammer als je er mee kapt, maar hé, het is jouw beslissing. Wat je ook nog verder doet, doe het met plezier, je hebt nu eenmaal maar één leven...
> Uvi, je hebt gelijk, maar ik heb met opzet deze dimensie buiten bechouwing gelaten. Het leven is niet eerlijk - de een wordt met meer talenten geboren dan de ander, maar dat is nog geen reden om dat te corrigeren door de getalenteerde te beroven van de vruchten van zijn arbeid. De filofoof Friedman stelde dit reeds vast.
Er dient wel dwingend dringend gehandeld te worden om tot een rechtvaardiger verdeling te komen, maar dat hoor ik mijn hele leven al.
Ik ben een tegenstander van ver(der)gaande egalisering.
Een waardige, hartelijke groet,
"Uvi, je hebt gelijk, ...."
Ach, Marius,
wat is dat: 'gelijk hebben'?
Ik ben ook bang van mensen die 'het Grote Gelijk' als hun patrimomium inlijven.
"Ik ben een tegenstander van ver(der)gaande egalisering.", schrijft u.
Ja, juist.
Maar zo doet u me denken aan
'jonge sla in september'.
Kopland, weet u wel.
En daar word ik bovendien nog verdrietig van...
Ik ben altijd een jongetje geweest dat slecht kon tellen. Dus vergeef me als ik een verkeerde optelsom maak of een foute aftrek.
Maar als ik zou mogen snoeien in een bedrijf in 'moeilijkheden' dan zou ik eerder twee CEO's naar 'de Lage Loonlanden' sturen,
liever dan 1.2OO werknemers, vaders en moeders en hun kinderen in armoede te installeren.
Dan maai ik liever de krachtige toppen dan het zwakke gras ...
U zal vast 'de negenproef' maken en mij wijzen op mijn wiskundige fout ...
Ik wens u nog een 'gelukkige' dag ...
Uvi
Een reactie posten