Een meditatieIn het maanlicht geborgen
(1ste Fragment)
Ik heb geen licht en luchtigheid, maar losse gedachten, vragen. Ze komen vaak wanneer ik slapen ga. De gordijnen zijn open, anders word je zo’n duister mens. Het maanlicht is stil, stiller en niet zo gloeiend als het zonlicht. (Als de zon schijnt, gloeit de verbeelding. Bij maneschijn kom ik tot bedaren.)
Ik ben een verwonderaar, een vragensteller. Soms vind ik een antwoord dat toereikend is zonder dat het waarheid is, soms hoor ik gezichtspunten van anderen die verhelderend zijn of die ik niet kende. Beeld van binnen, beeld van buiten – steeds is het anders, steeds zijn er verschillen. Het behoud van vragen is de meest verkwikkende eigenschap van mensen.
Kun je geloven en accepteren dat twee mensen ondanks hun wederzijdse liefde toch een kant hebben die je niet kent? Het kan een onschuldig geheim zijn, maar iets dat helemaal van iemand zelf is - wát het ook is, ik geloof niet dat een mens een volmaakt open boek is voor de ander.
Zou het niet dodelijk zijn voor de eigenheid wanneer we toch willen weten wat er op elke bladzijde staat of geschreven wordt? En wat er geschreven staat, stáát dat er ook?
Ik was op een zeer drukke verjaardag en verbaasde me, al zag ik het honderd maal eerder, over de houdingen waarin mensen zich tonen. Zijn ze wat ik zie? Staat er een man met een half open blauwe bloes en daarin gedrapeerd een wat bonte sjaal, misschien van zijde. Een grof gebreid donker vest met hoogopstaande kraag tekent een merkwaardige show, de kraag bedekt nog net zijn oren niet. Zijn ene hand steekt diep in de broekzak van zijn beige pantalon die royaal op zijn schoenen hangt en de andere hand houdt een glas bier vast, schommelend bier waarvan vermoed ik alle smaak verloren gaat want hij voert het hoogste woord en wil dat behouden. Hij kletst de spetters van zijn lippen. Het gaat over de schermutselingen in het voetbal. Zou hij weten of er ook vragen zijn?
[Schilderij van Victor Safonkin, “Universal boredom”, 1998.]
25 opmerkingen:
Dat is nog maar de vraag,vaak zijn mensen die het hoogste woord willen voeren, niet altijd even goede luisteraars.
Net als luisteraars niet altijd het hoogste woord voeren.
wat feex zegt, ik zie jouw type voor me, ik ken ze ook in gezelschap. Afdwingen om het gesprek te keren heeft geen zin. Ze horen slechts hun binnenwaartse klanken en wachten niet of nauwelijks een mogelijk antwoord of anti-geluid af. En toch zal deze figuur vragen hebben. Vragen op het moment dat hij geen gehoor heeft. En dan slaat de eenzaamheid keihard toe.
Ik zie het helemaal voor me, of toch weer niet. Want is dat wat wij te zien krijgen ook wat andere zien..
Ieder mens heeft zijn gedachten, zijn eigen wereld, waarvan niemand weet. Zaken, vragen, die je nooit hoeft te delen, zelfs als je het zou willen. Ik denk dat niemand zo oppervlakkig is als hij er uit ziet of als hij zich gedraagt.
ik ben het helemaal met goentah eens. Andere werelden : ja. Minder vragen : nee. En wie zijn wij om te bepalen welke vragen belangrijk zijn?
mensen die niet open staan en alles al weten, niet verder kijken als hun neus lang is.....ja die heb je .....jammer he
We zien wat we zien, horen wat we horen, voelen wat we voelen, maar de interpretatie klopt eigenlijk nooit en dat is waar we ons meestal niet bewust van zijn. We doen niet anders dan interpreteren en reageren.
waarschijnlijk ontgaat hem elke vraag :-)))
als hij zo druk met oreren is :-)
Zie je de dingen... ze zijn niet altijd wat ze schijnen...
Hieraan gelinkt moet ik dan aan getrukeerde foto's denken, die ik niet zo leuk vind en "bijgewerkte" (cf plastische chirurgie) mensen evenmin. Niemand is "maakbaar" , gelukkig !
Chacun a son jardin secret en dat maakt het leven zo leefbaar mogelijk denk ik.
De eigenheid is even belangrijk als een eigen kamer. It is nice to have, like Virginia Woolf claimed, A Room of One’s Own.
Een zeer intrigerend plaatje waarmee je begint, boeit me.
Mooie meditatie, zeer interessant (ja, ik voel me nu ook wel een echte curieuzeneus nu je zo over jezelf aan het vertellen gaat en ik dit graag mag lezen, maar er zelf geen antwoordportret tegenover stel). Prettig vind ik het om dit portret te lezen, hoe je je aflijnt en hoe je je - al vragend en verwonderend - definieert.
Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die geen geheimen hebben. En die mensen die altijd het hoogste woord hebben . . misschien barsten ze toch van de vragen, maar verbloemen ze het.
Ik geloof ook niet dat een mens zich ooit volledig prijsgeeft aan een ander. Ik heb dat alleszins nog nooit gedaan en ik betwijfel ten zeerste dat ik ooit de geheimste krochten van mijn ziel zal kunnen openstellen.
En ja, geef mij toch maar het maanlicht.
Moeilijk om hierop te reageren. Je zegt heel veel in deze post. Dit is sinds gister al poging zoveel van mij. Meestal een teken dat ik het simpel moet houden. Alles wat je schrijft is erg herkenbaar. Alhoewel we met de gordijnen open slapen verduisteren we toch altijd iets van onszelf. Maar het observeren en luisteren naar een ander geeft zoveel meer voldoening. Weg met de angst dat niemand in jou is geinteresseerd!
Hoe luider men roept, hoe minder men naar zichzelf moet luisteren, laat staan naar de anderen. In wezen zijn dat heel bange en eenzame mensen, waar ik eigenlijk medelijden mee heb...
jij kunt als ik bepaalde mensen hartgrondig haten...
Gedachten komen en gaan... Onlangs las ik dat je gedachten die je vervelend vindt, als kleine luchtbelletjes kunt laten verdwijnen. Het is me nog niet helemaal gelukt. Maar fijne gedachten mogen natuurlijk blijven. Alsof je in een warm bubbelbad ligt van fijne gedachten... Ik ben weer lekker op dreef. ;-)
Wat betreft die recensie over Verloren: het was verloren tijd om dat boek te lezen. Ware het niet dat ik er toch anderhalf uur ontspanning voor terug heb gekregen. En dat is ook wat waard. Toch?
Als ik onzeker ben klets ik er vaak overheen.Bang voor de stilte,s.
Soms vind ik dat ik mezelf wel erg blootgeef,soms ook compleet afsluit.
Mensen zijn vreemde wezens ..dat zeker..
Goede vragen stel je...vragen over identiteit (wie zijn mensen werkelijk) en maskers (hoe doen ze zich voor). Er zijn geen gemakkelijke antwoorden. Maar deze twee sturen wel een gesprek en bepalen war iemand het over wil hebben, en waar hij het liever niet over heeft...denk ik.
Ik denk dat deze man niet bezig is met wát er is, HIJ is vooral. Vragen, nee, die kent hij niet, althans op dat moment. Kan me toch voorstellen dat er in de wereld van de balspelende kerels heel wat te vragen is. Bijvoorbeeld: speltechnisch, gegevenheden van de beste scheepslui staan aan wal, of kwesties rond 'de bal'. Vooral ook de persoonlijke kwaliteiten die zich laten aanschouwen in het spel. Het brood voor het volk dat voetbal.
Ach, dit soort manmensen, vergeef mij deze veralgemenisering, maakt dat er weinig gevoelige stiltes zijn op zo'n verjaardagsfeestje, soms ook handig. Kun je zelf eens heerlijk om je heen kijken hoe de mensen zich tot elkaar verhouden- de houding dus ook- de wijze van existeren, de aankleding van deze zelfde burgers, het passende bij de persoon of niet, noemt u maar op. Ik houd van de stilte, van luisteren, van mijn eigen geheimen, ook al weet ik graag alles altijd van iedereen, vooral of het 'echt' is.
En in relationeel opzicht gun ik elke partner zijn eigen geheime domein, daar komen mooie dingen uit voort meestal.
Dag Marius, een mooi en boeiend stuk, wederom.
Zou wel een soort van virtuele briefwisseling willen met je, in het kader van taaltechnische opbouw, duidelijkheid leren scheppen in mijn verhandelingen en de Kunst van het samenstellen der rubrieken en hoofdstukken des levens. Tja, je bent een aanwinst van formaat hier voor mij. Dank daarvoor!
Cath* Catharina- voorheen de Molenaarsdochter en bezig met het bundelen van haar werk, wat niet makkelijk is. Toedeloe.
Deze man heeft ook vragen, dat verzeker ik je. Misschien andere dan die jij zou stellen, maar toch...Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ieder zijn verhaal heeft. Én zijn vragen.
Elk mens heeft vragen en veel mensen zullen iets in zich hebben wat niemand weet.
Iets wat meegenomen zal worden in het graf.
En dat is bij sommige gevallen maar goed ook
Je hebt mensen die graag in het middelpunt staan en mensen die daarvan griezelen! Ik had nooit geen moeite om mensen voor mijn modeshows te vinden en ik kon dat niet begrijpen , dat ze dat voor hun plezier deden. Ik zou het nog niet durven al kreeg ik 1000 euro toe. En toch ben ik niet echt verlegen. Zeg het maar! Wat is dat met mensen !
vaak heb ik gedacht te kunnen zien wat mensen zijn en achteraf bleek dan dat ik me schromelijk vergist had. Ik denk dat "zien" heel subjectief is... en wat is dan waarheid? ach, naar het schijnt kunnen wij niettige mensjes alleen zien wat ons bekend is... zou er niet véél meer zijn onder de zon?
Overigens, ik lees het stukje net nog eens door en ik moet eht toch even zeggen:
Mooi beeldend taalgebruik Marius:
'De gordijnen zijn open, anders word je zo’n duister mens', dat is toch pure poëzie?
'Zou het niet dodelijk zijn voor de eigenheid wanneer we toch willen weten wat er op elke bladzijde staat of geschreven wordt
geweldig
(ik hoop dat ik dit nu kan plaatsen, want dat wilde ik eigenlijk zeggen ;) ik begrijp dat het niet heel diepgaand is)
Een reactie posten