Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Twee harten en ’n beetje taal

Op de rand van het dak zit een spreeuw
tevreden voor zich uit te prevelen, terwijl
twee dichters uit genegenheid een taal spreken
van verwondering en wederkerigheid.

Leg in mij een bed van aardbeien

en al wat tussen ons over de tong gaat,

zal ademen naar innigheid want

zonder dat is alles zwak en koud.

Wanneer de koude verdreven zal zijn,

je adem voldoende is voor een uur,

is de vriendschap voor langer, gelijk

aardbeien en een bed onder vuur.

Is dit niet het klare woord in de obsessie
voor koele onafhankelijkheid, in de lichtschijn
immers van het zelfbestuur woont het verlangen
als honger naar vrijgevigheid en aanhankelijkheid.

[MN, met dank voor het 3de couplet van Cath*, http://kenzokalimantan.web-log.nl,
molenaarsdochter, schrijfster, een hofdichter op haar werk, altijd en ook stil aan het woord,
dat me doet denken aan een paar mooie regels voor haar van Cesare Pavese:
Du erwartest nichts, nur das Wort, das dem Grund entspringt wie die Frucht dem Zweig.
“Twee harten en ’n beetje taal” werd spontaan geschreven naar Cath’s volgorde van diner-gangen en staat hier nu in wat ik maar noem
Twee aangeklede zielen. Afbeelding: “Verwondering” van Elly van Doorn (zie Links).
En zo ontstaan er poems on several occasions, zoals die van Stephen Duck in 1736.]