Een prent vertelt het leven (3)
“Waarom toch zulke prenten van droefenis?” Ik ken geen antwoord dat geruststellend kan zijn, ik zie de onoplosbare tragiek en wil haar tonen, mogelijk omdat het tegendeel zo machtig lijkt en we niet willen dat het bestaat. Iedereen laat wel eens een traan, van binnen of van buiten, maar dit schrikachtige isolement, deze eenzaamheid die met kreten snijdt, dit realisme van de wanhoop, van de uitputting, noemen we in ons hollend bestaan ‘triest’ en laten we weerloos achter. Heeft zij een oor voor troost, laat zij zich tillen naar een omhelzing van nabijheid, kunnen we haar leven nog lezen, voelen we de betekenissen van al haar naakte geklad? Hebben we nog uitzichten in ons kleine menselijke vermogen? Ik herinner me de zuster vlakbij mijn gezicht, “Ik blijf bij u, wat er ook gebeurt, ik verlaat u niet.” Het is bijna vier jaar geleden maar onvergetelijk, weldadig; het was wellicht haar taak, maar een morele plicht kunnen we het niet noemen. Een moreel appèl.
[© MN. De foto, “Lost dreams”, is van Kees Terberg.]
“Waarom toch zulke prenten van droefenis?” Ik ken geen antwoord dat geruststellend kan zijn, ik zie de onoplosbare tragiek en wil haar tonen, mogelijk omdat het tegendeel zo machtig lijkt en we niet willen dat het bestaat. Iedereen laat wel eens een traan, van binnen of van buiten, maar dit schrikachtige isolement, deze eenzaamheid die met kreten snijdt, dit realisme van de wanhoop, van de uitputting, noemen we in ons hollend bestaan ‘triest’ en laten we weerloos achter. Heeft zij een oor voor troost, laat zij zich tillen naar een omhelzing van nabijheid, kunnen we haar leven nog lezen, voelen we de betekenissen van al haar naakte geklad? Hebben we nog uitzichten in ons kleine menselijke vermogen? Ik herinner me de zuster vlakbij mijn gezicht, “Ik blijf bij u, wat er ook gebeurt, ik verlaat u niet.” Het is bijna vier jaar geleden maar onvergetelijk, weldadig; het was wellicht haar taak, maar een morele plicht kunnen we het niet noemen. Een moreel appèl.
[© MN. De foto, “Lost dreams”, is van Kees Terberg.]
18 opmerkingen:
Het geheim van zulke droeve prenten zit hem in de persoon die hem maakt.. Zoals de schrijfer zijn verhaal kwijt, zo flitst de fotograaf zijn prenten ..!
Mooi geschreven Marius, en mss haal ik er glad een verkeerd verhaal uit..
Wou dat er voor iedereen zo'n Florence Nightingale was.
Blij dat je die in maart 2005 aan je bed kreeg, zoals je in je boekje "Hals over kop en nog langzamer" schreef. De inleiding van A Baart over mededogen is tevens het herlezen waard.
Wens je een lichtmoediger weekend.
Een herkenning van de verlatenheid, de eenzaamheid, de onmacht. Er was een man die met alle liefde zei "ik zal je nooit verlaten"....en een paar dagen later ging hij, haar achterlatend in een onherstelbaar intens verdriet.
Haar beddegoed is schoon, ze oogt sterk, en ook wel vredig, en haar slaapvertek haar gedachtengang?
Rommelig, maar kunstig..
FeeX
*Slaat het op*
Tonen (tekenen, schilderen) of vertellen, beschrijven, verwoorden : manieren om dat moeilijke hanteerbaar te maken of er is iemand bij je die zegt "ik blijf bij u". Enfin, dat is maar wat ik ervan denk, hé.
Oh ja, de "avondlijke reflecties" : geen bewerkt monochroom, al had het gekund, 't is een onbewerkte foto van weerspiegelingen in een raam in de nacht.
Het mooiste eerbetoon aan een liefhebbende ziel die men ook bedenken kan... Laat het haar lezen lieve Marius!
Geven en Ontvangen
Handen ontvangen
nemen kracht op uit de aarde.
Alle energie is gegeven.
Handen geven
wat het hart hen ingeeft,
geven door,
wat in liede ontvangen is.
Handen laten los
het verleden,
de zwaarte en de last
om opnieuw te beginnen.
Ik sta in de eeuwige stroom van liefde
de kringloop van geven en ontvangen
en open me
voor de gave
van het leven
eeuwig fris en nieuw.
© Fits Bakker
Dank je wel voor je mooie reactie, het tilt mijn blog op een hoger nivo, en daar ben ik zo blij mee...
Knuffeltje, op deze hopelijk voor jou toch een beetje vrolijke dag!
toch, er zijn ook de troostelozen. echt. en dat is pas echt triest, zij zijn pas echt eenzaam en ik vraag me wel eens af of iemand ze ooit nog kan bereiken.
maar dit terzijde. toch.
want je gevoel. ik snap. denk ik. luisterde gisteravond nog naar een liedje, speciaal geschreven voor zo'n vrouw.
under the fierce flourescent
she offered her hand for me to hold
she offered stability and calm
and I was crushing her palm
through the pinch pull wincing
my smile unconvincing
on that sterile battlefield that sees
only casualties
never heros
my heart hit absolute zero
(Lucille, your voice still sounds in me
mine was a relatively easy tragedy
now the profile of our country
looks a little less hard nosed
but that picket line persisted
and that clinic's since been closed
they keep pounding their fists on reality
hoping it will break
but I don't think there's a one of us
leads a life free of mistakes)
De prent vertelt een deel van haar leven,'n deel van de binnenwereld van haar bestaan misschien, of een onmogelijk moment van bestaan in de buitenwereld, althans, dat is ook maar hoe je het interpreteert.
Het is een mooie foto, van Terberg, zoals hij er velen maakt van allerlei onderwerpen/ mensen/ mogelijk en onmogelijkheden.
Deze is mooi in zijn 'triest' aandoende sfeer, het prachtige lichaam ingekeerd en ontspannen. Tekst op de wanden geven aan dat er gecommuniceerd is/wordt/geweest is in ieder geval. De vloer is het meest aangrijpend, rommelig met kassei-achtige bedekking. Het bed, zuiver en wit, groot, en de ruimte gevend aan dat prachtige lichaam.
Het is vooral het gevoel van degene die het portret ziet en zijn/haar gevoel van dat moment, wat het oproept ook. Het roept bij jou een nabij moment op zo te lezen Marius, een dierbaar moment in je proces van levensbedreigende zaken. Mooi dat deze Florence Nightingale zo dichtbij in je gedachten leeft.
Belangrijk als je ingrijpende momenten hebt in je leven, dat nabij willen zijn en daar op een fijne wijze 'gehoor'aan geven. Je ziet hoe dierbaar de zorg en zijn mensen ook kan zijn, als ze zichzelf blijven in de broepscode of er buiten. Hoopvol ook!
Dag dag: Isolde*
'gehoor' aan wordt gegeven ...
Isolde*
Jeetje wat een prachtige prent is dit, mijn hoofd maakt overuren hoe dit te kunnen vangen op doek ooit, echt geweldig, whatever de achterliggende gedachte het oproept, sadness is soms aanwezig, als men maar blijft zien dat de zon weer gaat schijnen voor een ieder.
Dank je wel voor je felicitatie, en jouw reminder over vriendschap en liefde!
XXX
.
Het beeld is een gevangene
van de camera obscura.
Slechts de verbeelding kan het bevrijden.
De interpretatie kijkt toe als een bewaker.
.
Even OT, lieve Marius: dank je voor de verwittiging (ivm die voyeurs, hihi).
Maak er een innig mooie zondag van hé!
Misschien is het wel een morele plicht, maar willen we het niet weten. Voelen we ons dan te schuldig.
Prachtig plaatje...
Gisteren veel aan je gdacht, 'k zat zonder computer en moest dus mijn zondagochten een beetje anders invullen, 'k ben eens extra naar mijn moeder geweest!
Vandaag dan maak komen genieten van je blog met je mooie teksten en zoals altijd ook weer prachtig geillustreerd!
Tussen de oren zitten de hersenkronkels en communicatie is mensenlijk wensenlijk.
de handen om te gebruiken , de voeten om te staan, te lopen en soms.. om mee te schoppen. Zo zie ik mens zijn. ikzelf..
Ik ben een grensgeval, een wit wief,gebouwd op moerasgrond, maar heb mijn boerenverstand spreek mijn taal, gelukkig wel.
moet zeggen dat het plaatje toch in mijn bestand is opgeslagen.. FeeX
Iedereen vecht een gevecht, tegen pijn, gevoelens, eenzaamheid, teleurstelling, wanhoop... het leven is niet altijd even makkelijk en we dragen allemaal een masker om onze gevoelens niet aan de wereld te tonen. Een fotograaf probeert een gevoel vast te leggen in een prent. Hiermee probeert hij of zij het masker tijdelijk te verwijderen. Dit kan echt zijn of in scenario gebracht worden. Iedereen heeft zo zijn of haar dromen en nachtmerries. Soms zijn deze vrolijk, soms triest.
Een reactie posten