Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Een schilderij vertelt zichzelf, dat is juist de schoonheid ervan (5)
Niet het summum van het kwaad, maar van de ontmoediging

Een intrigerend schilderij, zowel naar voorstelling als titel. Een gehavend interieur, mooie lichtinval, maar voorbij het licht schuilt een geheimenis. Vrijpostig? Erotisch? Een verstoorde amoureuze ontmoeting? Een verbeelding uit zijn vaderland dat hij, Basher, lang geleden verliet? “Hij verzet zich tegen het jachtige, oppervlakkige leven”, schreef ik eerder. Ik weet nog weinig van deze Luidinga Gerrit Basher (1950). Hij verblijft sinds 1991 in Nederland. In 1979 vestigde hij zich in Florence, ontwikkelde daar zijn persoonlijke realisme, met als intentie rust, vrede en welbevinden uit te dragen. Een perfectionist, dat is te zien, ook in het vorige schilderij dat ik toonde – (straks, als zijn boek binnen is en op mijn notenhouten leesstandaard staat, zal ik graag over hem lezen). Hier is het schilderij een woning, maar allerminst zoals we ons een woning van binnen voorstellen. Het is een schouwspel, een poëtische vertelling van de bedreiging, maar ook, vanwege dat open venster en het diepe blauw van het als hemel gedrapeerde doek, van de hoop en het verlangen. Het is de vlucht uit een verlangen en tegelijk náár het verlangen. Wij wonen in ons lichaam, maar de schilder toont hier een groter lichaam, een innerlijk lichaam en herinnert zich de grote onrust, de agressie, de onderdrukking, de taboes. Zou het dat kunnen zijn? De twee zijn bijna in het vage donker, het licht en hun realiteit ontvlucht.

[© MN. Afbeelding: “Vlucht in de duisternis” van Basher. Titel van zijn boek: "Persoonlijk universum van Basher". Een uitgave van Galerie Utrecht, 2003.]