Meditatie XI
We stapten het bed uit, we rekten ons uit, we bewegen, springen, rennen, dansen, slenteren of flaneren en we vinden het terecht heel gewoon dat we motorisch niets mankeren, maar wie elk van die beweeglijkheid te pijnlijk is en onmogelijk, heeft een aparte opgave voor de dag.
Ik kan rechtop zitten, het hoofd als vogelkop, de ogen geloken … we leggen onze handen naar voren, de duim tegen de wijsvinger opdat ze als het ware een kom vormen … een kom van genade voor wie iets niet meer kan en opdat we hem of haar daarom niet vergeten of uitsluiten want juist dat is de grootste pijn van chronici … van een omvang die men zich niet beseft, hoe weldadig de aandacht van anderen ook weer is.
Ik en al mijn lotgenoten hebben de opdracht het onomkeerbare lot te aanvaarden, zich niet buiten te sluiten, zich uit te spreken en zich te mengen in de omgang met anderen, opdat hun leven toch ongeveer hetzelfde is.
Laat niet mededogen de drijfveer zijn, maar de gedachte dat we elkaar nodig hebben want ‘heden ik, morgen gij’….
[© MN, in de reeks meditaties. Photo: “In the shadow full of hopes" by Monique.]
We stapten het bed uit, we rekten ons uit, we bewegen, springen, rennen, dansen, slenteren of flaneren en we vinden het terecht heel gewoon dat we motorisch niets mankeren, maar wie elk van die beweeglijkheid te pijnlijk is en onmogelijk, heeft een aparte opgave voor de dag.
Ik kan rechtop zitten, het hoofd als vogelkop, de ogen geloken … we leggen onze handen naar voren, de duim tegen de wijsvinger opdat ze als het ware een kom vormen … een kom van genade voor wie iets niet meer kan en opdat we hem of haar daarom niet vergeten of uitsluiten want juist dat is de grootste pijn van chronici … van een omvang die men zich niet beseft, hoe weldadig de aandacht van anderen ook weer is.
Ik en al mijn lotgenoten hebben de opdracht het onomkeerbare lot te aanvaarden, zich niet buiten te sluiten, zich uit te spreken en zich te mengen in de omgang met anderen, opdat hun leven toch ongeveer hetzelfde is.
Laat niet mededogen de drijfveer zijn, maar de gedachte dat we elkaar nodig hebben want ‘heden ik, morgen gij’….
[© MN, in de reeks meditaties. Photo: “In the shadow full of hopes" by Monique.]
7 opmerkingen:
Ik heb het steeds weer zo moeilijk om een deftige reactie op jouw schitterend geschreven logs te vinden lieve Marius, want ik kom altijd op dezelfde zinnen uit: jij bent begenadigd om ook over je wel heel zware problemen zo inmooi te kunnen schrijven...
Lieverd, de een heeft wat de ander niet heeft. Soms heeft iemand weinig en de ander veel, dan weer wisselt het soms. De ene dag gelijkt de andere niet...
Maar wanneer mensen met elkaar delen in wat ze ieder van zich wél 'in huis' hebben dan zijn wij er voor elkaar in Wederkerigheid en in volle Waardigheid.
Ja, 'morgen ik...';
hoe vaak lijkt dat al zo 'dichtbij'. De angst en dan...ja dán ben jij er misschien voor mij, of iemand anders...of wie of wát dan ook waar ik mijn kracht vandaan mag halen.
Levens hebben elkaar nodig om in warme leefbaarheid lévend te blijven, wees gerust.
Er gewoon een beetje voor elkaar willen zijn, dat is soms al voldoende.
Groet!
Het gras lijkt 'altijd' groener bij de buren:-))
Laten we het samen 'maaien' Marius!:-))
Boekentip: De Libris winnaar Bernard Dewulf met zijn prachtige boek: Kleine dagen.
Adembenemnd mooi in zijn literaire beschrijvingen van de basale dingen in een mensenleven.
Een terechte winnaar naar mijn idee, al denkt de literaire wereld er anders over hier en daar. Het zou komen omdat er teveel vrouwen in de jury hebben gezeten, ach en wee ... :-))
X
Cath*
dit gaat diep.
het brengt me terug naar een verlamming heel veel jaren geleden.
de dankbaarheidvoor.., het niet achteloos aanvaarden van mijn mobiliteit nu, maar ook het begrijpen, het invoelen daar,waar die ontbreekt:))
Gelezen en herlezen.
Verbondenheid.
(En de gedachte : sommigen sterven oud zonder ooit een erge tegenslag gehad te hebben, het is hen gegund, van harte)
... kom van genade... Opstaan, dit ontdekken via lotgenote : http://www.youtube.com/watch?v=URM39c3AkBc en voelen dat lotgenoten aan een paar woorden genoeg hebben om mekaar te begrijpen. (Na lange stresserende mails naar enkelen die meeleven maar nog niet begrepen) Ik had dat liedje kunnen draaien in 2004 op het moment dat de bloedwaardes van 400 naar 2300 waren gaan stijgen ;-)
Hoop dat de SCT evengoed mag slagen nu. We zien wel. La vie, zoals je al in je volgende mooie gedicht aangeeft.
Een reactie posten