Meditatie XII
Het ene huis is het andere niet
De maneschijn ligt achter ons, ver hier vandaan. Het is weer een nieuwe dag en elke dag is het vieren waard.
We zitten rechtop, de benen gekruist, de ogen geloken en de handen open, de duim tegen de wijsvinger ... dat is de houding van aanwezigheid om in de stilte de parels van het woord te vinden voor dat wat we gaan doen vandaag … daarom zijn parels onmisbaar, we delven het uit onszelf.
We staan elk voor onze eigen akker, hoe die ook moge zijn, hij vraagt om onderhoud. Laat onze houding en onze handen ervan spreken bereid te zijn ons met aandacht te wijden aan het dagelijks corvee. Het leven loopt immers niet vanzelf.
[© MN, in de reeks meditaties. Photo: “An end and a beginning” by Andreas Wonisch.]
Het ene huis is het andere niet
De maneschijn ligt achter ons, ver hier vandaan. Het is weer een nieuwe dag en elke dag is het vieren waard.
We zitten rechtop, de benen gekruist, de ogen geloken en de handen open, de duim tegen de wijsvinger ... dat is de houding van aanwezigheid om in de stilte de parels van het woord te vinden voor dat wat we gaan doen vandaag … daarom zijn parels onmisbaar, we delven het uit onszelf.
We staan elk voor onze eigen akker, hoe die ook moge zijn, hij vraagt om onderhoud. Laat onze houding en onze handen ervan spreken bereid te zijn ons met aandacht te wijden aan het dagelijks corvee. Het leven loopt immers niet vanzelf.
[© MN, in de reeks meditaties. Photo: “An end and a beginning” by Andreas Wonisch.]
8 opmerkingen:
Zoals de stem van mijn overleden moeder mij nog recent influisterde; "Het enige wat je werkelijk hoeft te doen is het onderhouden van het pad waarop je je bevindt".
dit is ook weer een pareltje.
dank je:))
Ja Marius dát onderhoud, elke dag weer, is een onderhoud aan jezélf, onderneem het daarom met vertrouwen en Liefde, hoe donker de tijd zich ook aan je toont... Wat een corvee lijkt zal een taak van eer en zachtheid blijken te zijn; het onderhouden van de tempel die jezelf bent.
>Walter,
gisteren nog stond ik op 'het pad' voor het huis en ik klopte daar een kleedje uit, plotseling stond daar een aardige vrouw, ze sprak me aan...ze was zo te zien een met de zon.
Vandaag 'onderhoud' ik innerlijk dat contact en met dat vriendelijke gesprekje, zolang als het nodig zal blijken te zijn.
Fijn W. dat je zo'n moeder had en natuurlijk nog steeds hébt. Moeders verdwijnen nooit!
Prachtig, het altijd doorgaande begin op weg naar een einde waar het begin opnieuw weer wacht op weg naar...een oneindig voortgaand 'zijn';
-er heeft zich een Lemniscaat in de afbeelding neergevlijd.
nee marius het leven loopt niet van zelf maar toch bijna:-)
we vergeten vaak wat we in het licht hebben gezien
als het donker is.
xxx
Ik heb alles tot nu toe nog gelezen hoor Marius.En Gisteren toen ik dus op ons volkstuintje was te ploeteren (glimlach)
schoten me jouw woorden over de akker in ons hart te binnen.
Prachtige gelijkenissen zie ik op de tuin.
Gegroet moedige dichter
Zwaar vandaag morgen hopelijk lichter. Wens jou ook wat meer lichtheid.
Jij zegt het telkens weer zo mooi dat ik gewoon beschaamd ben om te regareren lieve Marius. Zoals jij het verwoord...
Ik wens je een dag met héél veel licht in je hart en je handen!
Een reactie posten