De wereld en de liefde
Veel mensen van mijn leeftijd zijn gescheiden, maar zijn toch weer een nieuwe relatie aangegaan, niet zelden met allerlei implicaties voor het reeds bestaande gezinsleven. Soms gebeurt het halsoverkop, maar meetal zijn de argeloosheid en onbevangenheid van een ‘jeugdige’ start ver naar de achtergrond verdwenen. Behoedzaamheid of bezonnenheid vormen de nieuwe vleugels. Claire is jaren geleden gescheiden, een zelfbewuste en zeer opgewekte vrouw en moeder van twee pubers, zelfredzame knullen van 14 en 16. Ze woont ergens bij Eindhoven en is stapelgek op Hans, een vrolijke, moderne boer van een groot gemengd bedrijf in Haren, niet naast de deur, een plezierige vader van 3 kinderen in de leeftijd van 2-4 jaar. Hans is weduwnaar en stapelgek op Claire. Ze ervaart haar rol als moeder bijna ‘gedaan’ en voelt er bar weinig voor opnieuw te beginnen. Daar ligt haar grote twijfel. Ze hoeft geen boerin te worden, maar een verbinding met Hans impliceert tevens een tweede moederschap. Ware liefde kent het realisme van de twijfel niet?
Hieronder beschreef ik wat er allemaal tevoorschijn komt onder wat liefde heet, maar volgens sommigen begrijp ik er niets van. Er is maar één verschijnsel dat de naam waardig is en dat is de onbaatzuchtige liefde, een geschenk en de hoogste vorm. En liefde, nee, liefde kent “geen enkele prijs”.
Hoe zullen we ‘een nodige concessie’ dan noemen, ‘het geven en nemen’, de wederkerigheid, het verlangen naar betrokkenheid, aandacht en erkenning, of omgekeerd en erger, het desondanks (het onbaatzuchtige van de ander) blijk geven van onverschilligheid, van verveling, het ontbreken van tederheid?
Mag Claire evengoed naast haar liefde de twijfel onderkennen, hoe praktisch van aard ook, maar in de realiteit veelomvattend en in zekere zin ‘een prijs’?
Sta me toe te zeggen, hoezeer ook tekortgeschoten, dat ik de liefde wel ken. Elk huis heeft z’n kruisje, ook achter de voordeur waar nu wordt gedacht dat in het vorige bericht niets staat wat met liefde van doen heeft.
[© MN, ‘De wereld en de liefde’ bij het schilderij “Likely a dream” by Virgil Elliot.]
Veel mensen van mijn leeftijd zijn gescheiden, maar zijn toch weer een nieuwe relatie aangegaan, niet zelden met allerlei implicaties voor het reeds bestaande gezinsleven. Soms gebeurt het halsoverkop, maar meetal zijn de argeloosheid en onbevangenheid van een ‘jeugdige’ start ver naar de achtergrond verdwenen. Behoedzaamheid of bezonnenheid vormen de nieuwe vleugels. Claire is jaren geleden gescheiden, een zelfbewuste en zeer opgewekte vrouw en moeder van twee pubers, zelfredzame knullen van 14 en 16. Ze woont ergens bij Eindhoven en is stapelgek op Hans, een vrolijke, moderne boer van een groot gemengd bedrijf in Haren, niet naast de deur, een plezierige vader van 3 kinderen in de leeftijd van 2-4 jaar. Hans is weduwnaar en stapelgek op Claire. Ze ervaart haar rol als moeder bijna ‘gedaan’ en voelt er bar weinig voor opnieuw te beginnen. Daar ligt haar grote twijfel. Ze hoeft geen boerin te worden, maar een verbinding met Hans impliceert tevens een tweede moederschap. Ware liefde kent het realisme van de twijfel niet?
Hieronder beschreef ik wat er allemaal tevoorschijn komt onder wat liefde heet, maar volgens sommigen begrijp ik er niets van. Er is maar één verschijnsel dat de naam waardig is en dat is de onbaatzuchtige liefde, een geschenk en de hoogste vorm. En liefde, nee, liefde kent “geen enkele prijs”.
Hoe zullen we ‘een nodige concessie’ dan noemen, ‘het geven en nemen’, de wederkerigheid, het verlangen naar betrokkenheid, aandacht en erkenning, of omgekeerd en erger, het desondanks (het onbaatzuchtige van de ander) blijk geven van onverschilligheid, van verveling, het ontbreken van tederheid?
Mag Claire evengoed naast haar liefde de twijfel onderkennen, hoe praktisch van aard ook, maar in de realiteit veelomvattend en in zekere zin ‘een prijs’?
Sta me toe te zeggen, hoezeer ook tekortgeschoten, dat ik de liefde wel ken. Elk huis heeft z’n kruisje, ook achter de voordeur waar nu wordt gedacht dat in het vorige bericht niets staat wat met liefde van doen heeft.
[© MN, ‘De wereld en de liefde’ bij het schilderij “Likely a dream” by Virgil Elliot.]
19 opmerkingen:
Ik heb tijdens de vakantie een prachtig boek gelezen: 'Liefhebben zonder voorwaarden' van Paul Ferrini. Wat is dat een prachtig boek. Zo zou het moeten zijn, dat is wat we als mensen zouden moeten nastreven. Het was een afgeschreven boek van de bibliotheek. Zegt dat niet genoeg?
"Hieronder beschreef ik wat er allemaal tevoorschijn komt onder wat liefde heet, maar volgens sommigen begrijp ik er niets van."
Omdat ik twijfelde,
ging ik de reacties onder uw vorige tekst nog eens lezen.
En ik vond niets
dat zweemde naar uw vaststelling, hierboven.
Maar ik geloof
in de twijfel.
En de roekeloze liefde.
In welke naam
ze zich ook verkleedt.
Uvi
Sorry Marius, maar liefde met restricties en 'mitsen en maren' is voor mij geen liefde, dat ken ik niet en wil ik ook niet kennen!
De context van het leven waarbinnen een persoon leeft, maakt deel uit van het geheel van die persoon en van zijn of haar leven. Zou het iemand zijn waar ik zieksveel van houd, dan ga ik er voor, of die persoon nu 10 kinderen heeft, gehandicapt is of een druk bedrijf runt, of wat dan ook.
Zorgen voor een invalide of voor kinderen, of voor welk aanwezig bedrijf ook, mag je nooit als 'een prijs' zien - het is kleinerend t.a..v. de geliefde persoon -. Doe je dat wel, twijfel dan onmiddellijk aan de waarachtigheid van de betreffende liefde. Want de werkelijke Liefde schenkt een mens juist de grootste Kracht om vanuit het hart 'mee te vloeien' en de geliefde onvoorwaardelijk in Lief en Leed bij te staan en te ondersteunen.
Het zou wat moois zijn, dan zouden mensen met een zgn. "bariëre" verstoken blijven van de liefde. Wat een pech voor hen zeg...
Nee Liefde vraagt nooit een prijs, maar wel heel veel toewijding en zorg. Je moet de dingen niet door elkaar halen.
Met Uvi zeg ik misschien wel: liefde is roekeloos, liefde is voor de dapperen.
Uvi> Ik ben niet gek. Er staat o.m.: "Je schrijft heel veel wat allemaal mijns inziens niets met liefde te maken heeft."
En hier wordt het nog eens bekrachtigd door Marieke. "Je moet de dingen niet door elkaar halen." Jammer, dat enig realisme zo miskend wordt en dan het label krijgt van onwaarachtig.
Liefde is wat mij betreft vooral het gevoel 'dicht' bij die ander te willen vertoeven, samen te zijn.
Al het andere is ondergeschikt aan het warme liefdes gevoel.
De roekloze liefde brengt ons bij de pure vorm van verbonden zijn in lijf en leden, de 'ware' niet te beredeneren, diepe, onmiskenbare dierlijke drang bij tijden samen te willen smelten.
Liefde is overgave.
Overgave aan die ander en dus ... aan jezelf.
Dat is het fijnste gevoel vind ik persoonlijk. De rest aan praktische, eventuele bezwaren hoort er allemaal bij, das geen punt en geen overweging waard te laten beslissen in iets wat GOED voelt in eerste instantie.
Dat eerste gevoel bij kennismaken, verliefd raken of anders. Die ontmoeting bepaalt alles, naar mijn idee.
Liefde tot de ander, is eigenlijk de liefde, door de spiegel, je voorgehouden door die 'mooie' ander aan jezelf.
Tip: het boek van Mark Miras
Titel: ja, u raad het al ... LIEFDE:-))
En ... als begeleidende music:
De CD
Flow My Tears
Met o.a composities van Dowland
Zo mooi!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Marius, ik wens je veel liefde, in de vorm die voor jou belangrijk is.
X
Cath*
Zo gauw de mitsen en maren in het geding komen is er geen sprake meer van ontbaatzuchtige liefde. Dat te zien en te weten. Het durven erkennen van de eigen tekortkomingen is voor mij
'de realiteit onder ogen durven zien'. Dat is de realiteit.
Het gaat er niet om het etiket van mijn denken en interpretaties op de liefde te plakken. Het gaat erom de werkelijkheid te zien.
En misschien mogen we dan af en toe heel blij zijn met hetgeen we aan de ander kunnen geven aan onbaatzuchtigheid, het niet meer kijken naar de eigen behoefte die meestal in het middelpunt staat.
De hele reeks dingen die je onder liefde schaart zijn natuurlijk heel realistisch en goed gezien. Geen sprake van onwaarachtigheid of miskenning. Maar voor mij dragen ze allemaal het label van de 'liefde' die om mijzelf draait en niet van onbaatzuchtigheid en de werkelijke Liefde.
Het is een heel zoekproces in onszelf naar de puurheid van ware Liefde. En daaronder ligt vaak de angst van het verlies van een zelf dat we koste wat kost vast willen houden. Maar is valt niets vast te houden.
Ik weet dat ik daar in tekortschiet. Het gaat in eerste instantie niet om streven naar volmaaktheid, maar om te erkennen en helder te zien.
Dan wordt het een spiegel waarin ik me kan spiegelen naar eer en geweten.
Elly ik citeer je even:
[.....Maar voor mij dragen ze allemaal het label van de 'liefde' die om mijzelf draait en niet van onbaatzuchtigheid en de werkelijke Liefde.
Het is een heel zoekproces in onszelf naar de puurheid van ware Liefde. En daaronder ligt vaak de angst van het verlies van een zelf dat we koste wat kost vast willen houden. Maar is valt niets vast te houden.....]
Ja Elly,
dáár ligt denk ik wel de kern in het zoeken en vinden van puurheid in de liefde, en dat is wat ik bedoel met Liefde die onbaatzuchtig en 'pretentieloos' is. Die zoektocht maakt het ego onnodig angstig voor 'zelfverlies' en daarom is het nodig Moed te betrachten en dapperheid, Want liefde wordt gedragen door bekommernis en belangenloze toewijding.
Het zijn sterke benen die de weelde er van kunnen en durven dragen, maar ook deze weelde te kunnen ontvangen schijnt nog een hele toer te zijn.
In welk spoor gaan we, het gelijke hecht zich spoorslags aan het gelijke...en zelden hebben we in het duister de moed om door te breken naar een Lichter spoor.
Kunnen we het wel, dan 'lijkt' het - voor het verstand - bijna wel op Roekeloosheid, maar het is de Ware Moed, de liefde in het zuivere gewaad te ontmoeten. (zo versta ik Uvi)
Ademloos lees ik en herlees ik ook Uvi.
Dank je Marius, voor wat je uitlokt.
Aan elke Liefde hangt een prijs
het is maar wat het iemand waard is...
soms hoop ik dat we allemaal slechts een fractie beleven van wat Liefde werkelijk kan zijn, en dat we na ons heengaan van deze wereld.. enz.
soms voel ik wat ik voel en weet ik wat Liefde is.
soms twijfel ik.
soms word ik treurig om wat mensen in naam der 'Liefde' doen.
en laten.
niemand heeft de wijsheid in pacht, marius, daar ben ik wel van overtuigd.
(en stiekem van het feit dat er uitéindelijk maar één soort Liefde is.
de onvoorwaardelijke.)
Dag Marius,
Het is (te) laat voor mij.
Tot nu gekeken naar 'zomergasten'
met Paul Verhoeven.
Moe dus. Wil gaan slapen.
En toen las ik u bij mij.
En dacht: 'misschien moet ik wel die laatste zin weglaten'.
Geluk en liefde,
ik durf amper m'n mond open te doen.
Misschien vliegen 'ze' wel weg als opgeschrikte vogels.
Wil u dit noteren:
'ik verklaar me totaal onbevoegd en niet competent'
om zelfs maar een aanvang van een 'definitie' te geven.
Ik zwijg in alle talen.
Dode en levende.
Goedenacht.
Uvi
PS.
Alleen voor mezelf durf ik nu en dan een 'gedachte' te formuleren.
Die ik nadien weer nuanceer.
Liefde... hoe je het ook draait of keert, uiteindelijk is dit het belangrijkste wat je in je leven overkomen kan. Niet altijd het leukste, als ze onbeantwoord blijft, maar indien wél... tja dan is het een festijn.
En zoals jij er over schrijft lieve Marius, ben ik er zéker van dat ook jij van deze zoete vruchten genoot, en nog geniet!
Dankjewel voor je mooie wensen en probeer er weerom een liefdevolle dag van te maken hé!
Een mooi verhaal,
een waar verhaal,
een moeilijk verhaal ook.
LIEFDE moeten we leren,
elke dag opnieuw.
Wie schreef ook weer:
"liefde is een werkwoord".
45 jaar ervaring leert ons dat,
tot op de dag van vandaag.
Maar wat zouden we zijn,
zonder liefde, niet denkbaar.
lieve groet Marius
en dank voor je waarderende woorden.
ria
> Dank je Paul, ik heb het boek van Ferrini besteld, omdat ik het onderschrijf als de mooiste vorm, maar in mijn kleine bestaan niet werkelijk in haar volheid heb leren kennen.
Doorheen kinder- en jeugdtijd werd ons geleerd "Heb je naaste lief gelijk jezelf". Niet altijd makkelijk, noch het één noch het ander. Blijvende levensopdracht.
Maar laat men toch ook vooral niet de fout maken, om onvoorwaardelijkheid en onbaatzuchtigheid in de Liefde te verwarren met kritiekloze volgzaamheid en klakkeloze opoffering.
Ware Liefde is nou eenmaal niet voor 'watjes', er is veel en heel véél moed voor nodig
liefde is OOK!!! een bewuste keuze.....Een zegening van overgave.
kiezen om te sterven aan jezelve.
Elke dag weer.
groetjes van Novie
MOED? voor liefde?
Overgave lijkt me eerder...
Vera
@Vera: ben het geheel met je eens Vera:-))
Een reactie posten