Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Engelengeduld II

Er ontstaan situaties die van goud zijn, waarin je bijstand door iemand, Odilia, is geboren uit zuivere beweegredenen en zich daarom nauwelijks laten verenigen met een kritisch woord, een woord, zodra de eerste zin ermee is gesmeed, dat kennelijk de intentie heeft de goedheid te breken (terwijl dat niet waar is want de tranen zijn zo zoutig dat mijn ogen zeer doen en eerder wat radeloos in hun kas staan).

Hierboven keek ik vanuit het verkeerde perspectief, het was nacht en de gordijnen (hoewel open, maar symbool voor duisternis en dan liggen de emoties vooraan) hielden andere invalshoeken uit het zicht. Het is dankzij de vriendschap dat Odilia me na zorgzame weken weer heeft teruggeleid naar onafhankelijkheid.
Wanneer men in gezondheid samenleeft, is men minstens afhankelijk van elkaars genegenheid betrokkenheid en trouwe loyaliteit. Wat van waarde is dat blijft, zeker in de beleving, ook als je meer moet prijsgeven dan je lief is.

Ik hang wat rond, voel me afgemat, luister naar de radio. “De helft van de kinderen die nu worden geboren, wordt ouder dan 100 jaar. Willen we dat?” Een zin uit een interessant gesprek tussen Theo Holman en Rinie van Est. “Minuscule sensoren die ons alarmeren wanneer de allereerste kankercellen zich in ons lichaam vormen. Een 'exoskelet' dat soldaten in staat stelt zware bepakking te dragen. Nieuwe synthetische organismen die waterstof of ethanol produceren als oplossing voor energie- en klimaatproblemen. Een spiegel die je toont hoe je eruit gaat zien als je je huidige ongezonde leefstijl voortzet.” De nanotechnologie brengt ons naar een andere tijd, een andere moraal.

Zelden is van het verlorene, in situaties van chronische aard, weer terug te winnen. Het is telkens maar afscheid nemen van wat je niet meer kunt. Een begin van sterven? Daarom is elk woord zo licht als een veer. Ze liggen leeg in mijn hand, hoewel ze uit verdriet tevoorschijn komen. De nachten kan ik zo doorslikken. De dagen, als de zon al dan niet aan een haak in de hemel hangt ….. time goes so slowly, dan bekruipt me vaak een onduidelijk gevoel van angst over dit eenzame gescharrel, een smartelijkheid die aan me knaagt.

Een omhelzing vanuit het landgoed Rozendaal, un homme de la nature.

[© MN, “De man en zijn ziel”. Eerder schreef ik op 24 december 2007 een bijdrage onder deze titel, een wens voor 2008; ik verbleef toen in Groot Klimmendaal. Ik ben weer geheel op mezelf, kennelijk liever een woestijnman – nee, je moet je niet te behaaglijk voelen in afhankelijkheid en je kunt meer dan je denkt. Rinie van Est is een van de auteurs van “Het lichaam als bouwpakket”. Overigens , het kopieer- en plakprobleem is opgelost; ik was zo snugger het op de valreep mijn broer, een oerslimme vent die over de hele wereld zwerft, te vertellen. “Oh, een kwestie van comptabiliteit, zó gedaan.” Minder dan een halve minuut, “… ik zal het zoonlief doorgeven.” Afbeelding: “De hangmat” van Jannes Koetsier, ik hang maar wat rond en beoefen geduld. Engelengeduld.]