De wereld en de liefde VI
Misschien vinden sommigen het een vreemd of gezocht zijpad, maar als het om de liefde gaat, gaat het om waarachtigheid. Sommigen vinden dat zelfs zo sterk dat er geen plaats is voor ‘mitsen en maren’ zoals in het gegeven voorbeeld van Claire, terwijl ik blijf volhouden dat bezonnenheid ook dáár een hoogstaande deugd is. Maar het zijpad dat ik hier wil inslaan, is dat van de taal en de waarachtigheid.
Kan ik, als schrijver van dit weblog, me vrij, waarachtig, uitlaten over de ervaringen van mijn leven? Welnee. Velen zullen zeggen, dat er ‘mitsen en maren’ zijn, ’t is flink schipperen met de taal, ook wanneer het over de liefde gaat. Ik bedoel niét: met modder kunnen gooien, beledigen, vernederen, kwaadspreken. Ik heb het oog op waarachtigheid als levenshouding en van daaruit schrijven over je beleving van dit (eigen) leven. Hoe ‘eigen’ is mijn leven hier eigenlijk?
Ik moet in de context van dit onderwerp met behoedzaamheid schrijven, met respect voor wie dan ook want een misverstand is snel gewekt. Wanneer je geen blad voor de mond neemt, zijn er zó gevaarlijke en zinloze botsingen, juist met degenen voor wie je de waardigheid, de persoonlijke integriteit, voorop stelt.
Maar wacht, misschien is het anders. Niet alles dat op je tong ligt, moet gezegd of geschreven worden, tenzij je geen scrupules kent. De waarachtigheid vraagt niet om impulsiviteit, wel om bezonnenheid, - en wanneer je het respect voor de ander dient, dien je ook de waarachtigheid. Het is daarom niet erg om in het schrijven te wikken en te wegen. Liefde en ook vriendschap vragen juist om zuinigheid, niet om klaar te staan met oordelen, maar met veiligheid zonder hypocriet te worden.
Een moreel dilemma, wat is wijs om te doen of te laten, is niet te beslechten door het meteen, zonder mitsen of maren, met de persoonlijk beleefde waarheid te lijf te gaan want vijandelijkheid is maar al te gemakkelijk te ontketenen. Vaker is het denk ik de kunst om ‘te laten’, tenzij je vindt dat te allen tijde het zelfrespect, het ego, op de eerste plaats staat.
Als een grens is bereikt, vergt het moed om te doen wat onontwijkbaar is. Er is geen pasklaar antwoord.
Het is jammer wanneer u denkt, ‘ja ja, de ethicus’. Die twee zijn niet te scheiden. Ernstige gedachten blijven me bestormen. Ik geloof niet dat ik ‘een boom ben die bij het eerste zuchtje wind sneuvelt’. Het is te eenvoudig bijna onnadenkend bruusk te zijn omdat het je, zo gezegd, om waarachtigheid gaat.
Onwillekeurig, maar eigenlijk geheel buiten dit verband, denk ik terug aan een grote fors gebouwde man, aan Chris. Hij was een dikke zeventiger, woonde hier vier huizen verderop, maar lag met een ongeneeslijke hersentumor in het hospice waar ik hem vaak bezocht. Op zekere avond vroeg ik hem of hij nog een speciale wens had. “Já, een gebraden kippenpootje.” Ik haalde er twee bij het cafetaria in Velp. Nooit eerder heb ik iemand zo onbeschaamd zien smullen, het warme gouden vet stroomde over zijn hele kin. Zijn ogen glinsterden van geluk. Hij zuchtte van heerlijkheid toen ze tot op het bot waren afgekloofd. Hij stond toe dat ik met een warme washand zijn gezicht en handen schoonmaakte en lag als de meest voldane heer in zijn kussens. Over sterven heeft hij geen enkele keer willen spreken, maar vlak voor ik wegging, op de avond van de eerste februari in 2002, zei hij me: “De boom gaat vallen.”
[© MN, ‘De wereld en de liefde’ met de foto “Alone” by Arif Tanju Korkmaz. Chris overleed de volgende ochtend om half zes, de stralendste zaterdag, 2 februari, de dag van een koninklijk huwelijk. Claire en Hans, zie eventueel 21 augustus. Terwijl ik deze tekst 31 augustus schreef, las ik 4 september een wel heel passend gedicht van Uvi.]
Misschien vinden sommigen het een vreemd of gezocht zijpad, maar als het om de liefde gaat, gaat het om waarachtigheid. Sommigen vinden dat zelfs zo sterk dat er geen plaats is voor ‘mitsen en maren’ zoals in het gegeven voorbeeld van Claire, terwijl ik blijf volhouden dat bezonnenheid ook dáár een hoogstaande deugd is. Maar het zijpad dat ik hier wil inslaan, is dat van de taal en de waarachtigheid.
Kan ik, als schrijver van dit weblog, me vrij, waarachtig, uitlaten over de ervaringen van mijn leven? Welnee. Velen zullen zeggen, dat er ‘mitsen en maren’ zijn, ’t is flink schipperen met de taal, ook wanneer het over de liefde gaat. Ik bedoel niét: met modder kunnen gooien, beledigen, vernederen, kwaadspreken. Ik heb het oog op waarachtigheid als levenshouding en van daaruit schrijven over je beleving van dit (eigen) leven. Hoe ‘eigen’ is mijn leven hier eigenlijk?
Ik moet in de context van dit onderwerp met behoedzaamheid schrijven, met respect voor wie dan ook want een misverstand is snel gewekt. Wanneer je geen blad voor de mond neemt, zijn er zó gevaarlijke en zinloze botsingen, juist met degenen voor wie je de waardigheid, de persoonlijke integriteit, voorop stelt.
Maar wacht, misschien is het anders. Niet alles dat op je tong ligt, moet gezegd of geschreven worden, tenzij je geen scrupules kent. De waarachtigheid vraagt niet om impulsiviteit, wel om bezonnenheid, - en wanneer je het respect voor de ander dient, dien je ook de waarachtigheid. Het is daarom niet erg om in het schrijven te wikken en te wegen. Liefde en ook vriendschap vragen juist om zuinigheid, niet om klaar te staan met oordelen, maar met veiligheid zonder hypocriet te worden.
Een moreel dilemma, wat is wijs om te doen of te laten, is niet te beslechten door het meteen, zonder mitsen of maren, met de persoonlijk beleefde waarheid te lijf te gaan want vijandelijkheid is maar al te gemakkelijk te ontketenen. Vaker is het denk ik de kunst om ‘te laten’, tenzij je vindt dat te allen tijde het zelfrespect, het ego, op de eerste plaats staat.
Als een grens is bereikt, vergt het moed om te doen wat onontwijkbaar is. Er is geen pasklaar antwoord.
Het is jammer wanneer u denkt, ‘ja ja, de ethicus’. Die twee zijn niet te scheiden. Ernstige gedachten blijven me bestormen. Ik geloof niet dat ik ‘een boom ben die bij het eerste zuchtje wind sneuvelt’. Het is te eenvoudig bijna onnadenkend bruusk te zijn omdat het je, zo gezegd, om waarachtigheid gaat.
Onwillekeurig, maar eigenlijk geheel buiten dit verband, denk ik terug aan een grote fors gebouwde man, aan Chris. Hij was een dikke zeventiger, woonde hier vier huizen verderop, maar lag met een ongeneeslijke hersentumor in het hospice waar ik hem vaak bezocht. Op zekere avond vroeg ik hem of hij nog een speciale wens had. “Já, een gebraden kippenpootje.” Ik haalde er twee bij het cafetaria in Velp. Nooit eerder heb ik iemand zo onbeschaamd zien smullen, het warme gouden vet stroomde over zijn hele kin. Zijn ogen glinsterden van geluk. Hij zuchtte van heerlijkheid toen ze tot op het bot waren afgekloofd. Hij stond toe dat ik met een warme washand zijn gezicht en handen schoonmaakte en lag als de meest voldane heer in zijn kussens. Over sterven heeft hij geen enkele keer willen spreken, maar vlak voor ik wegging, op de avond van de eerste februari in 2002, zei hij me: “De boom gaat vallen.”
[© MN, ‘De wereld en de liefde’ met de foto “Alone” by Arif Tanju Korkmaz. Chris overleed de volgende ochtend om half zes, de stralendste zaterdag, 2 februari, de dag van een koninklijk huwelijk. Claire en Hans, zie eventueel 21 augustus. Terwijl ik deze tekst 31 augustus schreef, las ik 4 september een wel heel passend gedicht van Uvi.]
11 opmerkingen:
Het eeuwige dilemma over hoe open je kunt zijn. Of misschien eerder, wat open zijn precies is. Jouw zin: 'De waarachtigheid vraagt niet om impulsiviteit, wel om bezonnenheid' lijkt heel waar en liefdevol te omschrijven hoe de vork in de steel behoort te zitten. Je kunt waar zijn zonder grenzeloos te zijn. Kwetsen hoort niet thuis in de waarheid, enkel in de confrontatie - iets heel anders.
Marius..ik wacht met mijn schrijven tot alle betrokkenen vertrokken zijn
het instrument voor het hanteren van pijn en geluk is zo moeilijk te vinden...maar we geven niet op!
Lieve Marius,
mag een man een andere man zo aanspreken?
Ik veroorloof het mij.
Niet meer dan een teken is dit.
Later (als ik groot ben), kom ik hier terug.
Als de (ge)liefde me tijd overlaat.
Want hoewel de herfst al in de bomen hangt,
bloesemt dit huis onverwachts ...
een late lente.
Uvi
PS.
Nog nooit schreef ik een gedicht.
Notitie voor een helder begrip.
En voor de goede orde.
Tot vanavond. Misschien.
.
Voor mezelf wat dat vrij uitlaten betreft op een weblog, houd ik rekening met de aard van het medium.
Verder kijk ik naar wat ik persoonlijk belangrijk vind om te willen delen. In persoonlijke sfeer ga ik vaak redelijk tot het uiterste, maar op mijn weblog verpak ik mijn uitersten in relativerende humor.
Ach, Marius, kwetsbaar blijft een mens hoe dan ook. Aan de andere kant zie ik juist het webloggen als een bijzondere kans anders met dingen, kwetsbaarheden, om te leren gaan!
En wat weblogs als de jouwe betreft, die lees ik en laat ze op mij inwerken, liever zonder commentaar te geven. Je bent die je bent.
Vr.groet
Walter*
Marius,
Ik heb genoten van ieder woord,
van elke gedachte die je hier neerschreef.
Ik ga mee in je verhaal.
Ik heb niet het diploma en draag niet de titel
van ethicus, maar ik ben er van overtuigd
dat we dit allemaal zouden moeten zijn.
Voor onszelf en voor onze medemens,
de wereld zou er anders uitzien.
Lieve Marius, ik dank je oprecht
voor je waarderende woorden en
je bezoeken aan mijn zo gewone blog.
"Wie geeft wat hij heeft is waard dat hij leeft."
Een oud Vlaams spreekwoord, maar
ik ervaar het nog steeds als waardevol.
Het ga je goed Marius,
en dank je wel,
ria
De vraag blijft hangen. Hoe 'eigen' is het leven van wie afhankelijk is ?
(Naast hoe 'eigen' het is op een weblog etc)
“Before you speak, ask yourself: Is it kind? Is it necessary? Is it true? Does it improve upon the silence?” Sai Baba of Shirdi, c1838 – 1918
=) een lieve groet!
Goedenvond Marius,
u deed mij goesting krijgen.
Morgen koop ik een pak kippenvleugeltjes.
"Hoe ‘eigen’ is mijn leven hier eigenlijk?
Ik moet in de context van dit onderwerp met behoedzaamheid schrijven, met respect voor wie dan ook ...."
Behoedzaam als een egel
op het tuinpad,
traag als het verval
op een middeleeuwse begijnhofmuur,
zo zou ik willen schrijven.
Maar zo ben ik niet.
Mijn woorden huppelen
m'n vingers achterna.
Zonder bezonken bedachtzaamheid.
Niet mijn naam is belangrijk,
maar wel de gedachte.
Ze verandert niet onder de vlag
van een pseudoniem.
Ik groet u.
Moe van een mooie dag.
Uvi
Lieve Marius, ik zeg altijd: elk vogeltje moet zingen zoals het gebekt is, ook als het geen blad voor de mond neemt. Want moeten we elkaar niet respecteren voor wat we zijn, en iedereen met respect bejegenen, ook als we ons soms geschokt voelen door wat geponeerd wordt?
Maar even terug op dat inmooi verhaal over je vriend met het kippenboutje: schitterend als verhaal, en zo knap beschreven. Dankjewel lieve vriend, voor dit moment, het heeft mijn hart geraakt...
Een reactie posten