Het huiselijk corvee
Eens in de twee weken gaat Betty met alle nodige middelen door het huis en verschoont mijn bed. Terwijl ik hier zit te nietsnutten alsof mijn wereld stilstaat, maait zij de spinnenwebben weg; - maar de aarde beweegt en ik kijk vol verwondering naar de schoonheid van haar gemakkelijke bewegen.
Op al die andere dagen onderhoud ik haar werk. Het bed wordt keurig dichtgetrokken, het aanrecht en de toilet blijven schoon, de vuilniszak wordt tijdig vervangen, eten op tijd uit de diepvries, de weinige planten krijgen water en de gebruikte doeken en gedragen kleding gaan op een hoop. Maar die hoop bevalt me niet en daarom heb ik, nadat aanrecht en gootsteen met allesreiniger nog eens waren bewerkt, zojuist een paar keer een handwarm sopje gemaakt en ouderwets gewassen. Kan het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan
Het huiselijk corvee valt me niet licht, maar het is onontkoombaar. De schone vaat moet worden opgeruimd om plaats te maken voor de vuile en de tafels moeten met een vochtige doek worden afgenomen willen kringen van koffiebekers en dergelijke zich niet tot schurens gaan vastzetten. Verwaarlozing duidt op apathie en beide vind ik afschrikwekkend. En in wezen, denk ik, het volkomen tegenbeeld van liefde. Liefde voor waar je leeft, al vind ik het hier nóg zo moeilijk. Het is een verantwoordelijkheid voor mezelf.
[© MN, Alledaags leven, met een schilderij van Lammert Boerma, “Wasdag”. A hell of a, job. Een lange broek in een gootsteen, nee, dat gaat niet echt. Intussen zag ik dat de witte rozen van donderdag nu, zaterdag, al bruin worden, ’t stervenskleurtje; nou ja, zolang ik die kleur zelf maar niet aanneem. ‘De wereld en de liefde’ wordt vervolgd, maar het vraagt tijd. Morgen is ’t alweer donderdag.]
Eens in de twee weken gaat Betty met alle nodige middelen door het huis en verschoont mijn bed. Terwijl ik hier zit te nietsnutten alsof mijn wereld stilstaat, maait zij de spinnenwebben weg; - maar de aarde beweegt en ik kijk vol verwondering naar de schoonheid van haar gemakkelijke bewegen.
Op al die andere dagen onderhoud ik haar werk. Het bed wordt keurig dichtgetrokken, het aanrecht en de toilet blijven schoon, de vuilniszak wordt tijdig vervangen, eten op tijd uit de diepvries, de weinige planten krijgen water en de gebruikte doeken en gedragen kleding gaan op een hoop. Maar die hoop bevalt me niet en daarom heb ik, nadat aanrecht en gootsteen met allesreiniger nog eens waren bewerkt, zojuist een paar keer een handwarm sopje gemaakt en ouderwets gewassen. Kan het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan
Het huiselijk corvee valt me niet licht, maar het is onontkoombaar. De schone vaat moet worden opgeruimd om plaats te maken voor de vuile en de tafels moeten met een vochtige doek worden afgenomen willen kringen van koffiebekers en dergelijke zich niet tot schurens gaan vastzetten. Verwaarlozing duidt op apathie en beide vind ik afschrikwekkend. En in wezen, denk ik, het volkomen tegenbeeld van liefde. Liefde voor waar je leeft, al vind ik het hier nóg zo moeilijk. Het is een verantwoordelijkheid voor mezelf.
[© MN, Alledaags leven, met een schilderij van Lammert Boerma, “Wasdag”. A hell of a, job. Een lange broek in een gootsteen, nee, dat gaat niet echt. Intussen zag ik dat de witte rozen van donderdag nu, zaterdag, al bruin worden, ’t stervenskleurtje; nou ja, zolang ik die kleur zelf maar niet aanneem. ‘De wereld en de liefde’ wordt vervolgd, maar het vraagt tijd. Morgen is ’t alweer donderdag.]
24 opmerkingen:
Dichter, woonde ik maar dichterbij, lieve dichter.
op de hand wassen is zeker a hell of a job, het het een tijdje gedaan toen ik zwanger was, omdat we tijdelijk ergens woonden zonder wasmachine, maar wat een ellende zeg.wat dacht je van een tweepersoons dekbedovertrek op de hand wassen, dat idee ; )
een kring op een tafel mag van mij prima. je zou onze tafels eens moeten zien! duidelijk dat er hier een kindje woont, zeg maar, die van kleuren houdt ook =)
maar het is niet niks, het huishouden, merk ik ook nu weer nu ik al een tijdje niet fit ben en het huishouden gewoon doorgaat en natuurlijk altijd op mijn schouders en niet op die van.. een ander, zullen we maar zeggen ; )
hang in there, jij, voor wie de tijd wel heel snel gaat (nu is het zaterdag schrijf je en morgen donderdag ; )
hang in there.
Zo had ik het nog nooit bekeken, dus dankjewel Marius, want je zal me voor eeuwig en altijd ànders tegen het huishoudelijk werk laten aankijken!
Ook bedankt voor je steeds weer o zo lieve reacties én de gelukwensen vandaag, en maak er ondanks àl je problemen, toch een fijne, en zo te zien zonnige dag van hé!
Best dat ik dit nu las, want ik vergat mijn was van vanmorgen in de trommel... Zal ze nu maar gaan ophangen. "Kan het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan", ik lees hier over het corvee van een heel proper, gedisciplineerd man ;-)
Heel liefdevol bezig voor zichzelf. De focus op het positieve. Mooi.
Lieve schat, de huishoudelijkheid wordt zelden zo doorleefd beschreven. JIJ kunt over alles mooi en raakbaar schrijven.
Ik bewonder je om je levenskunst, het steeds doorgaan met wat kan, mag, en waar je verlangen ligt.
Zou je graag van dienst zijn. Maar kan Betty niet verbeteren geloof ik. *glimlach*
X
Cath*
Hoe 'mag ' ik hier op reageren?
Ik vraag me af dierbare nieuwe man,
wie wat deed in uw leven voor de fatale dag?
Voor m'n echtscheiding (1980) tijdens en nadien,
steeds stond deze jongen met dweil en andere utilitaire instrumenten in aanslag.
Papflesjes en pampers, deze wetenschappelijke attributen hadden niets te verbergen voor mij.
Ach, mannen zijn zo hulpeloos bij vrouwentaken.
Veel dramatischer vind ik mijn onkunde voor de 'mannelijke taken'.
Lekkende kranen, versleten dampkappen, verslenste tuinen, gebroken tegels ...
ik lijd onder mijn onmacht.
Daarstraks heb ik mijn dochter die van het werk kwam nog 'mosselen' meegegeven. Klaar en dampend, inclusief het obligate sausje.
Waarom schrijf ik dit?
Niet om te pochen met mijn vrouwelijke talenten. Ach, m'n god, wie kijkt daarvan op.
Maar wel heb ik dikwijls 'geleden' onder de 'bewondering voor de afwezige vaders'.
Niemand is sant in eigen land.
En alles wat dichtbij is, is zo vanzelfsprekend.
Uvi
Dierbare Uvi, het gaat mij niet om de zgn vrouwelijke taken of talenten in de etalage te zetten, daar draai ik mijn hand niet voor om (en die waren voorheen alleszins redelijk verdeeld), het gaat om de blijvende verantwoordelijkheid voor wat nodig is, ook nu ik ernstig gehinderd wordt door chronische pijn. Weet u nog, dat hoofd dat met vier schroeven vastzit, maar onder meer zo zwaar is dat het wankelt op mijn romp. Ik wil me trachten niet te beklagen, maar al was ik twintig jaar jonger dan u - maar het zijn er slechts 7 - u zou niet graag met me ruilen. Het betekent dus ook, dat ik voor de was niet even driemaal naar boven kan lopen waar een wasmachine en droger staan.
En dat is dan nog maar het hoofd, Marius, om van de voeten en benen nog maar te zwijgen.
Maar ik geloof wel dat Uvi één ding goed ziet: "nieuwe man", want ja, dat is wél wat ik denk:
een dierbare man die voorzichtig aan 'Nieuw' aan het worden is...
Merciekes mijn lieve Marius, voor je alweer schitterend verwoorde verjaardagswens! Wat ben jij toch een knap woordenkunstenaar!
Maak er ondanks alles, toch een fijne dag van, jij verdient dat!
Ondanks dat het zwaar valt, is het goed om te doen. Zo blijf je een beetje in beweging.
Maar ik weet uit ervaring hoe zwaar de simpelste dingen in het huishouden kunnen zijn.
Ach, dierbare Marius,
natuurlijk was ik uw hoofd niet vergeten.
Noch z'n fysieke verschijning, noch de schoonheid van z'n terra cognita.
Als ik hier schrijf, schrijf ik naar u. Maar misschien nog meer naar mezelf. En de anderen. De wereld.
Hoewel, misschien benadert dit toch de werkelijkheid, dat 'doen de vijand is van denken'.
En in die zin metaforisch handen en hoofd ver van elkaar verwijderd liggen.
Het aardse en het hemelse.
Maar, doorzie de woorden van deze schamele man en prik z'n zinnen als dode vlinders tegen het wit ...
Ik wens u een rustdag vandaag, Marius.
Uvi
Ik durf er bijna geen grapje over te maken Marius, omdat ik weet hoe zwaar het is. Maar weet je niet dat Maandag wasdag is? ;-)
Ik moet je zeggen dat ik zonder al teveel lijfelijke problemen de huishouding al zwaar genoeg vind.
en toch ook een soort van bezigblijven marius, stil gaan zitten piekeren is ook niet goed hé,
lieve groet,
xxx
Zijn er werkelijke nog vrouwen die 's maandags wassen omdat het maandag wasdag was, 100 jaar geleden...
Emancipatie dames!
Goof!
*ja Goof, maandag-wasdag, woensdag gehakt-dag enzo...
Bloem
Glimlach bij wat mij vandaag onder mijn ogen kwam :
Las bij Rachel Naomi Remen het volgende : Een doodgewone zegen.
Ze zeggen dat de christelijke mystica Theresa van Avila het aanvankelijk moeilijk vond om het veelomvattende spirituele leven in overeenstemming te brengen met de wereldse taken van het karmelietenklooster : afwassen, vloeren vegen, wasgoed opvouwen. op een genadig moment werd het wereldse een vorm van bidden voor haar, een manier om de eeuwig aanwezige band met het goddelijke patroon te beleven, die de bron van alle leven is. Geleidelijk aan ging ze Gods gezicht in de opgevouwen lakens zien.
Wat een zienswijzen allemaal ;-) en dat naar aanleiding van het huiselijk corvee.
en Goof...vergeet niet dat er tegenwoordig ook huismannen zijn,die ook maandag-was...etc.etc
Bloem
Dankjewel mijn lieve vriend, voor je fijne reactie! Ik ben zo blij dat ik jou ken...
Ik wens je dan ook àl het goeds van de wereld toe, te beginnen met een mooie, rustige, zonnige nazomerdag. Dat zal je beslist goed doen!
@Lieve Bloem, als jij nou woensdag een lekkere gehaktschotel maakt, kom ik in mijn maandag te wassen kleding gezellig bij je eten.... :-)
Gr. Goof
hahahahaha...en hoe zit het dan met "emancipatie dames?"
Bloem
Lieve Marius, beste vriend, ik hoop dat jij een heerlijk weekend tegemoet gaat, zonder al te veel pijn noch problemen... Blijf je goed verzorgen schat!
Maar lieve @Bloem, de week erom doen we het andersom...
Goof
:-)Goof, dat heb je "slim" bedacht
Bloem
Een reactie posten