Zelfliefde
Ja, het is waar, ook nu wil ik voor geen goud ruilen met een ander; het is goed die ik ben, ik met mijn tekortkomingen en kleine gaven wil niet anders zijn dan nu, met de nadruk op zijn. Maar de grootste, zinloze en onbeantwoordbare vraag is waarom ik in hemelsnaam alle dagen zo moet lijden – of ga ik nu van het pad af en heet dit zelfbeklag?
De huisarts en specialisten op het vlak van pijn en revalidatie weten het niet (meer), zeggen dat ik ermee moet leren leven, noemen het een technisch hoogstandje. Natuurlijk heeft die chirurg zich destijds niet afgevraagd wat die vier schroeven betekenen voor de kwaliteit van leven, hij heeft zich willen bewijzen, ‘dit moet me lukken zonder verdere schade’. Had hij zich die vraag moeten stellen? Nee, - en van een moreel dilemma is hij zich zeer waarschijnlijk niet bewust geweest.
Ik ben vaak alleen en soms huil ik van de pijn en van boosheid dat ik voor de klok van acht al naar bed moet omdat ik niet weet hoe mijn hoofd nog te houden. Een hoofd zo zwaar dat het wankelt op mijn romp. En de telefoon die ik niet lang kan vasthouden omdat de pijn onverbiddelijk doortrekt naar mijn schouder en rechterarm. Een boek is gauw te zwaar; waren er maar tien van het kaliber Tamaro als Poema-pocket want lezen hoort bij mijn zelfliefde.
Er zijn zeer vele veel jongere mensen die er ernstiger aan toe zijn en een liggend bestaan leiden of die jonge mensen uit de serie ‘Over mijn lijk’. Wat zeur ik dan!? Waarschijnlijk ontbreekt het me aan veerkracht, een soort vitaliteit en moed om met alle dagen hevige pijn voldoende uit de voeten te kunnen. Er zijn vele zwakke broeders, maar als onkruid ben ik niet ter wereld gekomen. Als dat wel zo is, behoor ik tot de mooiste soort.
Zelfliefde heeft te maken met tevredenheid, aanvaarding, zelfbeeld en zelfwaardering en een zeker plezier, opgewektheid desondanks, met de kunst te leven met onvolkomenheden, met inspiratie, maar dat wordt allemaal onderdrukt door de pijn. En dan is er meteen de motor van de angst en de onveiligheid.
Eéns zal het lijden in de wateren van de vergetelheid worden ondergedompeld en de diepste groef op het doorploegde voorhoofd voorgoed worden gladgestreken.
[© MN, ‘Een zijpad in de wereld en de liefde’. Photo: “But I would” by Martin Stranka.]
Ja, het is waar, ook nu wil ik voor geen goud ruilen met een ander; het is goed die ik ben, ik met mijn tekortkomingen en kleine gaven wil niet anders zijn dan nu, met de nadruk op zijn. Maar de grootste, zinloze en onbeantwoordbare vraag is waarom ik in hemelsnaam alle dagen zo moet lijden – of ga ik nu van het pad af en heet dit zelfbeklag?
De huisarts en specialisten op het vlak van pijn en revalidatie weten het niet (meer), zeggen dat ik ermee moet leren leven, noemen het een technisch hoogstandje. Natuurlijk heeft die chirurg zich destijds niet afgevraagd wat die vier schroeven betekenen voor de kwaliteit van leven, hij heeft zich willen bewijzen, ‘dit moet me lukken zonder verdere schade’. Had hij zich die vraag moeten stellen? Nee, - en van een moreel dilemma is hij zich zeer waarschijnlijk niet bewust geweest.
Ik ben vaak alleen en soms huil ik van de pijn en van boosheid dat ik voor de klok van acht al naar bed moet omdat ik niet weet hoe mijn hoofd nog te houden. Een hoofd zo zwaar dat het wankelt op mijn romp. En de telefoon die ik niet lang kan vasthouden omdat de pijn onverbiddelijk doortrekt naar mijn schouder en rechterarm. Een boek is gauw te zwaar; waren er maar tien van het kaliber Tamaro als Poema-pocket want lezen hoort bij mijn zelfliefde.
Er zijn zeer vele veel jongere mensen die er ernstiger aan toe zijn en een liggend bestaan leiden of die jonge mensen uit de serie ‘Over mijn lijk’. Wat zeur ik dan!? Waarschijnlijk ontbreekt het me aan veerkracht, een soort vitaliteit en moed om met alle dagen hevige pijn voldoende uit de voeten te kunnen. Er zijn vele zwakke broeders, maar als onkruid ben ik niet ter wereld gekomen. Als dat wel zo is, behoor ik tot de mooiste soort.
Zelfliefde heeft te maken met tevredenheid, aanvaarding, zelfbeeld en zelfwaardering en een zeker plezier, opgewektheid desondanks, met de kunst te leven met onvolkomenheden, met inspiratie, maar dat wordt allemaal onderdrukt door de pijn. En dan is er meteen de motor van de angst en de onveiligheid.
Eéns zal het lijden in de wateren van de vergetelheid worden ondergedompeld en de diepste groef op het doorploegde voorhoofd voorgoed worden gladgestreken.
[© MN, ‘Een zijpad in de wereld en de liefde’. Photo: “But I would” by Martin Stranka.]
21 opmerkingen:
beste Marius
vraag maar niet naar het waarom.
Er is geen antwoord op.
Elk mens word getroffen door tijd en toeval.
ik groet je ik heb je gelezen vandaag.
Novie
buiten rammelt de wind aan de bomen.Ze zingen een lied samen met de wind.....probeer mee te zingen en zing je nood maar uit Marius.
Maar wie is er eigenlijk wel als onkruid ter wereld gekomen?
Vanuit mijn bescheiden periodes van lijden en ook enorme ondraaglijke fysieke pijn, kan ik mij jouw boosheid en alles wat jij hier beschrijft, zó goed voorstellen...
Helaas kan ik jou lijden daar op geen enkele manier mee verlichten, kon ik dat maar...
In mijn geval heb ik het geluk gehad de lessen te kunnen leren die mijn lijden mij bracht. Jouw lijden lijkt inderdaad op een "zinloos" lijden...
Hoe zou een mens daar anders mee om kunnen gaan, vraag ik mij dan af?
Kon je je maar veiliger voelen Marius, dan was er niet altijd die angst. Maar het is zo, je bent niet veilig:
in dat voor jou onhandige huis ben je niet veilig. In je lichaam voel je je niet veilig en een zee van tijd is voortdurend je vijand die op de loer ligt. In de Liefde en in sommige vriendschappen - van belang - mag het meestal alleen maar mooi weer zijn, heeft men niet de moed om je wérkelijk in Kameraadschap bij te staan.
Ik weet dat je iedere dag voorgoed afscheid van jezelf neemt, hoe graag je ook met jezelf wou leven, want het is zo: je behoort tot het 'Allermooiste Kruid', die zelfliefde is je 'God zij dank' volop geschonken.
Was er maar een weg om weer thuis te komen en dat de moed, in dat vreemde haast 'antagonistische' lichaam, weer omhoog kroop uit je schoenen vandaan, terug naar je ziel.
Vertrouwen is óók maar een woord, dat doe je mij me steeds realiseren...en nee..... een schouderklopje heb ik niet voor je in huis; wel ga ik mee door alle pijn en voel ik het als van mijzelf. In 'deelzaamheid' en in wezenlijke compassie, bestaat geen eenzaamheid van hart, je bent niet alleen wanneer tenminste iemand ten diepste je radeloosheid deelt.
"of ga ik nu van het pad af en heet dit zelfbeklag?"
Ach, Marius,
wat kan u heerlijk klagen.
Met een knipoog,
u neemt me dit vast niet kwalijk.
PS.
Alleen troost kunnen wij u bieden.
Maar het lijden
moet u, helaas, alleen dragen.
Ik denk terug aan 2009.
Maar troost is balsem op pijn.
Was het Mulisch die ooit zei: "Ben ik er, dan is de dood er niet. Is de dood er, dan ben ik er niet"? Niets om bang voor te zijn dus:)
Het is niet eerlijk dat je zo moet lijden. Het heeft niets met eerlijk of oneerlijk te maken, maar toch wil ik het zo voelen en zo zeggen.
Luisterboeken?? Zijn in ieder geval niet zwaar..
Verkrijgbaar bij loket aangepast lezen, postbus
10050, 5360 DB Grave
Sterkte jij die je hoofd zo moet dragen x
jemig marius, is er nu echt niemand die deze pijn kan verlichten?
helemaal niemand?
Eerlijk, mijn troostarsenaal is min of meer uitgeput, of eerder onderdelen ervan op gedwongen non-actief gesteld (nog geldende isolatiemaatregelen, je weet wel ivm de bacterieën en virussen...)
Maar wat ik zéker weet , is dat dit géén zelfbeklag is wat jij verwoordt.
Wijlen Jeanet (A.L.S.) prees zich gelukkig ivm de criteria die ze hanteerde ivm haar levenskwaliteit. Zelfs die kunnen voor jou niet voldoen, want de pijn is er niet bij ingecalculeerd. Noch de geestelijke pijn van mijn schoonbroer. Er kan nog héél veel geschreven worden in verband hiermee. Het enige dat ik weet is dat jij blijvend een stimulans bent voor mij om door te gaan. Een bewonderenswaardige man op velerlei gebied. En nee, een zijpad zou het niet horen te zijn, wel een geïntegreerd deel, wat het is in veel van de harten van je goeie vriend(inn)en !
lieve marius,
vreselijk is het om te lezen hoe je je soms voelt,
toch ..... marius,
probeer postief te blijven, ik ben 17 jaar ziek geweest en voel me nu goed,
daar is ook een wonder voor nodig geweest, en dat kan bij jou ook gebeuren.
lieve groet,
xxx
ja er zijn altijd mensen die het erger hebben, moest ik van mijn moeder vroeger al altijd naar kijken hahaha, maar. dit is nu jouw pijn, jouw ellende, jouw verdriet. en vooral het voortduren ervan en geen hoop, zoals ik dat nu lees, op verlichting, kan maken dat het nog vele malen zwaarder drukt op je schouders.
audioboeken niet wat voor je?
#denkikineens
wens je hoe dan ook alle goeds, alle liefs, altijd, hoop dat je af en toe tocht eens diep adem kunt halen en even pijnvrij kunt zijn. en daar dan weer zo lang mogelijk op teren ; )
Ik wil eigenlijk van alles zeggen, maar wil niet hard overkomen. Of ongevoelig, want dat ben ik zeer zeker niet. Ik begrijp je maar al te goed.
Toch denk ik dat je uit die cirkel van pijn moet zien te raken. Het is mogelijk.
Sterkte met alles Marius!
> Dank voor alle medeleven.
> Redstar: met alle respect, er is niet voor alles een oplossing, al is dat wel jouw denkwijze, dat heb ik vaak genoeg gelezen.
> al valt in mijn tekst het woord zelfbeklag, het is vooral geschreven als observatie van wat een chronische toestand met een mens kan doen.
Dank je voor dit delen,
het maakt stil in beroering,
alle liefs,
Danny
Lieve Marius, ik vind dit persoonlijk géén zelfbeklag, integendeel, maar een rake analyse van wat je overkomt, elke dag weer en al sinds lange tijd. Jezelf en je pijn bekijken kan louterend zijn, het scheelt in elk geval als je het allemaal met iemand kan delen. En delen doe je, op een onwaarschijnlijk mooie manier...
Maar bestaan er woorden van troost? Ik vrees van niet. Edoch wéét dat we hier allemaal kompaan in je strijd zijn... sterkte!
Beste Marius,
het is zoals je zegt: er is niet voor elk probleem een oplossing en dat is de moeilijkste opdracht waar we ongewild moeten mee zien om te gaan want een andere keuze is er niet. Het zou niet mogen zijn!
Een dikke online knuffel zonder pijn, Ann
vanuit mijn heldervoelendheid voel ik je pijn soms.
die is erg, te erg.
en toch vanuit die pijn schrijf je zo mooi:))
Marius,
ik kan U alleen maar kracht toewensen
en moed om uw levenslot te dragen.
Alleen U weet hoe zwaar het is.
Kan vriendschap, respect
en waardering een beetje soelaas brengen?
Ik hoop het en wens het U toe.
ria
Misschien Marius, mag ik hier iets zeggen tegen Assayya:
> Het kán zo zijn Assayya, dat het lijden de mens dieper doet graven in zichzelf en dat men in onvermoedde lagen van zichzelf belandt.
Maar ik weet wel zeker en ben er daardoor van overtuigd, dat Marius ook zonder pijn een meer dan virtuoos schrijver en dichter is. Het woord is hem - als genade - bij geboorte ingegoten en het zal hem overleven.
Het is juist de pijn die zijn lichaam aan banden legt, zijn geest kerkert en die een sluier van vrees over zijn woorden spant.
Assayya, een vrije man zonder angst en pijn - hoe graag zouden we dat allemaal willen - zijn we hier nog niet tegengekomen, en dat kán ook niet; de werkelijkheid van alledag is té wreed.
Door het leven te romantiseren wordt het nog niet kwalitatief béter of leefbaarder. We staan als mensen zo vaak machteloos aan de kant en daarin herkennen we onze 'betrokkenheid'; een gave, om er te zijn in nood!
Hoe fijn dat je de pijn kunt invoelen, misschien voel je ook een weg te gaan, want Lieve Assayya dát is jouw gave, jouw buitengewoon waardevolle gift aan de mensheid.
> Neem me niet kwalijk Marius, want ik zou je zo graag lezen en beleven zónder je pijn, een vrije vogel die stralend en ongehinderd - van binnen uit - door de hemel vliegt.
Marieke, ik zou toch graag even genoemd hebben, hoe schattig jij het ook allemaal bedoeld. Hou je toch vooral even bij je eigen weblog meid!
Marius kan dat hier prima, zichzelf verwoorden en zichzelf aan anderen uitleggen:-))
... en zo Anoniem ook !
Sta me toe het in dát geval onder het vloerkleed te vegen als NIET geschreven.
Knap hoor om zo lafhartig te dúrven zijn, zo zonder naam, en vooral respectloos t.a.v. Marius.
Denk je overigens niet dat M. mij dit niet zelf had kunnen schrijven?
Trouwens op mijn weblog zit rechtsboven een emailknop, mocht je mij nog verdere mededelingen willen doen toekomen. Ook dat kan A-noniem.
Geen behoete aan, dankjewel Marieke.
Vraag maar niet naar waarom zegt Novie.
Er is geen antwoord.
Zou het: waardoor lijden we een antwoord kunnen geven? Al zal het de pijn niet verminderen.
Je schrijft er zo invoelbaar over.
Het is zo geweldig wat jij met al die pijn en angst toch doet wat je doet. Het schrijven ook al is het minder dan je waarschijnlijk zou willen.
Een reactie posten