Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Uitzicht over zee

In mijn verbeelding zit ik op een ruime overdekte veranda op een duintop met overzicht op strand en zee, een immens weidse zee die almaar op mij afkomt en toch dáár blijft waar die is, een zee die de indruk geeft hoeveel ik in wezen nog te vertellen heb en die me door zijn vlakheid de kans geeft dat te ordenen.
De ingreep was niet ingewikkeld en is zonder enige bijzonderheid of pijn verlopen; ’t was eigenlijk een soort systeemherstel naar vóór de datum van 9 juni toen alles plotseling stagneerde. Het gebeurde alleen na veel oponthoud want woensdag bleken er zoveel spoedgevallen dat de operatie pas donderdagmorgen in alle vroegte plaatsvond. (En natuurlijk, het is een opluchting dat alles weer normaal en pijnloos gaat en dat die onterende katheter is verdwenen en er nu al geen te verzorgen wonden meer zijn.)

De verpleegkundige zorg in Rijnstate is nog onverminderd goed en weldadig, wel steeds in de bekende rituelen met een overdaad aan vaak luid gesproken informatie alsof de patiënten doof zijn of traag van begrip. Eten en drinken zijn er in een grote variëteit en wordt je dienstbaar geserveerd.
Maar het gebouw is en blijft een gruwel aan indringende herinneringen, zeker die van 2007, - en met uitzicht over zee lijkt het alsof ik verzwolgen word door golven van zeer persoonlijke verhalen, alle behorend tot de wetenschap van het hart, verhalen doordrenkt van tranen, onmacht en pijn, maar gelukkig, hoewel wonend in eenzaamheid, omringd door vriendschappen en zorg.

De entree van het ziekenhuis staat in het midden van een Breugeliaans decor. Aan beide zijkanten mag worden gerookt, een wonderlijk tafereel van simpele door noodlottigheden getroffen zielen, mannen en vrouwen met of zonder infuus, allen als het ware voorlezend uit hun verkreukelde schriftjes vol mededogenwekkende bont en blauwe uit bloedrivieren opduikende anekdotes. Intellectuelen onder hen tref je niet aan, - ik word steevast herkend als ‘zeker artiest’, maar ik hoef niets uit te leggen want een ander eenzaam hart doet al paffend het woord. Pijnlijk getroffen zielen, voor even veilig samenklonterend bij elkaar.

Op een gegeven moment zat ik alleen en dacht aan dat indringende verhaal van Bob, een Hongaarse Jood die zich als wees van de wereld ontwikkelde tot een vermaard hartchirurg, maar die in stille nachtelijke uren nooit de kalmte van zijn hart kende, altijd gekluisterd aan beelden en ervaringen als 15-jarige jongen, wees, ten tijde van de Nazi’s in Boedapest en hun collaborateurs, de Nyilja’s, de pijlen van de stad voor wie geen enkele Jood veilig was. Bob zat bij het verzet en speelde gevaarlijk spel, vooral om de heersers in wreedheden duidelijk te maken dat het gevaar ook hen kon treffen. Ergens komt de historische zin voor, ‘Wie hier binnentreedt, laat alle hoop varen’.
Hier, op dat drukke plein voor Rijnstate, waar dokters soms balancerend op de draad van leven en dood in de weer zijn, bedacht ik me dat het misschien niet zou misstaan als er te lezen stond, ‘Wie hier binnentreedt, vindt de hoop van rijk gerijpt koren’.

[© MN, ‘Mijmeringen op een veranda’. Het verhaal is van Irvin D. Yalom & Robert L. Berger, ‘Ik waarschuw de politie’, Balans 2010; het verhaal is er een uit duizenden, maar het interessante is, dat het blootlegt langs welke mechanismen een mens zich vormt en onder de schaduw van het geheim weet te overleven. Ik ben sinds gisteravond weer thuis en leef in onverminderde pijn. Afbeelding: “Refuge ȧ la mer” by Ben Goossens.]