Meditatie XXVI
De wind heeft de nacht weggeblazen en het is weer dag – een dag met licht schoner dan de maan.
We zijn in stilte bijeen, zitten rechtop, de ogen geloken, de handen open naar voren, de duim tegen de wijsvinger opdat beide handen een kom lijken te zijn.
De kom van de ene hand is gevuld met al mijn pijn, de kom van de andere is leeg, gedachteloos. Het zou de zwakte kunnen zijn … misschien moet ik anders leren denken, buigzaam als een bloem die zo de storm overleeft, de storm die een sterk gewortelde boom omver blaast.
Hoe moet ik leven? Hoe kun je ouder zijn dan 60 en het nog niet weten?
Kunnen we in deze stilte onze menselijke zwakte erkennen en de lege kom uit de bodem van onze ziel vullen met de kracht om buigzamer te zijn? Lankmoedig? Nederig?
[© MN, in de reeks meditaties, nr. 26. Photo “Dreams about future” by AnzeVrabl.]
De wind heeft de nacht weggeblazen en het is weer dag – een dag met licht schoner dan de maan.
We zijn in stilte bijeen, zitten rechtop, de ogen geloken, de handen open naar voren, de duim tegen de wijsvinger opdat beide handen een kom lijken te zijn.
De kom van de ene hand is gevuld met al mijn pijn, de kom van de andere is leeg, gedachteloos. Het zou de zwakte kunnen zijn … misschien moet ik anders leren denken, buigzaam als een bloem die zo de storm overleeft, de storm die een sterk gewortelde boom omver blaast.
Hoe moet ik leven? Hoe kun je ouder zijn dan 60 en het nog niet weten?
Kunnen we in deze stilte onze menselijke zwakte erkennen en de lege kom uit de bodem van onze ziel vullen met de kracht om buigzamer te zijn? Lankmoedig? Nederig?
[© MN, in de reeks meditaties, nr. 26. Photo “Dreams about future” by AnzeVrabl.]
12 opmerkingen:
Marius.....ik durf bijna niks te schrijven.Ik wens je de kracht om het te doorstaan.
vriendelijke groet van Novie.
Heeft ieder mens dan toch zijn eigen "blauwdruk" misschien? Soms lijkt het er wel op...We lijken dan alles onderzocht en uitgeprobeerd te hebben en toch... toch komen we niet over een bepaalde grens heen. Deze vraag roept jouw schrijven bij mij op en ik denk daarbij aan mijn eigen mogelijke "blauwdruk"...Moeilijk, want dat zou inhouden, in mijn geval dat...
Maar misschien kunnen we toch over die schijnbare grens heen.
Voor jou hoop ik dat werkelijk 10x meer dan voor mijzelf, want fysieke pijn lijkt mij een hele opgave!!!
Vr. groet.
Je bent wel ouder Marius dan 60, maar pas vijfeneenhalf jaar in déze gedaante, de gedaante van een gehandicapt mens. Neemt niet weg dat het nog altijd helse fysieke en innerlijke pijnen zijn. Niemand om je heen kan je zeggen hoe je het kunt dragen, maar in betrokkenheid kan men er wel zijn en je een hand reiken waar nodig. Het is je heldenmoed, je moed om steeds weer met dezelfde angst en in bijna volslagen isolatie te leven, de afspiegeling dáárvan die het mogelijk maakt er in betrokkenheid voor je te zijn.
- Buigzaam als een bloem? - d.w.z. fier omhoogericht naar de zon, maar ook plat tegen de grond gaan liggen- .
Tenslotte woon je nog geen jaar alleen...misschien kún je het ook nog niet weten, misschien is er een nieuw leven onderweg en is dit de barenspijn, ooit verandert het, want niets blijft voor altijd onveranderd. Het leven dat je voor 2005 leefde is er niet meer, al ben jij hetzelfde wezen, nog altijd gedreven door dromen vanuit dezelfde ziel, een ziel in groei en verandering, waarin ook de dromen ooit anders zullen worden; bereikbaarder en liever misschien...
- ánders denken, maar hoe dan - ?
ja dat is een puzzel die je, wie zal het zeggen, nog van binnen uit op te lossen hebt waarschijnlijk.
Maar eerst - hoé dan ook - je huis verkopen.
ik weet het niet...
ik weet dat je met mediteren een iend kan komen , maar marius....
mijn meditatie ligt in de peel:-)
in de natuur destilte,
het antwoord op jouw vraag...
ik weet het niet...
dikke knuffel
xxx
Liefste Marius,
er IS wat er is.
Je levensweg is zo anders geworden nu Chrisje niet meer bij je woont, en dat is ook een groot gemis.
Ik kan me dat zo voorstellen.
Weet dat ik in gedachte bij je ben, je moed toeschuif, je zonnestralen schenk, maar het echte levenswerk is geheel voor rekening van jezelf.
Das een hard gelag, ik had het je anders gegund.
Blijf schrijven, blijf geloven in verandering, waar, wat en hoe dan ook.
Levenskunstenaar, ja, dat ben je toch ook vooral!
Alle liefs: Cath*
lankmoedig vind ik zo'n mooi woord =)
wou dat ik een hele zooi van die mooie woorden had voor je die je de pijn even deden vergeten..
denk aan je.
'buigzaam als een bloem die zo de storm overleeft'...Kon het niet laten hieraan te denken: misschien als Pachysander, weinig gevoelig aan ziekten en plagen.
Ach wens je alle kracht en energie van de wereld om die pijn te blijven doorstaan.
Zondag ging een goede vriend heen.
Na een lijden van 8 lange jaren.
Tot de laatste weken hield hij vol.
Zijn gedachten gingen vooral naar
hen die achterblijven.
Hij was een schoon en edel mens.
Eigenschappen die ik ook in u erken.
Sterkte lieve Marius,
ria39
....laat ik je andere hand dan vullen met bloemen,zon,optimisme en een witte boterham met een kroket daarop....
lieve groet van een Bloem
Er zijn nog kleine wonderen die wachten, zachte woorden, een luisterend oor, een virtuele aanraking, een liefde die doorklinkt dwars door alles heen.
De mensen zijn met je begaan. Je wordt gedragen door onzichtbare handen.
De eeuwige zoektocht. Mooie overdenking. Het leven heeft zoveel in zich en ieder stapje kan verlichting brengen.
De zoektocht van een levenskunstenaar, zoals Cath je noemt.
Ik las hartverwarmende reacties.
Ik zocht naar woorden voor een reactie hier, maar toen las ik het stukje van Marieke... en lieve Marius, ze heeft het allemaal al én mooi verwoord. Mag ik me hier bij aansluiten?
Toch nog even dit: ik wens je kracht en moed, en stil geluk in je hart...
Een reactie posten