Een meeuw in de wind, de snavel naar de zee
Zoals een steen lijk ik op aarde
Wat ik nu besef, geldt voor heden, maar
elke dag zoekt zijn eigen antwoord, in die wind
voegt het leven zich naar mij.
De dichter wil kunnen veranderen,
buigzaam zijn in de tijd en
niet verstarren tot een dood monument.
Ik ben het onontwijkbare wachten moe,
“je lijkt wel een reiziger die bij een halte zit zonder
te weten dat die lijn al lang is opgeheven.”
Behalve hier leef ik in een bed van zachtmoed
en volg de stroom van vriendschap, zo blijf
ik lenig en word misschien wat sterker dan ik denk.
[© MN, ‘Een man in geloof, hoop en liefde’, met een citaat van Tamaro. Photo: “The seagulls dance” by Mustafa Turk.
Zoals een steen lijk ik op aarde
Wat ik nu besef, geldt voor heden, maar
elke dag zoekt zijn eigen antwoord, in die wind
voegt het leven zich naar mij.
De dichter wil kunnen veranderen,
buigzaam zijn in de tijd en
niet verstarren tot een dood monument.
Ik ben het onontwijkbare wachten moe,
“je lijkt wel een reiziger die bij een halte zit zonder
te weten dat die lijn al lang is opgeheven.”
Behalve hier leef ik in een bed van zachtmoed
en volg de stroom van vriendschap, zo blijf
ik lenig en word misschien wat sterker dan ik denk.
[© MN, ‘Een man in geloof, hoop en liefde’, met een citaat van Tamaro. Photo: “The seagulls dance” by Mustafa Turk.
Update: it's seven days later and after seven in the evening, I'm still waiting for the results of the research!]
17 opmerkingen:
Tja Marius, wachten bij een 'uitgerangeerde halte' is inderdaad onzinnig, want het leven gaat verder en de tijd verloopt om nérgens uit te monden. Dan bén je al bij voorbaat dood terwijl je wacht op niets dan ellendigheid.
Fijn dat je deze krakende vastgelopen oude halte verlaat en weer de kant op kijkt van Geloof, Hoop en Liefde. Blijf vreugdevol en lenig in je 'eigen natuur' - volg weer je passie's, loop op goedaardige wielen de zon tegemoet en schuil in de zoete kus van het maanlicht, de wind neemt je op zijn adem mee en brengt je thuis, waar dat ook zijn zal binnen je eigen stroom. Laat je weer betoveren door het leven.
Zéker wordt je sterker, want te lang wachten - tegen beter weten in - holt een ziel uit en wachten aan een opgeheven roestig station doodt elke energie en voordat je het beseft leef je alleen nog maar in het gruwzame duister van volslagen moedeloosheid, je adem stokt...
Ik ben benieuwd waar je nog lange en mooie tocht je brengen zal Marius, want er is veel Liefde om je heen! Ik (en mét mij vele anderen) volg je pad met hart en ziel.
Oprecht: een vriendin door álles heen; - een kameraad, die hoopt op een goede 'uitslag' vandaag...
Alles mag er zijn, maar dit vind ik mooi om te lezen van je..De foto is heerlijk in beweging!
Vr. groet
Walter
Prachtfoto. Schreef zelf gisteren dit :
Gekeilde steentjes over de vijver
losgelaten gevoel
toch beschermende warmte
in de vergankelijkheid
op zoek naar het
kristalijn gevoel.
Om het even wat je nu wel of niet verwacht van vandaag of een uitslag, je weet dat ik meeduim voor pijnloze levenskwaliteit, dat vooral.
waardevolle Woorden, in fijnste zorgvuldigheid, neergestreken
http://www.youtube.com/watch?v=eaLA0tFVxts&ob=av2n
liefs
Danny
Er is beweging
Ik hoor het in je stem.
Twee keer al nu!
Durf het gerust te voelen.
De meeuwen
spelen
een spel
met de rivier
roeien stroomop
stoeien stroomaf
Lief S
hun weerstand
is wind
De meeuw. Een bijzondere vogel voor mij zoals je weet Marius:-))
Laat je meenemen op de wind
die lenigheid en wendbaarheid mogelijk maakt, vanuit welke richting dan ook.
X
Cath*
Leef je leven ten volle Marius, wat er ook gebeurd. Iedere dag is weer anders. Ik hoop dat de uitslag niet tegenviel.
Ik leef in een bed van zachtmoed... kan je het nog mooier om- en beschrijven? Néé toch? Jij wéét wat woordkunst is, en je drukt elke keer weer, zo goed uit wat in een mens leeft....
nog geen uitslag dus? wat ontzettend vervelend.. ik denk aan je, hoop een beetje bij te kunnen dragen aan de deken van vriendschap die om je heen ligt en die je hopelijk warm houdt wanneer je het 't meest nodig hebt.
sterkte.
nog geen uitslag dus hmmm hou je flink Marius!
groet van Novie
"Zoals een steen lijk ik op aarde" schrijf je als ondertiteltje.
Toeval weer eens . Ik kwam dit nu tegen. Na je bericht dat het OEF ! was ;-) Toch nog je pijn wegkrijgen, dat zou ik echt wél willen voor jou, om het even hoe... Lévenskwaliteit in het vaandel ! Maar nu dus, toeval, terechtgekomen op onderstaande en jij zal, levend, verder bewijs leverend van je bestaan, nog héél veel stenen verleggen denk ik ;-)
de steen
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg kan gaan.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
het water nooit dezelfde weg kan gaan.
(c) Bram Vermeulen
http://www.youtube.com/watch?v=7OrE1VSMKcM
Tromgeroffel Marius, niets
dan Tromgeroffel! je schreef het al m.b.t Hendrik Marsman, geroffel het fluweel van de nacht; zacht tromgeroffel'
- stapvoets vriend-
Er is genade en tijd genoeg van leven: ja de béste jaren.
Ik gelóóf in een goede tijding...
het leven kantelt naar het licht
~
Dank je wel voor het attente cadeau ! Fijn weekend lieve Marius.
Jonathan Zeemeeuw bracht de rest van zijn dagen in eenzaamheid door, maar hij vloog nog veel verder weg dan het Grijze Klif. De enige zorg die hem kwelde was niet dat hij alleen was, maar dat de andere meeuwen niet wilden geloven in de heerlijkheid van het vliegen, die voor hen lag; ze weigerden hun ogen open te doen en te zien.
Iedere dag leerde hij meer. Hij ontdekte dat een gestroomlijnde duikvlucht met hoge snelheid hem in staat stelde de zeldzame en smakelijke vissen te vangen, die enige meters onder het wateroppervlak leven: hij hoefde niet langer in het kielzog van vissersboten te blijven hangen en brood te stelen om in leven te kunnen blijven. Hij leerde te slapen in de lucht, na 's nachts een koers te hebben uitgezet op de landwind, en zo een paar honderd mijl af te leggen van zonsondergang tot zonsopgang. Met dezelfde innerlijke controle vloog hij dwars door zware mist en steeg daar zelfs boven uit, tot hoog in de duizeligmakende blauwe lucht... terwijl iedere andere meeuw ondertussen op de grond zat en niets anders om zich heen zag dan mist en regen. Hij leerde om op de hogere luchtstromen diep landinwaarts te vliegen en daar te genieten van een heerlijk insectenmaal.
Wat hij eens had gehoopt voor de Vlucht, viel hem nu zelf ten deel, hem alleen. Hij had geleerd te vliegen, en hij had geen spijt van de prijs die hij had moeten betalen. Jonathan Zeemeeuw kwam erachter dat verveling en angst en haat de redenen zijn waarom een meeuwenleven zo kort is, en omdat hij dat alles niet kende, leidde hij inderdaad een lang en gelukkig leven.
(en even verder)
Ze kwamen in de avond, en troffen Jonathan alleen, vredig voortglijdend langs zijn geliefde hemel. De twee meeuwen die naast zijn vleugels verschenen waren zuiver wit als sterrelicht, en het schijnsel dat ze uitstraalden was zacht en vriendelijk in de hoge donkere nachtlucht. Maar het mooiste van alles was de perfectie waarmee ze vlogen, hun vleugeltips bewegend op precies een centimeter afstand van de zijne.
Zonder een woord te zeggen onderwierp Jonathan hen aan zijn proef, een proef die nog nooit een meeuw doorstaan had. Hij draaide zijn vleugels en liet zijn snelheid teruglopen tot een enkele mijl boven zijn overtreksnelheid. De twee stralende vogels vertraagden hun vlucht tegelijk met hem, soepel, hun formatie gesloten houdend. Ze kenden het geheim van langzaam vliegen.
Hij vouwde zijn vleugels samen, maakte een rolbeweging en stortte zich in een duikvlucht, tot hij een snelheid bereikt had van driehonderd tachtig kilometer per uur. Zij doken naast hem, naar omlaag flitsend nog steeds in formatie, zonder een enkele hapering.
Tenslotte voerde hij met die snelheid een langzame, verticale rol uit. Zij rolden naast hem, in formatie, glimlachend.
Hij won weer hoogte en zweeg een tijdje, voor hij iets zei.
"Goed dan," zei hij, "wie zijn jullie?"
"Wij zijn van jouw Vlucht, Jonathan. Wij zijn je broeders." De woorden klonken kalm en beslist. "We zijn gekomen om je hogerop te brengen, naar huis."
"Ik heb geen huis. Ik heb geen Vlucht. Ik ben een banneling. En we vliegen nu in de hoogste zone van de Grote Bergwind. Hoger dan een kleine honderd meter kan ik dit oude lijf niet meer krijgen."
,.Dat kun je wel, Jonathan. Want je hebt het geleerd. Je hebt de ene leerschool voltooid, en het is tijd om aan een andere te beginnen. "
Het licht, dat hij zijn hele leven in zich had voelen branden, scheen helderder dan ooit. Ze hadden gelijk. Hij, Jonathan Zeemeeuw, kon wel hoger vliegen, en het was tijd om naar huis te gaan.
Hij wierp nog één keer een lange blik op de hemel, op dat
prachtige zilveren land waar hij zoveel had geleerd.
"Ik ben bereid," zei hij tenslotte.
En Jonathan Livingston Zeemeeuw steeg naar boven, samen met de twee witte sterrevogels, om te verdwijnen in de strakke donkere lucht.
Jonathan Livingstone Seagull, Richard Bach
Twee verwijderd > 3x hetzelfde bericht.
Een reactie posten