Het roer moet andermaal om
Het is laat in de nacht, half vijf (of vroeg in de morgen? Nee, er is nog niets van morgenstond te bekennen), wat een zalige rust als de meerderheid nog buiten westen ligt en mijn zoon en zijn lief in the middle of nowhere 250 kranten rondbrengen. Een paar uurtjes verder en al die anderen staan goed geluimd naast hun bed, verzorgen zich, zitten aan een vlotwegontbijt en razen langs de weg.
Al snel voel ik hoe de dag ervoor staat. Meestal is het knudde, maar vandaag wordt ’t anders. ‘Wat me toch te doen zou staan’?
Terugkeren naar het hol van de leeuw en me laten controleren op mogelijk hernieuwde tumorgroei, dat zou immers een deel van die barre pijn kunnen verklaren, maar dat schoof ik, me verschuilend achter angst en onrust, almaar voor me uit. Enkele dagen geleden heb ik dat besluit genomen en ook meteen mijn arts gebeld. Het is toch onmogelijk mezelf nodeloos in een wachtkamer vast te houden alsof ik bestaansloos ben en, erger, anderen voor een blok van onmacht te zetten (terwijl zij, terecht, hermetisch zichzelf blijven)!? Hoe meer uren er nu verstrijken, hoe meer zekerheid ik voel dat het wijs is dit te doen. Gaat daar nu een geruststellend effect van uit zodat de pijn wat draaglijker is? Nee, niet nu ’t er om spant.
Ik wil léven buiten deze vervreemdende situatie. Ik wil niet langer gedrukt staan in het zwarte stempel van abnormaliteit, weg van deze onduldbare weelde.
[© MN, ‘De man en zijn ongeruste ziel’. Collage van ansichtkaarten van de Mondiale Mobiele Expositie Show Your Hope. Zie www.80questiones.net.]
Het is laat in de nacht, half vijf (of vroeg in de morgen? Nee, er is nog niets van morgenstond te bekennen), wat een zalige rust als de meerderheid nog buiten westen ligt en mijn zoon en zijn lief in the middle of nowhere 250 kranten rondbrengen. Een paar uurtjes verder en al die anderen staan goed geluimd naast hun bed, verzorgen zich, zitten aan een vlotwegontbijt en razen langs de weg.
Al snel voel ik hoe de dag ervoor staat. Meestal is het knudde, maar vandaag wordt ’t anders. ‘Wat me toch te doen zou staan’?
Terugkeren naar het hol van de leeuw en me laten controleren op mogelijk hernieuwde tumorgroei, dat zou immers een deel van die barre pijn kunnen verklaren, maar dat schoof ik, me verschuilend achter angst en onrust, almaar voor me uit. Enkele dagen geleden heb ik dat besluit genomen en ook meteen mijn arts gebeld. Het is toch onmogelijk mezelf nodeloos in een wachtkamer vast te houden alsof ik bestaansloos ben en, erger, anderen voor een blok van onmacht te zetten (terwijl zij, terecht, hermetisch zichzelf blijven)!? Hoe meer uren er nu verstrijken, hoe meer zekerheid ik voel dat het wijs is dit te doen. Gaat daar nu een geruststellend effect van uit zodat de pijn wat draaglijker is? Nee, niet nu ’t er om spant.
Ik wil léven buiten deze vervreemdende situatie. Ik wil niet langer gedrukt staan in het zwarte stempel van abnormaliteit, weg van deze onduldbare weelde.
[© MN, ‘De man en zijn ongeruste ziel’. Collage van ansichtkaarten van de Mondiale Mobiele Expositie Show Your Hope. Zie www.80questiones.net.]
11 opmerkingen:
I discovered I always have choices and sometimes it's only a choice of attitude.
Wat ben ik toch steeds weer trots op je Heldenmoed lieve Marius.
~
Moedige Marius ik groet je en wens je sterkte met je besluit.Ik heb alles tot nu toe gelezen.Ik worstelde met mijn woorden.Ik ben meer een mens van knipoogjes en glimlachjes in penibele situaties.Maar nu toch enkele woorden.Ga door en stuur je vrees weg.
Als je het gevoel hebt dat dat wijs is om te doen, doe dat dan maar. Ik duim mee dat het je mag helpen.
Bang zijn, maar het in zijn smoel kijken..
.
Goedenmorgen Marius,
Ik voel me altijd wat ongemakkelijk
als ik hier binnenstap.
Vrees steeds de foute woorden te schrijven.
Ik zou 'het wit' willen laten praten.
Hulpwerkwoorden zoeken tegen de pijn.
Voorzetsels mobiliseren en hen barricaderen tegen de angst.
Vraagtekens muteren in uitroepingstekens. Hoewel die me arrogant lijken.
Een zachte spatie, een trage komma.
En de rest allemaal 'wit'
voor u, Marius. Zalvend blank.
Uvi
Een moedige beslissing, Marius.
Van uit de verte zou ik graag
samen met velen, u willen steunen
en bemoedigen,
Mijn wens, moge het beter gaan!
ria
ow dat soort dingen stel ik ook liever uit en af. maar er komt altijd zo'n keerpunt. paar jaar geleden had ik er zo eentje en wat ben ik blij dat ik toen naar dat innerlijke stemmetje heb geluisterd, want het had ook heel anders kunnen lopen.
sterkte, succes, ik denk aan je!
O Marius ik wens je zoveel extra moed nog toe. Moed waar je een begin mee hebt gemaakt.
Kon ik je maar vasthouden Marius, de pijn wegstrijken, maar zelfs dat zal al pijn doen.
liefs
Heldenmoed... dàt is het Marius, beter kan ik het niet omschrijven...
De man kijkt in de spiegel
Hij ziet een grote man
Door pijn en zijn gehard
Door lief en leed getart
Die vecht tegen zijn tranen
Want binnenin bonkt onverminderd hard
Het eeuwig jongenshart (...)
© Bram Vermeulen
Een reactie posten