Er is enkel dit leven
Al dagen in spanning over de uitslag over wat iemand in het lab aantreft in een alledaags plasje en wat bloed. Twee buisjes waren voldoende. De uitslag bestaat uit enkele abstracte gegevens over de verdeling van eiwitten, maar het is toevallig wel mijn vonnis.
Zal ik dan eindelijk eens een keer het goede lot trekken of stort ik als een kaartenhuis in elkaar? Ik heb al wel wat veldslagen gewonnen, maar misschien heeft de kanker toch het laatste woord. Als dan alles voorbij is straks, is er niets meer. Ik denk niet dat er nog een andere lichtruimte te doorkruisen zal zijn, nee, er is enkel dit leven.
Leven is doodgaan. Dat beseft Luckas Vander Taelen ook die een ontroerend boekje schreef, een boekje als een monument, “Waar ben je nu?”, over het sterven van zijn 51-jarige zus Anna, die nog haren had als om door de wind te lopen maar tegelijk vel over been en die nergens meer op reageerde. Een enkele hartslag scheidde haar van de geboorte van de dood, - of moest Luckas toch nog zijn euthanasiegelofte nakomen?
Ik wacht wel, dat ben ik gewend. Het is zaterdagavond. Mijn huisarts zei me uiterlijk dinsdag te bellen. Is dat geen moment om aan te komen? Wanneer ze zegt dat het haar beter lijkt een afspraak te maken met de oncoloog, weet ik wel hoe laat het is. Dan zijn de eiwitten slecht verdeeld. Ik zal wachten en wel horen of ik moet gaan.
Kon ik mijn zus maar even bellen, maar die komt ook al nooit meer thuis. Het leven is nooit zo lang als je denkt. Een vingerknip, halsoverkop en het is anders.
[© MN, ‘Mijn ziel als archief’. Eigen foto, mijn Benedictus.]
Al dagen in spanning over de uitslag over wat iemand in het lab aantreft in een alledaags plasje en wat bloed. Twee buisjes waren voldoende. De uitslag bestaat uit enkele abstracte gegevens over de verdeling van eiwitten, maar het is toevallig wel mijn vonnis.
Zal ik dan eindelijk eens een keer het goede lot trekken of stort ik als een kaartenhuis in elkaar? Ik heb al wel wat veldslagen gewonnen, maar misschien heeft de kanker toch het laatste woord. Als dan alles voorbij is straks, is er niets meer. Ik denk niet dat er nog een andere lichtruimte te doorkruisen zal zijn, nee, er is enkel dit leven.
Leven is doodgaan. Dat beseft Luckas Vander Taelen ook die een ontroerend boekje schreef, een boekje als een monument, “Waar ben je nu?”, over het sterven van zijn 51-jarige zus Anna, die nog haren had als om door de wind te lopen maar tegelijk vel over been en die nergens meer op reageerde. Een enkele hartslag scheidde haar van de geboorte van de dood, - of moest Luckas toch nog zijn euthanasiegelofte nakomen?
Ik wacht wel, dat ben ik gewend. Het is zaterdagavond. Mijn huisarts zei me uiterlijk dinsdag te bellen. Is dat geen moment om aan te komen? Wanneer ze zegt dat het haar beter lijkt een afspraak te maken met de oncoloog, weet ik wel hoe laat het is. Dan zijn de eiwitten slecht verdeeld. Ik zal wachten en wel horen of ik moet gaan.
Kon ik mijn zus maar even bellen, maar die komt ook al nooit meer thuis. Het leven is nooit zo lang als je denkt. Een vingerknip, halsoverkop en het is anders.
[© MN, ‘Mijn ziel als archief’. Eigen foto, mijn Benedictus.]
12 opmerkingen:
De kunst van het loslaten. Moeilijk en pijnlijk en eenzaam. Maar ook, het hier nog zijn, het bestaan, soms even eenzaam, wellicht even pijnlijk, maar anders. Zo afhankelijk van een telling in het lab, afhankelijkheid van wat je cellen doen. Een knuffel, virtueel, maar daar. Onmacht.
dit vreselijke wachten...
hoe lang zijn dan de uren?
te kort? te lang?
te moeilijk? te eenzaam?
ik wens je veel kracht en moed toe
(en een zonnestraal)
Lieve Marius,
hoop je mag deze twilight zone met warmste manteltjes van dezelfde fijnste vreugde en verwondering doorkruisen, als die je zelf ook zo schenken kan,
in gedachten dichtbij,
liefs
Danny
Mijn onrust is géén ándere lieve Marius, dan de jouwe:
Mogen we je in ons leven behouden, of moeten we je verliezen?
Wéét mij zoals áltijd, elk moment van elke dag of nacht, je voortdurend diep-innig nabij; ik vouw mijn handen en ik wacht mét jou...
" I'll make you a Lungo " What else?
Wachten met bonzend hart. Sterkte.
Tijdens de meditatie-oefeningen ga ik licht naar jou toe ademen.
Ik houd je even heel goed vast.
Ik denk aan je Marius en brand elke dag een kaarsje, dit keer speciaal voor jou...Gewoon als gebaar, want wonderen worden elders geboren denk ik zo...
Marius, je weet, ik ken sinds mei 2002 die spanning. Het gaat goed maar toch, elke 3 maanden gebeurd hetzelfde en wacht opnieuw die tijdbom die toch een keer af zal gaan. Ik wens jou voor dinsdag een negatieve uitslag toe en leef in gedachten met je mee! Een hartelijke groet uit Dirksland.
Lieve schat: Ik ga uit van de beste kansen. Zo niet, dat is er een andere kans.
Het kaarsje brandt!
X
Cath*
ps: postvogel geland, waarvoor dank:-))
oooo dat wachten is zo slopend soms. zo vermoeiend. zo naar..
en het is nog lang geen dinsdag. tuurlijk, het is bijna dinsdag, maar ik weet hoe lang de tijd kan duren als je wacht en dan is het nog lang geen dinsdag.
en dan idd over de telefoon, want zo gaat dat. voor hen is het gewoon werk..
ik wens je allereerst tijd die vliegt en vervolgens een telefoontje met goed nieuws.
ik denk aan je.
Tóch denk ik Marius, dat het jouw 'natuur' is om zélf het laatste woord te hebben en ja, dan denk ik dat je nog veel meer veldslagen gaat winnen, want uiteindelijk staat het luctor et emergo je in het hart geschreven...
Je durft zwak te zijn en juist dáárin ligt ál je kracht besloten.
Je bent een wonderbaarlijk mensenkind daar, High on a Hilltop:
http://www.youtube.com/watch?v=ijCeGj1pda4
Houd Moed, je bent niet alleen!
~
(Computerverbinding was hier kapot, vandaar verlate reactie, excuses lieve Marius). Je hebt het boekje toch als tussentijdse afleiding kunnen lezen.
Ach. Die wachtspanning heb ik al leren loslaten. Maar als het telefoontje dan komt met slecht nieuws, dan is het weer anders. Morgen de 1ste beenmergpunctie na de 2e stamceltransplantatie. Leven is doodgaan schrijf je. Zelfs dat is hier weer omgedraaid in mijn gevoel.Niet doodgegaan en met ongeneeslijke kanker leven wordt weer leren leven en min of meer leven, maar nooit meer 'normaal' leven. Zo voelt het voor mij. En wat jou betreft zou ik denken dat je , zelfs bij een slecht verdict, toch met bepaalde middelen goed vooruit zou kunnen geholpen zijn. Zangers zingen dat er leven is na de dood. Ik zing, zelfs mét kanker is er leven voor de dood. Neurie jij dat maar mee. En ik hoop vooral voor meer oplossingen om jouw pijn weg te krijgen. Of dat nu met of zonder kanker is. Méér kwaliteit van leven, daar hoop ik voor jou op.
O, jij kent het boekje van Lucas ook... inderdaad, een knap geschreven en inmooie tekst. Mijn zus is ook zo heengegaan, dus ik spreek uit ondervinding.
Lieve Marius, bedankt. Voor al je mooie logjes die je ondanks al je problemen, blijft schrijven. En voor al je mooie reacties ook!
Een reactie posten