Neem het niet te tragisch op
Er is een diep gelegen herhalende angst
die mijn bestaan omzwachtelt
alsof het lichaam al is afgelegd.
Ik ben geen St. Juliaan,
onbevreesd van hart en geest en toch
een strijder tegen wat me te na bedreigt.
Zie, dit is wat pijn kan doen,
folterend een ziel die zingt als Dietrich,
“Ich bin vom Kopf bis Fusz auf Liebe eingestellt.”
Bewapend met medicatie en harde wil en
soms als troost een kleine zelfliefde,
maar als niets dan soelaas biedt -
(hij lag als een weggedommelde duim
in de warme plooi van mijn leven, soms
richt hij zich op, zijn kop glanst en is van harde wil) -
wat staat me dan toch te doen? Opstaan,
en weglopen van hier. Naïeve jongen,
waarheen ik ga, daar ben ik toch. Tot in het graf.
Ik leef in ’t maanlicht van mijn bestaan.
maar las gelukkig bij Jacques Prévert,
dat het maanlicht wel een oogje in ’t zeil houdt.
Er is een diep gelegen herhalende angst
die mijn bestaan omzwachtelt
alsof het lichaam al is afgelegd.
Ik ben geen St. Juliaan,
onbevreesd van hart en geest en toch
een strijder tegen wat me te na bedreigt.
Zie, dit is wat pijn kan doen,
folterend een ziel die zingt als Dietrich,
“Ich bin vom Kopf bis Fusz auf Liebe eingestellt.”
Bewapend met medicatie en harde wil en
soms als troost een kleine zelfliefde,
maar als niets dan soelaas biedt -
(hij lag als een weggedommelde duim
in de warme plooi van mijn leven, soms
richt hij zich op, zijn kop glanst en is van harde wil) -
wat staat me dan toch te doen? Opstaan,
en weglopen van hier. Naïeve jongen,
waarheen ik ga, daar ben ik toch. Tot in het graf.
Ik leef in ’t maanlicht van mijn bestaan.
maar las gelukkig bij Jacques Prévert,
dat het maanlicht wel een oogje in ’t zeil houdt.
[© MN. Ondertussen gaat het leven voorbij. Steeds sneller. St. Juliaan, beschermheilige van de daklozen, verwijst naar de verhalenserie – gebaseerd op Gustave Flaubert – in een reeks hier gepubliceerde krantedities. “De mooiste van Prévert”, Lannoo/Atlas, 2006.
En: moet ik delen van mijn leven verbergen? Ik leef toch het héle leven, ’t doodgewone menselijke leven!?Het is een metafoor: het bekrachtigt mijn autonomie. Photo “Every f*cking second” by Esther S.]
8 opmerkingen:
Hoe stapt een mens uit zijn gecompliceerdheid? Alhoewel de mijne in vergelijking met sommigen redelijk meevalt, zit ook die regelmatig als een zwachtel om mij heen. (gedachte vanwege je afbeelding)
Mijn 'laatste' schilderij kwam totaal uit het niets...Ik noem het; "De engel en de angst", eigenlijk, de engel die de angst verjoeg. Is niet Angst de allergrootste vijand, zelfs groter nog dan pijn?
Als ik niet een ongelovige gelovige was zou ik de engel vragen jou te bezoeken.
Nogmaals, het allerbeste toegewenst.
Walter*.
Je leven verbergen Marius, het zou ontkenning en ontrouw aan jezelf zijn. Want wanneer we niet van ons zelf kunnen houden, ook in de kleine zelfliefde niet, dan zijn we niet werkelijk thuis in ons eigen hart. En zo zouden we steeds op de vlucht zijn en als piraten steeds het hart van anderen enteren, want de mens wil toch érgens een plek, om zich in vreugde en verdriet geborgen te voelen... een plek om even weg te dommelen.
Autonomie wil zeggen dat je in je eigen naam kunt 'wonen', en dat je daar alles vinden kunt en dat je in de eerste plaats van daaruit het leven leeft. En wat is er mooier dan een mens als jij te ontmoeten, iemand die aan de bron van zichzelf leeft, en die het levenswater onbevangen deelt met anderen ! - Dank je wél, voor alle kwetsbaarheid, Liefde en pijn die je voortdurend met ons deelt op dit wonderlijke weblog. Dat ook ik...even met je mee in jouw spiegel mag kijken, nee ik zal het niet beschamen.
Zonder liefde is het leven niet leefbaar lieve Marius en ja, ik geloof zéker dat het maanlicht een oogje in het zeil houdt, behalve in die éne seconde op wat we 'nieuwe maan' noemen, want dan viert ze haar samensmelting met de zon en ontvangt ze het nieuwe leven in de warme plooien van haar ziel.
De reis van leven en dood is een altijddurende reis, van Goud en Zilver en zonder einde.
- blijf reizen -
Ik ben het met Walter eens, ik zou óók de engel naar je toe zenden, máár schrijf je niet zelf:
[... "waar ik ga, daar ben ik toch"...]
Hij is er dus al, de engel.
~
http://www.youtube.com/watch?v=_-TacpA09Vo&feature=related
knuf,
Danny
licht, kracht en liefde geef ik je nu, lieve marius, het is al wat ik heb:))
*omarming*
Cath*
De essentie van een leven. En je blijft jezelf ondanks en doorheen alles in een bewonderenswaardige autonomie. Ik bleef lang verwijlen bij je stukje. En bij wat ik ooit bij Hesse las : "de liefde is er niet om ons gelukkig te maken. Ik geloof dat ze er is om ons te leren hoe sterk we kunnen zijn in het lijden en het dragen van leed." en je afbeelding sneed door merg en been en deed me aan een ander citaat van Hesse denken : "Ik wist plotseling weer dat de dood een wijze en goede broeder van ons is, die het juiste uur weet en op wie we met vertrouwen kunnen wachten. En ik begon ook te begrijpen dat het lijden en de teleurstellingen en de neerslachtigheid er niet zijn om ons lusteloos te maken en ons onze waarde en waardigheid te ontnemen, maar om ons te doen rijpen en ons te transfigureren tot een bovenaardse heerlijkheid. Tot zover Hesse in Peter Camenzind.
Wou dat het leven veel zachter kon zijn voor je , maar je bent gelukkig 'ijzer'sterk.
Wat kan ik nog toevoegen aan de mooie reacties die hier staan op dit mooie gedicht waarin je ons jezelf laat zien.
Ik sluit me daar graag bij aan lieve Marius en hoop met hen dat angst, die erger is dan pijn, over kan gaan in iets wat waardevoller is en draaglijker.
Ik leef in ’t maanlicht van mijn bestaan.
maar las gelukkig bij Jacques Prévert,
dat het maanlicht wel een oogje in ’t zeil houdt.
Kan je het nóg mooier beschrijven? Néé toch? Wat hou ik toch van jou en je prachtige gave om alles in zo'n schitterende gedichten weer te geven, Marius...
Een reactie posten