Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Ik sluit mijn ogen en zie meer duisternis

De taal is al teveel als een wonde, gebreken ontdekt slechts het oog van de liefdeloze. Er mag deze week alleen maar zachtheid staan, ik bedoel zachte taal als een fleece die ons behaaglijkheid schenkt want het is een koude week rond Allerzielen. Een week vol persoonlijke herinneringen, gedachten en gebaren – een kaars aansteken, een roos in het vaasje voor Erna – en stilte uit eerbied en innerlijke aandacht voor overledenen die ons aan het hart gaan, over wie we nog vol vers verdriet zijn zoals gisteren om Hannelore.
De dood haalt niet de bedreigdheid van het leven naar voren, maar juist de kostbaarheid ervan. Bedenk eens wie we zijn en hoe we handelen als iemand terminaal ziek is, - de manier waarop we een kopje thee halen of een kussen beter schikken of de hand strelen. Er is dan niets dat belangrijker is in ons leven, daarin, in dat simpele handelen of dat enkele woord, vatten we heel onze relatie samen, de diepte en de volheid ervan, de zorg, de troost en de waarheid. Dán, eigenlijk in bange tijd, waarin de tijd maar niet verstrijkt omdat je gestold bent van zorg en angst. De taal als een fleece, een wollen sjaal, omhuld door de diepe nacht, - juist wanneer grote regenwolken van verdriet de ogen van onze geest verduisteren. In de kracht van de overgave aan het moment komen goede dingen tot stand.

[© MN. ‘De herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil’, Douwe Draaisma. Afbeelding: ‘Roses are dying’ by MN.]