Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Not a particular day

“Zó zeg, nog in pyama … je denkt, voor wie zou ik het doen!?”, zei Jacqueline – mijn huisarts – die van de week ongevraagd voor de deur stond. “Ik kom je griepprik brengen.”
“Dat is aardig en attent van je, hoef ik niet naar die sportschool zien te komen. En die pyama, ach, ik treuzel en werk aan een stukje. Ik houd niet een pyamadag ȧ la de verpleeghuizen hoor, zelfverzorging vind ik nog van groot belang, maar ik hoef me nergens voor te haasten.”
“O, en je wilt naar de pijnpoli … in Velp?”
“Ja, maar bij voorkeur niet naar dr. T. … wil je weten hoe dat toentertijd ging?” De prik was al gegeven, en gelukkig, ze was heel geduldig en ging er bij zitten. Ik vertelde haar kort over die ook korte ontmoeting. “(….) en in de deuropening riep hij nog: ‘Bellen hè …!’
Ik keek hem vragend genoeg aan, - ‘Nou, als een van die schroeven door de botten breekt!’ Kan het nog botter? Dat zinnetje hoor ik nóg, het zit voor altijd in m’n oorschelp.” (Ik zei er maar niets van dat ik een week geleden al om die verwijzing heb gevraagd.) Wachttijd verdubbelt. Ik denk tijd te hebben.

Ik werkte aan een deprimerend stukje over ‘senseless time when pain leading the field’, maar dat prullemandiseer ik, luisterend naar een andere stem. “Stop. Stop this language of self-pity” en “Yes, we know a lot of your miserable life, tell us something new, give us some tense, a lovestory or whatever. This is making us powerless, it leads to a sort of helpless rage.”

Het is al weer na het midden van de week. Opnieuw getreuzel. Ik kijk hoe de eik, de catalpa’s en de kersenboom zich leegschudden en verbaas me erover dat een hele rij van bomen verderop nog helemaal groen zijn, alsof ze hebben besloten hun mantel aan te houden.

[© MN, ‘Zomaar een dag.’ Photo: “Autumn handle” by Jonpainter.]