Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Zo werkt Nederland

Even dacht ik dat de klok twintig of dertig jaar terug stond, maar het is 2010. Bovendien wil ik de werkers van die tijd niet (postuum) beledigen want hoewel er nog hiërarchische verhoudingen bestonden, herinner ik mij dat mensen elkaar over het algemeen met égards bejegenden, dus ik moet het gewoon bij het heden houden.
Uiteraard noem ik geen namen, maar grote dienstverleningsorganisaties, in het mobiele verkeer, in de welzijns- en woonsector et cetera, zijn ondoordringbaar geworden doordat baliemedewerkers klaarblijkelijk vooral de opdracht hebben mensen voor dom te slijten en op afstand te houden. Het woord ‘amateuristisch’ is er niets bij. Al slaat het met snijdende pijn op mezelf terug, dan hebben ze aan mij een duivels moeilijke cliënt. (In het revalidatiecentrum zeiden ze dat ook: “We hebben nog nooit zo’n lastige revalidant gehad.”)

Veel van die baliemedewerkers spelen eigen baas, alsof ze cart blanche hebben of over alle willekeurige bevoegdheden beschikken die ze eventueel nodig hebben. Zelfverzekerd, onverschillig en afgrijselijk hautain, maar in wezen onbenullig en met een tunnelvisie, met een waanzinnige verbeelding en ten diepste vernederend.
Van een woonorganisatie verwacht je de acceptatiepapieren die je dient in te vullen en met de nodige bewijsstukken voorzien moet retourneren. In plaats daarvan krijg je voor de derde keer inschrijfformulieren. Hierover bellen en vriendelijk om het een en ander te verzoeken blijkt zinloos en tevergeefs. Het gaat zoals de baliemedewerker eist want ik ben daar tot heden onbekend.
Ja, ‘onbekend’, en de schilder is al verder dan halverwege.

Ik had nooit een uitvaartverzekering. Vóór mijn handicap dacht ik dat er wel genoeg geld zou zijn en dat de premie te hoog zou zijn (naar mijn zin in relatie tot het denkbeeldige geld). Nu kreeg ik onlangs van een grote organisatie een online-uitnodiging me te verzekeren. Ik herzag mijn ideeën, wilde niemand op kosten jagen en beschouw het als een eigen verantwoordelijkheid. De premie viel mee, 35 euro per maand. Volgende dag een bevestiging, vijf dagen later een acceptatie. Een paar weken later ontving ik de polis. Na medisch advies bleek de premie een stuk hoger en was de polis voorzien van een tweede, ongevraagde dekking die op zich al 17 euro per maand kostte. “Ja, dat doen we automatisch, omdat mensen daar niet aan denken.”
“Ik wel meneer en ik heb uitsluitend om een uitgebreide uitvaartverzekering gevraagd, dus ik vraag u dat te corrigeren.”
“Dat gaat zomaar niet, die tweede dekking zit er automatisch aan vast en is het meest verstandig.”
“Meneer, een acceptatie dient wederzijds te zijn en ik koop niet iets wat ik niet wil.”
“Het beste is ons een brief te schrijven.”
De uitvaart wordt uitgesteld.

Ik kan hier nog talrijke voorbeelden aan toevoegen, maar de boodschap is helder. Ik wilde m’n hart luchten, heb helemaal geen trek in een zwartboek en gelukkig zijn er ook heel goede, attente en betrokken, vriendelijke baliemedewerkers.

[© MN, ‘Een realiteit anno 2010’. Terug in Doetinchem vraag ik de huismeester: “Ik kom hier toch wel te wonen?” “Al moet ik zelf de huur betalen Marius” en hij overhandigde me de acceptatieformulieren. “Ja, dit is mijn thuis, nr. 107.” Een geschikte foto is een hoogst moeilijke opgave dit keer. Je hoort mensen wel eens zeggen, dat ze duizend maal liever met een dier van doen hebben, daar denk ik opeens aan, en als je de context kent, dan snap je dat meestal wel. Ik weet ’t niet, ja, ik zag er een, maar die foto heb ik al voor een nog komend stukje. Daarom deze komische foto van Shingo Uchiyama, “Umm.” (Beschouw dit maar als een intermezzo.)]