Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Een adembenemend boek: een stoutmoedige reis naar oude culturen, verrassende gewoonten en betoverende, soms Dantiaanse landschappen

Dwars door alle pijn heen lees ik mijn boeken of zit ik, schommelend in mijn cabrio, langdurig naar buiten te staren om erover na te denken, onderbroken door noodzakelijke huishoudelijkheden of zelfzorg. Ook al krijg ik rijkelijk toegekende warmhartige steun, aan enig corvee valt niet te ontkomen. Er is niets dat de pijn milder maakt, maar wanneer ik me daar niet al te sappel over maak, me niet laat gijzelen door het beklag dat er zoveel voorbij is terwijl ik er nog zo hevig naar kan verlangen, is het best te doen. De deur staat de hele dag open en het is vooral het harde geraas momenteel van de populieren dat hier binnendringt. Geleidelijk aan leer ik het om rustiger te leven. Ik laat me niet van de wijs brengen over hoe mijn leven is geweest noch door wat de toekomst, die me toch al dikwijls genoeg angst inboezemt, me nog aan mogelijkheden zal gunnen.

Wat een schitterend boek: De wegen naar de wereld. Ik heb het impressionistische reisboek van Joegoslavië naar Afghanistan (1953-1954) bijna uit en het vervolg, De schorpioenvis, ligt al klaar. De landkaart (klik) hierboven geeft je een bescheiden geografisch idee over de reis die de schrijver Nicolas Bouvier en zijn vriend en tekenaar Thierry Vernet hebben durven ondernemen, van de Balkan, Perzië, Pakistan naar Afghanistan. Ik kan er uren verwonderend van wakker liggen om me de dertig of veertig pagina’s van het laatste uur die avond nog eens voor de geest te halen.

Saai bestaat hier niet, hoogmoed of grootspraak evenmin. Geen dag is hetzelfde. Elke dag is weer een wonder. Het is het summum van avontuur. Wat een observator, wat een geheugen, wat een verteller, tot in detail authentiek, - alsof hij zichzelf helemaal heeft afgepeld om te kunnen zien wat hij zag. Dat wekt de grootste bewondering. Maar evenzeer hun beider levenshouding, ze waren amper 30. Menigeen zou het in die spanning en ontberingen halverwege wel voor gezien hebben gehouden. Als twee stille paarden trokken ze door in de witte damp van de zon, ploeterend, waakzaam en volhardend, vaak bedwelmd door een apollinisch landschap. Hoe fascinerend is de verscheidenheid aan culturen, onmiddellijk anders zijn de gewoonten, de karakters, de kleuren van het landschap. Er is zeker achterdocht en roofzuchtigheid, vooral binnen de honderden km's woestijn, maar de hartelijkheid, de gastvrijheid en behulpzaamheid overtreffen deze 'aard'. Reizen is een niet te evenaren bron van kennis en inzicht en een scholing in levenskunst. Het is bijna ondenkbaar door dit boek niet gegrepen te worden.

De vertaling van dit sprankelende literaire werk lag in handen van Floor Borsboom; het verscheen in 2009 bij uitgeverij Bas Lubberhuizen, maar geen regel geeft het idee dat het zestig jaar geleden is geschreven.

[© MN, Mon livre de coeur. Nicolas Bouvier, De wegen van de wereld”, uitg. Bas Lubberhuizen.]