Bist du bei mir, geh' ich mit Freuden zum Sterben
und zu meiner Ruh'.
Ach, wie vergnügt wär' so mein Ende,
es drückten deine lieben [schönen] Hände
mir die getreuen Augen zu!
[Gottfried Heinrich Stölzel 17de eeuw, Duits componist en tijdgenoot van JS Bach. Deze regels, een aria, hoorde ik laatst, ik noteerde ze en weet me vrij, als dat mag, er een gedicht van te maken dat mij past.]
Is het de droom van het onmogelijke?
Als jij er maar bent, dan kan ik
gaan, zelfs in vreugde sterven, met een gerust
hart, zou dat niet ieders woord kunnen zijn?
Ach, wat zou het mijn einde verzachten,
te weten, dat je lieve mooie handen mij zo
teder en met genade de ogen kunnen sluiten.
Als jij er maar bent, dan ben ik gezien
en alle vrees, alle hoop verandert in een liefdevolle
afvaart, dan luiden de klokken mij huiswaarts.
Ach, zo’n laatste uur dat immers niemand,
ongemerkt, ontkomen kan, zou mij bevrijden
van alle dagen dat je er niet was.
[© MN, in De wind waait de tijd als zandkorrels weg.
Afbeelding: “The dream” van Picasso.]
18 opmerkingen:
Graag zien tot de dood de geliefden scheidt ... er is wat voor te zeggen, al wil ik eigenlijk liever nog wat leven. Weet je toevallig ook uit werk de door jou geciteerde aria komt?
Wat een prachtig gedicht! Hoe kom ik aan die bundel?
Naar aanleiding van jou gedicht wat woorden op een rij en de vraag of we hier samen iets mee kunnen Marius. Voel je vrij nee te zeggen of te corrigeren.
Als de dagen lengen, de lente mij wacht
lijkt het leven zo verzengend
in al die kleurrijke pracht en praal zo klein.
De rust van thuis te komen
is op dit ogenblik, gedachteloos passerend en als een wijn die goed gewarmd omsluit
wat zelden of nooit zijn kansen ruikt
er te komen, te wezen, te gaan.
Ik zou graag verblijven in dat thuis
dat niet meer hoeven zoeken, dat alles goed is, de angst niet op de hoeken van mijn onvermogen te vertouwen.
Er is van alles in het leven waar ik op gedij en wat went
maar niet die zwoele, onberekenbare onderstroom
van anstig zijn en dat met een loom gevoel beschouwen.
Doorleeft, sereen en vol van bewustzijn nader ik de bron
waar alles, maar dan ook alles eens begon.
De eenvoud, zoals de regen valt bij drupjes of bij stralen
overvloedig van de kieren in een met rotsen en kloven omringd gebied, de dalen.
Die stroom brengt alles terug naar down en under.
Dat ik maar veel woorden hebben mag om daarvoor niet te wijken mezelf verwonder en geen thunder.
Groet: Cath*
vertrouwen
@Smiling Cobra: ik was ook nieuwsgierig. Het is BWV 508. http://www.carolinaclassical.com/articles/bach1.html
> Cath*: mijn gedichten staan in een voorlopig denkbeeldige bundel. Je dicht kopieer ik en laat me dan maar denken.
Een mooie variatie op een mooi thema...
Oh, een denkbeeldige bundel, oke dan.
Ik wacht tot het denken is voltooid, gestopt of anders.
Cath*
Geniaal Marius !
Maar familie van me zei : l'impossible est possible !
Jij geeft me rust idee, is een vreedzaam einde..
Mooi!
wat prachtig Marius!!
Werkelijk, als hij er maar zou zijn als ik ging
Zoveel liefde spreekt eruit!
lieve marius,
je gedicht is prachtig,
en als je bedenkt dat ik mijn tweelingzielezus gevonden heb,
dan kun jij je wel voorstellen dat het wel haast lijkt alsof j ehet gedicht voor mij geschreven hebt
wonderbaarlijk mooi,
ik sla het op en mag ik het tzt gebruiken in een logje onder vermelding van jouw naam??
goetjes
klaproos
prachtig!
> Ja hoor Roos.
Schitterend, echte liefde duurt tot de dood
een gedicht om niet te vergeten.
Soulsister, inderdaad!
Jij kan er wat van, lieve Marius, een tovenaar met woorden...
He Marius, wat een mooi gedicht. Sterven is ver weg, hopen we toch allemaal, maar als het komt, dan zou het bijna troostend zijn, zoals jij het schrijft.
Groetjes, Ann
Een reactie posten