Waar leven is, is strijdDansend tussen dag en nacht fladderen
vleermuizen, nergens door belast, evenals
de kleine kat hier naast me, hij zoekt eenvoudig
het behagen van de avondkoelte, en ik,
ik woon op een eiland vol boeken en ideeën
en leef zoals ik me ken, in strijd en aanbidding.
Kom waaiend om mijn hoofd en
blaas het stof uit mijn gedachten, al
is niets ten kwade.
Ik ken mijn hart en weet wie
daar wonen, maar ben soms ongerust over
wat zich nestelt in mijn hoofd.
[MN, in De wind waait de tijd als zandkorrels weg.
Afbeelding: schilderij “Wind der in das Zimmer weht” von Ameli Welt.]
17 opmerkingen:
lieve marius
dit gedicht raakt me tot op het bot,
ik maak me erg ongerust over de mensen die in mijn hart wonen en
en me harder raken de scherpste pijl...
mijn hoofd.... da's een watje vergeleken bij mijn hart nu :-)
groetjes
klaproos
dan de:-) moet dat zijn natuurlijk ..
sorry
wat heb je het weer mooi onder woorden gebracht.
voel wat je bedoeld, Marius.
liefs, Erna
Dat wordt een prachtige gedichten bundel. Zo mooi ook over dat nestelen in je hoofd , want zo is het precies . Bij mij is het meer WIE zich allemaal nestelen in mijn hoofd en hart ! Ik pieker soms best veel over familie en hun gezondheid. Maar ja, dat is life he ?
@ Julia : het volgende zou een oude Chinese wijsheid zijn : Je kunt niet voorkomen dat vogels van verdriet over je hoofd vliegen, wel dat ze zich nestelen in je haar.
Marius, voel je maar goed levend. Ik denk eerder in termen van alle negatiefs of storends loslaten, dan in termen van strijd.
"ik woon op een eiland vol boeken en ideeën en leef zoals ik me ken, in strijd en aanbidding"
zo leven er velen.
De mooiste... die ik van je heb gelezen!
* daar ga ik iets moois mee doen!*
Meestal ben ik blij om wat zich in mijn hoofd nestelt. Slechts af en toe bevreemdt het mij. Tenzij je die laatste zin letterlijk bedoelt, wat ik niet hoop.
Een open eide, apart...tenminste het komt op mij over als een open einde. De strijd is nog niet uit gestreden, maar juist uit de strijd komen soms mooie dingen voort
Je raakt telkens toch weer wat met je gedichten. Geweldig gewoon.
Het is altijd die ene... die we zijn vergeten, te weinig aandacht hebben gegeven, die van zich horen laat op ongewenste momenten.
@KLaproos: Mij ook. Waarschijnlijk is dat ook enorm stemminggerelateerd, maar het doet me idd wel wat. Mooi Marius!
haiku ( loslaten )
ik werp het steentje
in de vijver en een blad
bereikt de oever
© Louise
Dank je wel, Marius...
(ook voor het knappe rijm op mijn blog!)
Ik waai door je hoofd
de zwoele zomerwind.
Laat nergens onverhoopt
een hoekje niet beblazen.
Dan steven ik af op je hartgebied
waarin de kunst is, ongezien te bewonen en te bewarmen.
De rust te geven en al dat kalme.
Cath*
Héél mooi gedicht Cath !
In je vorige kon ik me moeilijk inleven (waren nogal lang), maar dit is echt geslaagd.
Dat is een heel mooi gezegde Lut ! Dank je wel!
Dank je Lut!
Ja, ik heb altijd teveel woorden in mijn hoofd en hart.
Ordenen en op de juiste plek plaatsen.
Marius leert me veel in dat opzicht.
Groet op deze mooie dag aan Marius.
Cath*
Een reactie posten