Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Liever de bevalligheid dan een wijs woord

“De schoonheid van het lichaam moet de kunstenaar er altijd aan herinneren dat kunst slechts de bloesem is van de levensvrucht.” Dit is het woord van William Soutar, een regel uit het onlangs verschenen Dagboek van een stervende, uitgeverij Vorroux.
William Soutar (1898-1943), was een Schot, een levendige man, een dichter, die aan het eind van zijn dienstperiode in 1918 vage klachten kreeg aan voeten en benen. Het waren de eerste symptomen van een ziekte die hem in een kwart eeuw zou slopen. De laatste veertien jaar van zijn leven was hij aan zijn bed gekluisterd. Hij schreef een prachtig poëtisch oeuvre, journaals en gedurende de laatste vier maanden van zijn leven The Diary of a dying man. Uit al dit werk stelde zijn biograaf Alexander Scott in 1954 Diaries of a dying man samen, dat (pas) nu in vertaling is verschenen – een fascinerende mengeling van persoonlijke, literaire en filosofische ontboezemingen, karakterschetsen, dromen en observaties. In een kleine wereld, slechts zijn slaapkamer met het uitzicht op een stukje tuin, schrijft hij een grote wereld, een wereld die beklijft. Eigenlijk moet je een boek niet aanbevelen, maar er tegenaan lopen, zoals ik deze week. Dat is de verrukking van de dag, ik loop ermee naar 'De Jonge Enkelingh' voor enkele cappuccino's en voel me “alsof ik op een winderige dag op een hoge heuvel sta.”
[Afbeelding: schilderij van Paul Laurenzi.]