Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Het alledaagse leven
Wie niet hoort, kan niet vertellen

Lees verhalen, hoor muziek, kijk naar films en telkens is te horen wat je aanspreekt, lees je wat je al doende boeit en begrijpt, wat je raakt of zie je wat je gevangen houdt of juist heeft bevrijd. Of kijk om je heen en zie wat er gebeurt, nooit is het stil in mijn hoofd.
De sigarenman in de Hoofdstraat heeft zijn arm in een mitella. Hij raakte eergisteren in een verwoed gevecht met een man die zijn kassa eiste. De dief was radeloos, maar de sigarenman kende geen genade. Neen, ontdaan was hij niet. “Woest”, hij zei het bijna sissend en sloeg € 11.40 aan op de kassa. Hij had mij vast het verhaal gedaan, maar terwijl ik de sigaretten opborg en afrekende, ging zijn telefoon. Ik nam een sigaret uit de zwartwit geruite koker want ik wilde tabak, of zo ongeveer naar Herman de Coninck, tabak bij lucht, om adem te kruiden en pas nadien uit te blazen, als was het elke keer mijn laatste.
Ik liep terug richting Emmastraat. ‘Hij is al vaker het haasje geweest, de sigarenman. Hij is alert op wat er gebeurt, niet eerst bang, maar direct bereid zich te verweren. Hij is een heer, maar onvervaard.’ Vóór mij loopt een slanke vrouw in elegante glanzend zwarte laarzen, zwart nonchalant opgestoken haar, een zwart leren rok, zó gespannen om haar billen dat het haar billen zelf lijken, zwarte blouse en driekwartsmouw met allerlei biesjes. Ze keek geregeld naar rechts om in de etalage even te zien wie zij was. Een zwarte trendy zonnebril, het scharnier van het logo Chanel, die iemand toont alsof ze is geblinddoekt, niet gekend kan worden. Drie rode elementen. Haar lippen, de lange vingernagels die je niet kunnen ontgaan omdat ze haar handen, hoewel dicht bij mijn leeftijd, beweegt als een sieraad, bijvoorbeeld te zien aan hoe ze enkele haren van haar gezicht wegstrijkt, en de hondenriem met daaraan een voorname zwarte hond, een Poedel, een hond met kroeshaar, krullen of koorden of hoe dat ook heet, met een even licht trippelende gang en even waakzaam als de vrouw die ik besluit na te lopen zo ver als ik gaan kan. ‘Ze lijken beide voor het gezelschap, maken een fiere indruk, vormen een harmonische eenheid. Hoor haar stappen. Zie deze gestalte, ik mis haar gezicht en weet niet wie ze is.’ Het gelakte leer van de laars toont in de naad zeker een halve duim breed een sierlijk gevlochten veter. Alles is van de juiste snit, en toch kan het me niet bekoren. Verwonderen wel. Elke ander die hier loopt, is een dwerg. Zij is groot en misschien wel gelukkig gekleed, maar in elk geval de enige die hier wandelt, samen met haar Max of Magic of Macbeth, trouw in leeuwentoilet.
Ach, het is een observatie die onbeduidend is, die voor de een iets zegt over het raffinement van de vrouw, voor de ander over de ogenschijnlijke fascinaties van de man. De man die in het Grandcafé de Jonge Enkelingh een cappuccino drinkt en een verhaal leest over wat een man in hetzelfde café op een ochtend om acht uur ter ore was gekomen. Het ging over een man wiens vrouw hoogzwanger was en vroeg naar bed ging, zodat ‘hij aan haar ook niet veel had’. Hij verveelde zich in de pils en het kratje raakte snel leeg. Hij had hem al meer dan half om toen hij zich realiseerde dat kinderen vaak in de nacht komen. Plots voelde hij zich gekleed in walging en zette een pot koffie. “Zie je, zodoende drink ik alleen ’s morgens. Ja, zolang die kleine er nog niet is dan.” Er gaat een rilling door me heen. Het zijn van die uitzichtloze voornemens, denk ik dan, verhalen die al geschreven zijn voor ze ontstaan. ‘Laat ik maar terugkeren naar mijn eiland, terug naar de kalmte van mijn boeken. Ik ben een man die in verhalen woont.’ Stel je voor, dat er niet geschreven werd of dat alles zou zwijgen.
[Afbeelding: “Nature or nurture” by Chris Buzelli.]