Een oase van troostIk herinner me graag
de geschreven regels van Machado.
“Reiziger”, zei hij zacht maar luidkeels,
“er is geen weg,
de weg maak je zelf, door te gaan.
Door te gaan maak je de weg
en als je achterom kijkt,
zie je het pad dat je nooit
meer zult hoeven betreden.”
De metafoor van deze dichter is mijn
werkelijkheid. Al ging ik letterlijk een lange dag
op reis, ik keerde terug onder een mantel
van tevredenheid over mijn bestaan, ja,
het is de wind van de tijd.
[Het citaat is van Antonio Machado (1875-1939). Gedicht, MN, in De wind waait
de tijd als zandkorrels weg. Schilderij “Der Wind der Zeit” van Amelie Welt.]
19 opmerkingen:
het rare is met wegen, dat ze pas bestaan als vele mensen de zelfde kant op gaan...
Een hoogtepunt van mijn WE is op je blog komen en genieten!
Prettig WE marius!
"Ik keerde terug onder een mantel van tevredenheid over mijn bestaan" Houden zo Marius !
Prachtige afbeelding en dito titel, gedicht, citaat, m.a.w. plus que parfait ;-)
beste marius, je log zet mij aan het denken, soms wil ik een nieuwe weg in slaan maar dan houdt iets me tegen..
misschien de angst voor het onbekende....
een prachtig gedicht,
ik ga het wéér opslaan en een keer wat mee doen :-))
maak er een fijn weekend van
liefs
klaproos
Fijn dat je er weer bent en de zandgrond voor de bosgrond hebt ingeruild.
Soms met een omweggetje,soms merken dat je een ronde loopt, soms verdwalen, en de weg terug vinden.
Soms meewaaien met de wind en soms ook tegen de richting in lopen.
Zo 'effen' ik mijn levenspad.
Hollen en stilstaan, op de 'bek gaan'opstaan en doorgaan.
En dus.. doe ik ook die mantel aan, ben meestal tevreden met mijn bestaan.
Tevredenheid over de gewandelde weg, is het beste gevoel wat er is..
Ik was vandaag even terug in het stadje waar ik woonde van mijn 6e tot m'n 10 levensjaar en toen flitse het ook even door me heen dat die tijd nooit meer terugkomt. Mijn moeder die me bracht toen ik naar de lagere school ging . Het bolwerk waar we keihard vanaf fietsten.
Beter en poëtischer beschreven dan dit kan bijna niet Marius...
Dank je wel voor al die hoogtepunten!
Heel fijne zondag, daar op jouw eiland!
Ik kijk af en toe wel eens achterom, het leuke daarvan is een herinnering te pakken die ik wil
en wat het pad ons/mij brengt...ja
Bloemige Bloem
Natuurlijk, en graag Bloem, hoe zouden we leven zonder herinneringen?
Soms zijn woorden zo waar. Zoals deze. Prachtig.
Ik denk, Edele Marius, dat mede door o.a. herinneringen de prachtigste, ontroerendste gedichten ontstaan
Bloem
Het gaat in het leven om 'de weg' erheen. De rest is onbelangrijk en is je proces in het leven. Dat vind ik een vertroostende gedachte. Soms wil terug over dezelfde weg, soms wil ik niet over een bepaalde weg. En alles wat ik kan is altijd mijn weg vervolgen.
Soms wil ik
( taalherstelwerkzame weg, hihi )
wat een troostend gedicht! Bedankt ervoor.
Ja, wat een zeer mooie reflectie ! en een prachtige prent die er helemaal bij aansluit.
Hello,
Have a good week
Deze tekst is ook mijn werkelijkheid lieve Marius, welliswaar op een andere manier, maar de weg die ik nu neem is de weg die ik kies en terug kan niet meer, al doet dat soms pijn, ik kan toch op het moment gelukkig zijn en dankbaar voor het leven.
Anders dan ooit te voren, maar dankbaar.
Liefs, Claudia
Een reactie posten