Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

’s Morgens de haan, ’s avonds de uil

Wanneer ik nu een beeld van lichtheid
schets, zal het dan zo echt zijn dat ik het kan
schenken, of heb ik dan een hart van steen?

Wanneer ik terugdenk aan Mimizan, dan neem ik
mijn lot op de koop toe, niets van al dat schoons, niets
van zee en wind, van warmte en geluk is gestorven.

Ach, ik ben de gerieflijk gehuisveste dichter, en hoewel
het eiland op den duur geen verrassingen kent, voel
ik me vurig en vastgeschroefd verankerd.


[© MN, in De wind waait de tijd als zandkorrels weg. Aan het strand
van Mimizan – zo heette mijn moeder, Mimi – in september 2006,
de vakantie met vier vrienden in Au Cap Blanc, Corneillan,
waar het zo stil was dat je oren gespitst bleven.]
(Ik ben een dagje weg.)