Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Onzichtbare en veel op slot houdende pijnen
(Neen joh, het is gewoon ijdelheid)

Het is warm, 26 graden. Ik ben, zoals altijd, gekleed in het zwart. In de schaduw lees ik het boek van Bodar. Soms leg ik het even terzijde en laat het woord tot me doordringen. Ik mijmer over andermans gedachten. Ik ben trots, soms jaloers op iemands scherpzinnigheid, maar meestal verrukt, zoals bij Mercier, Montaigne en Manguel.
“Heb je het niet warm?”
Ik schud licht van niet. “Nee hoor.” Wel van mijn onbeweeglijkheid. Wie voelt continu zijn hoofd dat als een container op zijn schouders rust? Last? Ik heb last van de gedachte dat mijn naaktheid niet meer de begerenswaardige naaktheid is zoals dat tot ver in mijn leven, minstens voor mij, een estheet, wel is geweest.
Velen weten in welk een huis ik woon. Weten zij dan ook wat het betekent daarin te leven in plaats van in het vroegere geen enkel onheil vermoedende lichaam, zoals nu dat van henzelf? (‘Ontneem niemand de verbeeldingskracht! Of het mededogen, of de toewijding, de pogingen tot troost. Wat kan iemand méér dan dat?’)
Ik hoor alleen het ritselend ruisen van het jonge blad. Ik herinner me dergelijk onbevangen wuiven van Vlieland, dat doodstille eiland. Mijn hemel, vijf en veertig jaar geleden, Eureka heette het huis waar we logeerden en de beheerder meneer Katoen, aan wie ik véél later nog wel eens terugdacht omdat hij me aan de schrijver Paul Léautaud deed denken. Ik herinner me de jurk die mijn moeder droeg, zwart gerimpelde stof met grote bloemen. Zij ademt nog het meest in mijn gedachten.
Fanny, mijn fysiotherapeut, een avonturierster die om je lacht en je serieus neemt, bracht mij naar Maurits, osteopaat en eenzelfde koning onder de mannen. (Bekwaam zoals Fanny en Marie-José en Inge, maar wat het eerste opvalt, zijn de hartelijkheid, de ernst, de aanraking en de openhartigheid. Dat is deugddoende professionaliteit.) Vele weken later vertrouwde hij me toe hoe onzeker mijn komst hem had gemaakt. “Ik dacht, nee hè Fanny, iemand in zo’n huis breng je toch niet naar mij?” (‘Is het dan zo’n bouwval? Nee, het is op het randje van het mogelijke gerepareerd.’)
“Ik geef me aan je over, maar ben doodsbang. Als het instort, is het niet jouw schuld.”
“Maar ik weet werkelijk niet hoe ik bij C1 moet komen, en daar moet ik zijn.” Niemand realiseert zich zijn of haar C1, de bovenste wervel, dat is nu typisch iets voor sommige patiënten, mensen die te gast zijn in een huis dat twintig jaar geleden meteen tegen de vlakte was gegaan.

[© MN, in ‘Impressie van gemijmer’. “Geveld” door Ludo van den Heuvel.]