De herkenning
Een schilderij vertelt zichzelf en dat is juist de schoonheid ervan (19)
Toegegeven, ook gefascineerd door billen behoorde het schilderij rechts het eerst tot mijn bescheiden museumcollectie en ik ervoer lichte verwarring toen ik onlangs het tweede eraan toevoegde, menende dat ik het al had, maar niet onder de naam ‘paddenstoelen’, dat wist ik zeker. Nu heette hetzelfde schilderij opeens ‘observaties’. Nee, de naam van de schilder had ik wel genoteerd, maar stond buiten mijn geheugen. Gelukkig volgt de p op de o, dus toen ik van de week op zoek was naar een mooi doek met vogels, ontdekte ik, naast andere, twee paar dezelfde billen en trof me de fraaie gelijkenis én het geluk dat ik me door de verwarring niet van de wijs had laten brengen.
Symbool van persoonlijke ‘heiligheid’
Billen zijn als heuvels in een wolk
van licht, bloot of niet, soms vluchtig
te zien in een kleed van heimwee.
Oneindig droef en mooi. Billen gaan niet
van hand tot hand, zijn niet om te ‘hebben’,
zómaar aanraakbaar evenmin, altijd aanwezig,
altijd aanlokkelijk, op de uitgekiende plaats,
loopt zij vóór me, dan raad ik haar vormen, loopt zij
mij tegemoet, dan lees ik haar gratiën elders.
De twee doeken van Muller. De ene vrouw is ook de andere, de kleuren zijn vrijwel identiek maar de verschillen van het decor en de lichtval zijn aanzienlijk, even opvallend als de bijna kolossale maar zachte, aaibare en roomwitte billen. En wat daardoor tevens opvalt, is het onuitwisselbare. Beide vrouwen, als het ware twee ikken, gelijkgezinden, passen nadrukkelijk in de natuur van het eigen decor en stralen juist door dat eigene van elk doek eenzelfde schoonheid uit. Ja, er kan best een voorkeur zijn voor de getoonde billen op 16 januari jl of die van 13 juli 2007, maar evenals verdriet of lijden, voor schoonheid bestaat geen maat, wát de hoofden van mannen of een bepaalde cultuur daarover ook menen.
Een schilderij vertelt zichzelf en dat is juist de schoonheid ervan (19)
Toegegeven, ook gefascineerd door billen behoorde het schilderij rechts het eerst tot mijn bescheiden museumcollectie en ik ervoer lichte verwarring toen ik onlangs het tweede eraan toevoegde, menende dat ik het al had, maar niet onder de naam ‘paddenstoelen’, dat wist ik zeker. Nu heette hetzelfde schilderij opeens ‘observaties’. Nee, de naam van de schilder had ik wel genoteerd, maar stond buiten mijn geheugen. Gelukkig volgt de p op de o, dus toen ik van de week op zoek was naar een mooi doek met vogels, ontdekte ik, naast andere, twee paar dezelfde billen en trof me de fraaie gelijkenis én het geluk dat ik me door de verwarring niet van de wijs had laten brengen.
Symbool van persoonlijke ‘heiligheid’
Billen zijn als heuvels in een wolk
van licht, bloot of niet, soms vluchtig
te zien in een kleed van heimwee.
Oneindig droef en mooi. Billen gaan niet
van hand tot hand, zijn niet om te ‘hebben’,
zómaar aanraakbaar evenmin, altijd aanwezig,
altijd aanlokkelijk, op de uitgekiende plaats,
loopt zij vóór me, dan raad ik haar vormen, loopt zij
mij tegemoet, dan lees ik haar gratiën elders.
De twee doeken van Muller. De ene vrouw is ook de andere, de kleuren zijn vrijwel identiek maar de verschillen van het decor en de lichtval zijn aanzienlijk, even opvallend als de bijna kolossale maar zachte, aaibare en roomwitte billen. En wat daardoor tevens opvalt, is het onuitwisselbare. Beide vrouwen, als het ware twee ikken, gelijkgezinden, passen nadrukkelijk in de natuur van het eigen decor en stralen juist door dat eigene van elk doek eenzelfde schoonheid uit. Ja, er kan best een voorkeur zijn voor de getoonde billen op 16 januari jl of die van 13 juli 2007, maar evenals verdriet of lijden, voor schoonheid bestaat geen maat, wát de hoofden van mannen of een bepaalde cultuur daarover ook menen.
[© MN, met een gedicht in ‘De menselijke komedie’. Beminnenswaardige billen in de reeks verhalende schilderijen. Afbeeldingen: links het schilderij “Observaties” en rechts “Paddenstoelen”, beide van Wout Muller (1947 – 2000).]
16 opmerkingen:
Met de billen bloot!
Tja.. ik vind gespierde mannenbillen mooier..
Maar goed.. ik zie in het dagenlijks leven al veel achterwerken in alle soorten en maten..maar gespierde in mindere mate..
FeeX
ik zie ze toch liever iets minder kolossaal ; ) en (dus) wat je zegt, voor schoonheid bestaat geen maat.
it truly is, only, in the eye of the beholder.
aparte schilderijen. Door het kleur gebruik lijkt het idd heel zacht en teder.
Mooi gedicht ook weer Marius
.
Billen zijn als heuvels in een wolk
van licht
...
Oneindig droef en mooi. Billen gaan niet
van hand tot hand, zijn niet om te ‘hebben’
Marius,
wat heb ik dit graag gelezen.
Wat heerlijk licht.
In gewicht en teneur.
Ik wens je nog vele billen
om te aaien.
Want zijn ze niet telkens anders.
In de ochtend bij het ontwaken.
Als ze voor de spiegel staat.
Of vluchtig voor het slapen.
Uvi
Billen kunnen zo beloftevol zijn;-))
X
Cath*
Glimlach, meestal zie ik een geheel plaatje en dus vielen mij in het tweede schilderij direct de phalli impudici op. Deze dus : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_stinkzwam en bijgeleerd dat ze blijkbaar eetbaar zijn en als afrodisiacum beschouwd worden.
Wat die eerste observatie betreft, vraag ik me af wat ze zag. In het tweede heeft ze misschien al geproefd van die paddestoelen ;-)
Mooie schilderijtjes zijn dit.
(Heb ooit zo'n paddestoel geroken op een wandeling en die stonk echt erg.)
Nog iets anders : vermoed dat er vroeger toch niet overal blauwe kadertjes rond waren. Die leiden de aandacht van sommige prachtige schilderijen af, vind ik jammer.
En dit vergat ik nog:
Niet alleen graag gelezen,
maar ook gekeken.
Idd billen bevatten een belofte.
Ze lossen die echter niet altijd in ...
Maar de schoonheid ervan
is reeds een geschenk.
Uvi
Ja een schilderij vertelt zijn eigen verhaal en is zo persoonlijk... de een ziet dit en de ander dat... enboeiend is een ieder te lezen.
en en en... ik ben blij dat mijn vriendje niet zulke billen heeft *grijns*
Bloem
Als de billen mooi zijn doet het formaat er niet echt toe. Als het allemaal maar in verhouding is
Freud zou van deze schilderen smullen.
Hihi, sommige van die paddestoeltjes zijn bijzonder leuk :))
Wat een knappe analyze van de beide doeken, Marius. Door jouw benadering ben ik met heel andere ogen naar deze fraaie werken gaan kijken.
Maar ook naaar alle andere kunst die jij hier eerder besprak.
Dankjewel daarvoor, het heeft me een beetje rijker gemaakt...
Zie ik toch liever de vrouwen van Rubens.
Boeit me niet echt.
Maar ja, maar goed dat er niemand gelijk is. glimlach.
beste billen, ik wou dat jullie er niet waren, niet zo prominent. Maar dat komt waarschijnlijk dat ik mijn eigen billen niet zo liefheb.
wat een prachtige billen marius,
die mogen er allebei zijn:-)
"prachtige schilderijen "
Ook toepasselijk :
Arthur Rimbaud :
Nos fesses ne sont pas les leurs. Souvent j'ai vu
Des gens déboutonnés derrière quelque haie,
Et, dans ces bains sans gêne où l'enfance s'égaie,
J'observais le plan et l'effet de notre cul.
Plus ferme, blême en bien des cas, il est pourvu
De méplats évidents que tapisse la claie
Des poils ; pour elles, c'est seulement dans la raie
Charmante que fleurit le long satin touffu.
Une ingéniosité touchante et merveilleuse
Comme l'on ne voit qu'aux anges des saints tableaux
Imite la joue où le sourire se creuse.
Oh ! de même être nus, chercher joie et repos,
Le front tourné vers sa portion glorieuse,
Et libres tous les deux murmurer des sanglots ?
Een reactie posten