Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

De levendige herinnering

Twee portretten in zomer en najaar van 2008, getekend door de Vlaamse kunstenaar Ludo van den Heuvel. Zou het de ijdelheid zijn van twee ikken dat ze door mijzelf bijeengebracht zijn en zelfs in een lijst gezet als een hommage aan een dichter want niemand anders zou het doen of op de gedachte komen terwijl hijzelf, vlak voordat hij zestig wordt, niet in de vergetelheid wil raken?
Ik vind de vraag helemaal niet van belang, het is eerder de herinnering aan een nog doorgaande periode in mijn leven, mijn gehandicapt zijn sedert 7 maart 2005, en dat ik in staat ben gebleken vorm te geven aan mijn bestaan als schrijver & dichter en juist dat gegeven hier in bewaring geef voor zolang als het duren mag. De tijd van “Whisperings of the Soul” en al wat daaruit is voortgevloeid, niet alles even vleiend. Geprint door Chrisje als een klein privé-domein te Rozendaal, 20 februari 2009,
de sneeuw dwarrelt maar het luistert naar regen. Marius Nuy
Zo luidt de tekst onder de twee portretten, prachtig ingelijst door Julia van der Werf, 'a well known digital scrap designer'. Mijn weblog is tevens een tijd die ik ondanks alles als goed beschouw, die me opnieuw heeft gekneed en verrijkt met ideeën en veel onmisbare contacten. Ik, en niet iemand anders, ben verantwoordelijk voor de invulling van mijn leven.

Adelheid zei: “Nobody is responsible for my happiness but me.”
Degenen die de weblog enigszins hebben gevolgd, weten wat er zich zoal heeft voorgedaan en zien daarin ook de reden, om met Erwin te spreken, waarom ik geen biografie schrijf. De weblog is, in al zijn proza en poëzie, mijn biografie. Het is een levensloop met wonderlijke paden, heftige gebeurtenissen, zeer verrassende wendingen en onverwachte uitzichten. Verdriet en lijden zijn niet te meten, maar oh vreugde oh geluk, met het snoeimes in de hand baande ik, dankzij vele vrienden, mij somtijds tranend een pad dat begaanbaar is en dat nu reeds alles weer samenbalt tot liefde, een liefde die al het voorgaande niet ontkent of doet vergeten of veranderen wil, maar daarom juist, in haar eigen gedaante,
zo zonovergoten beloftevol is.

Daarom reis ik zo graag naar de Utrechtse heuvelrug.

[© MN, in ‘De man en zijn ziel’, als herinnering aan de periode 7 maart 2005-2009.

Afbeelding: Twee portretten door Ludo van den Heuvel, ingelijst door Julia van der Werf.
Beiden, evenals Adelheid en Erwin: zie mijn Links. Ik ben er weer voor enkele dagen vandoor.]