De stilste leefwereld (4b) – slotDe wederopbouw van het vertrouwen
Strekt de onmacht zich over de grenzen van kennis, dat wil zeggen: weten hulpverleners geen inhoud te geven aan de zorg die het gevolg is van een dwangopname? Is dát de onmacht? Het is de vraag naar de wederopbouw van het vertrouwen en de versterking van het persoon-zijn, zodanig dat de geschiedenis zich korte tijd later niet weer herhaalt. Het is de moeilijkste vraag: na een weldadig bad en medicamenteus ondersteund een goede slaap in een echt bad komt vaak dezelfde weerstand weer tevoorschijn, dit keer feller omdat de betrokken persoon weer op krachten is gekomen en de herhaling alweer intreedt. Het zal de kunst zijn die te voorziene situatie vóór te zijn: het enige antwoord dat ik weet, is een letterlijk en aanhoudende nabijheid door een en dezelfde hulpverlener, met de wil en de inzet om een aantal problemen samen op te lossen, los van tijd en agenda. De moeilijkheid is, dat dit appelleert aan eigenschappen en taal die voor menig hulpverlener misschien grensoverschrijdend is. Hoe kan anders het vertrouwen nog gewonnen worden?
De verantwoordelijkheid
Hierover zijn al enkele stellige uitspraken gedaan die niettemin te problematiseren zijn. Want: is er al niet heel vaak van alles geprobeerd in het leven van Romain? Is er dan geen grens aan verantwoordelijkheid? Waar is het wel en waar is het niet reëel te wijzen naar bureaucratische belemmeringen in de hulpverlening? Is het niet óók zo, dat de genoemde ontkenning van het menselijk tekort tegelijkertijd een erkenning is van het menselijk tekort van ons allemaal, dus ook van hulpverleners. Er gebeurt van alles dat vreselijk is maar waar we desondanks niets aan kunnen doen. Deze nuancering naar de kritiek op de hulpverlening betekent geen berusting. We dienen blijven na te denken, in discussie te gaan en een ‘systeem’ van zorg te organiseren dat specifiek is toegerust op dit soort situaties.
[Afbeelding: “Looking for shelter” van José Vinken-Moonen.]
12 opmerkingen:
Zo'n manier van zorgen is inderdaad grensoverschrijdend. Meestal hebben zulke mensen het al moeilijk met relaties, en dan moet je als hulpverlener wel het vertrouwen winnen maar toch voldoende afstandelijk blijven. Breng dat maar eens over als je er zelf soms geen weg mee weet. Zo'n aanpak kost ook tijd, en daarvan is er altijd te weinig want tijd is geld, sinds kort ook in de hulpverlening.
"There are too few who open both eyes, we sit back in our easy chairs and try to sympathize, whether from the point of a needle or the edge of our beds,
we too, like too many others,
could be dead and our actions will define us, before a single definition can be said..."
vandaag maar weer eens een stukje Ani D.
zit al in m'n hoofd sinds het eerste stukje over Romain.
Marius,
Duidelijke taal... en een duidelijk probleem in een wereld die niet te duiden meer is door institutionalisering van wat gewoon menselijkheid zou moeten zijn.
Wetgeving is mooi, menselijkheid mooier. En menselijkheid zou altijd de maatstaf moeten zijn, voor elk probleem.
Soms wil die ene hulpverlener zijn functienaam eer aan doen, hij is uitzonderlijk in zijn werk, vooral in de praktijk, daardoor houdt hij zich niet altijd aan de regels (in de goeie zin van het woord) en doet zijn werk "anders", als de leiding daar niet iets van zegt dan zijn het wel enkele collega's en dan moet je stevig in je schoenen staan om toch verder te gaan.
Bloem
> Feex: Zie mijn log eventueel van 25 oktober: "Zorg vraagt hoffelijkheid, nabijheid en aandacht"
> In zijn toepasselijkheid prachtig Inge.
> Kan iemand die reageert ook zelf de reactie weer verwijderen? Nu, dat zal wel, zo blijkt.
Ja, dat is hier een moeilijke kwestie, het gaat met name om die situatie waarin het eigen sociale ondersteuningssysteem van de betrokkene er niet is of het laat afweten. Familie en event. vrienden zijn doorgaans wel in staat tot dergelijke uitermate intense "super"zorg. Los van tijd en agenda + aanhoudende nabijheid van één hulpverlener, dat valt al bijna niet meer onder de definitie van hulpverlener, hé, en zeker niet onder de praktische mogelijkheden. Eén keer heb ik daarvoor gestaan, het ging om een ernstig verwaarloosd kind (en ik was toen juist in verwachting, dus extra sterke moedergevoelens in die periode), ik heb toen serieus overwogen om het mee te nemen (gesteld dat ik dit bureaucratisch en juridisch klaar had weten te krijgen) zodat ik er constant voor had kunnen zorgen en te proberen het te laten groeien als persoon.
met de wil en de inzet om een aantal problemen samen op te lossen, los van tijd en agenda. De moeilijkheid is, dat dit appelleert aan eigenschappen en taal die voor menig hulpverlener misschien grensoverschrijdend is.
In de praktijk is het onhaalbaar. De hulpverlener zal met zijn werk getrouwt moeten zijn... vrees ik.
Ik zal zo wel kijken naar desbetreffend!
Er moet zeker gestreefd worden naar een ultieme manier van zorg geven, op een specifieke naar de patiënt toegeruste manier, waardoor er weer vertrouwen gekweekt wordt, en de relatie tussen zorgverlener / patiënt optimaal benut kan worden.
Elke dakloze zou eigenlijk een buddy moeten hebben . Wat aids patienten ook wel hebben. Kunnen best vrijwilligers zijn en die zich dan desnoods elke dag even om hen bekommeren en hen toch een zekere regelmaat geven. Niet om hen te betuttelen maar gewoon echte persoonlijke aandacht!Ik vind het eigenlijk zelf een goed idee, maar zou het werken ??
O, ik zie het al Marius, ook hier gaf ik geen reactie. En nu gaat me een lichtje op: als eerste reageren vind ik héél moeilijk (maar heb dat vandaag wél gedaan).
Ik wilde dus later terugkomen, maar shame on me, was dat vergeten.
Sorry daarvoor!
Maar nu is alles hier al gezegd, daar heb ik niets aan toe te voegen.
Buiten dit: we starten een campagne, je trouwe fans, om jou nóg meer aan het dichten te krijgen!
*wink, big smile*
Een reactie posten