Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Niemand belooft het, maar mijn klok staat nog lang niet stil

Het was de hele dag kil en de verwarming, die ik gezien het jaargetijde met grote voorkeur op de laagste stand houd, moest aan om het weer behaaglijk te krijgen. Per slot vertoef ik hier ongeveer de hele dag en iedereen weet intussen wat ik doe, een klein beetje door wat ik schrijf en doe vermoeden, en toch weet niemand de gehele werkelijkheid. Ik voel ook een zekere huiver me nog meer bloot te geven dan ik al doe. Laat een deel van mijn leven maar cryptisch blijven, dit is geen openbaar dagboek. Het is wel een deel van mijn dagelijks gemijmer, waarin altijd iets blijft dat alleen van mij is (“en dat is waar je bronnen zich vernieuwen”, schreef Pearl S. Buck).
Al dagenlang ligt hier een doosje met morfinepleisters, maar mijn aarzeling ze te gaan gebruiken wordt met de dag sterker. Ik wil niet tot het groepje mensen gaan behoren dat geplaagd zal worden door neerslachtigheid, verwardheid en bloedingen. Ik wil niet een soort onbekende tijdklok aanzetten die vanaf het begin gaat aftellen naar het moment dat de dosering wordt verdubbeld en naar de dag dat mijn huid de sporen van slapte en breekbaarheid vertoont en van perkament lijkt. Hoe lang duurt het voor je uiteindelijk God weet waaraan bezwijkt. Zullen de morfine en die andere pillen me langzaam slopen – terwijl ze verbetering beloven? Het zal wel angst zijn mezelf te verliezen. Miek Pot schrijft het wijze woord: “Waarom je vastklampen aan iets dat je toch weer moet afgeven?”
Ik leef in een voor mij soms verwarrende realiteit, alsof ik het kompas ben kwijtgeraakt in plaats van dat het stuk is maar ik raak niet in paniek, ik leef wankel op mijn benen en voel me toch standvastig, zonder dat ik precies weet in welke haven ik zal aankomen. Later, later dan nu, kan ik er anders en met meer helderheid over schrijven. Het hoort allemaal bij wat ik eerder schreef, over tijd, haast en herinnering, over geluk en sterfelijkheid.
Mijn zeer oude fauteuil is terug. Tijmen, een sympathiek stoffeerder, heeft het antieke aan tijdsverkleuringen onderhevige leer zoveel mogelijk weten te behouden en de nodige nieuwe stroken doen er geen afbreuk aan. Het zitcomfort is nog even heerlijk als voorheen. Hij heeft ongeveer vijf generaties in verscheidene interieurs gestaan en Chrisje begreep aanvankelijk niet waarom ik zo’n vod nog wilde toen ik er een jaar of zeven geleden mee thuiskwam, op de kop getikt voor vijftig gulden. Nu vindt ze het een sieraad.
Ik geloof dat ik de pleisters terugbreng naar de apotheek en een kort briefje schrijf aan de huisarts. Misschien kijkt ze er even van op dat ik er toch van afzie. Het is een moreel dilemma, de keuze tussen het mogelijke dubbeleffect van de morfine – verbetering, maar ook verslaving en slijtage – of het behoud van de huidige pijn. Het is vaak passen en meten met de keuzes waarvoor je staat. Het is misschien een rare vergelijking, maar ik bedenk me dat ik in een restaurant ook nooit zal kiezen voor het verrassingsmenu.
Ik behoud maar wat ik heb, zo is mijn leven. Nee, ik ben geen bunkerbouwer die berust, geen mens die in eenzaamheid wacht.

[© MN, in “Ik blijf gekleed in mezelf”. Een impressie van gemijmer. Afbeelding: painting by Kincaid Like Giclee .]