Veelvuldig gekwetst, meervoudig gewond
Het beeld van de verlorenheid, van de omgevallen en geschonden man, een beeld zoals ik dat in verscheidene bijdragen eerder heb geschetst en dat zó verweven is met mijn professionele en dus persoonlijke levensloop, dat het mij raakt en dwingt opnieuw stil te staan bij de grote verdrietige individuele teloorgang. Hoe wonderlijk is het niet dat deze foto tevens de koestering toont, de wederkerige troostbiedende en trouwe toewijding van twee honden, hetgeen te zien is als een expressie van wat ‘goed leven’ is, of sterker, dat de wijze waarop de twee dieren aanwezig zijn tamelijk precies illustreren om welke waarden het gaat in het leven. We zien dat het verborgen verdriet bijeengebonden wordt door geluk, - ook al behoudt de man de houding van een verdronken zelfbeeld.
Misschien wordt het door de dieren daarom wel eerst als een charmant, nee, vertederend beeld gezien.
Het is een verhaal in zichzelf. Negeren is er geen aandacht voor hebben. Negeren is verstoten, onverschilligheid. Vernederen.
Het is (hier) onbekend welke misstappen er zijn begaan of waardoor het pad naar de eenzaamheid misschien wel definitief werd geëffend; vaak denkt men aan ‘eigen schuld’, maar hoewel er zeker sprake kan zijn van een bepaald eigen aandeel, al dan niet uit onvermogen, is het ondenkbaar zijn toestand zo eenzijdig te definiëren. In het landschap van de familie ligt het vertrekpunt van ieders levensloop en wat hij of zij daar meemaakt, kan de latere etappes van de reis al aanmerkelijk beïnvloeden.
[© MN, “Elk mens een verhaal” (Zouden we maar iets meer weten, niet om het verhaal te horen, maar om er naar te luisteren.) Wie deze foto heeft gemaakt, is mij onbekend, maar gevonden op MariemStumbleupon.com.]
Het beeld van de verlorenheid, van de omgevallen en geschonden man, een beeld zoals ik dat in verscheidene bijdragen eerder heb geschetst en dat zó verweven is met mijn professionele en dus persoonlijke levensloop, dat het mij raakt en dwingt opnieuw stil te staan bij de grote verdrietige individuele teloorgang. Hoe wonderlijk is het niet dat deze foto tevens de koestering toont, de wederkerige troostbiedende en trouwe toewijding van twee honden, hetgeen te zien is als een expressie van wat ‘goed leven’ is, of sterker, dat de wijze waarop de twee dieren aanwezig zijn tamelijk precies illustreren om welke waarden het gaat in het leven. We zien dat het verborgen verdriet bijeengebonden wordt door geluk, - ook al behoudt de man de houding van een verdronken zelfbeeld.
Misschien wordt het door de dieren daarom wel eerst als een charmant, nee, vertederend beeld gezien.
Het is een verhaal in zichzelf. Negeren is er geen aandacht voor hebben. Negeren is verstoten, onverschilligheid. Vernederen.
Het is (hier) onbekend welke misstappen er zijn begaan of waardoor het pad naar de eenzaamheid misschien wel definitief werd geëffend; vaak denkt men aan ‘eigen schuld’, maar hoewel er zeker sprake kan zijn van een bepaald eigen aandeel, al dan niet uit onvermogen, is het ondenkbaar zijn toestand zo eenzijdig te definiëren. In het landschap van de familie ligt het vertrekpunt van ieders levensloop en wat hij of zij daar meemaakt, kan de latere etappes van de reis al aanmerkelijk beïnvloeden.
[© MN, “Elk mens een verhaal” (Zouden we maar iets meer weten, niet om het verhaal te horen, maar om er naar te luisteren.) Wie deze foto heeft gemaakt, is mij onbekend, maar gevonden op MariemStumbleupon.com.]
12 opmerkingen:
Het is moeilijk te zeggen hoe het zo ver kan komen..
Ik denk dat het merendeel omlaag glijdt en eenmaal glijdende is het moeilijk weer hoog te komen.
verslaving psychische toestanden etc..
Ook lijkt het me moeilijk voor de familie om de persoon te zien afglijden of zichzelf te verliezen.
Tja..
Dat plaatje doet me denken aan een log van Pasula.. Ook een (jonge) dakloze met hond, Daarop reageerde ik Dat de hond de beste vriend van de mens was..
FeeX
Elk mens een verhaal, héél mooi geschetst Marius. Een toestand éénzijdig definiëren doet inderdaad tekort aan een mens. Als start een genetisch/biologisch defect en nooit onderzocht, kan al een moeilijk leven voorspellen. Goedbedoelde, maar compleet foute hechtingspatronen kunnen een ramp worden. Verdere tegenslag en geen kennis van hulpinstanties of drempelvrees... ach, er kan zovéél fout lopen.
.... niet om het verhaal te horen, maar om er naar te luisteren. Mooi ! Ik las pas : wij kunnen geen grote dingen doen, maar wel kleine dingen... met grote liefde.
Jouw liefde vanuit je professionaliteit en vanuit je hartelijke medemenselijkheid spreekt nog altijd door in je logjes, zelfs in je moeilijke, pijnlijke toestand breng je dat nog op. Bewonderenswaardig is dat. Dank voor deze ontroerende , gevoelige schets.
'Isolatie' heeft voor en nadelen.
En verslaving door medicatie of drugs, binnen of buiten 'de muren', afhankelijk of onafhankelijk zwaarder is?
Sommige dingen zijn wellicht geen keuze, maar 'overkomen of zo genomen'.
Ik ben als mens geboren, heb mijn hele leven, zo naar verwachting,halverweg afgevraagd wat dát was..
Ik kan er geen antwoord op geven.Leef mijn leven ,niet meer, niet minder?
FeeX
hoe een mens zover komt dathij zo komt te zitten weet ik niet marius, wat ik wel weet, is dat hij erg behoefte heeft aan gezelschap, en niet van iemand die hem de les wil lezen,maar gewoon iemand die van hem houdt,
een hond houdt van je zonder enig vooroordeel..
heerlijke dieren,
xxx
klaproos
niet om te horen, maar te luisteren. mooi. heel mooi.
hoop dat je fijne dagen hebt. pinksterdagen, zonnige dagen, gewoon dagen. elke dag één.
lieve groetjes vanaf de zee !
Verdrietig is het om deze mens zo te zien en de gedachte erachter van hoever het zo is gekomen.
Ik maak nog wel eens de dark-site daarvan mee en voel mij daardoor soms behoorlijk verdrietig.
Bloem
Ik ben in een vereniging
waar plaats is voor mensen,
die zo ver zijn afgegleden...
tot ze er toe kwamen
om een stap te zetten in de andere richting,
omdat het zo niet langer kon.
Op dat moment zijn wij er
om te luisteren
en om hun te helpen zichzelf te waarderen,
om wie ze zijn.
We respecteren onze bezoekers,
ondanks alles wat er is gebeurd.
En ondanks wat er ook nu nog gebeurt.
Een huis waar iedereen welkom is:
www.delichtbron.be
(huis voor dialoog en herbronning)
De mens afgesloten van de wereld.
De honden als enige kameraden. Ondanks het geisoleerde beeld van deze mens op de foto weet je nooit welke werkelijkheid deze mens toebehoort.
Als ik mensen zo ontmoet denk ik altijd: het zal je kind zijn, of je vader, je moeder of een lieve vriend/in. Schrijnender als dit beeld kan dan het leven even niet zijn.
Dat heb je te laten, niet negeren, maar laten, eventueel een aanmoediging tot ondersteuning in het zoeken naar hulp.
Ik zou met zo iemand eens lekker koffie gaan drinken en eens luisteren naar het levensverhaal.
De mensheid is steeds meer opgedeeld in lagen.
Lagen van gematerialiseerde levenswandel, verbindingloos met de omgeving, en een weinig aandacht voor de mensen die het anders hebben toebedeeld gekregen op hun levensweg.
Soms lijkt het in deze tijd of iedereen vergeten is dat de mensheid bestaat uit verschillende groepen die ondanks inzet, liefde en werklust, door omstandigheden heel anders terecht gekomen zijn.
Er is echter 1 gemeenschappelijk gegeven: we zijn allemaal mens en gaan allemaal dood door ziekte ouderdom of anders.
Dat doe je alleen.
Deze mensen zijn soms HEEL erg alleen in die fase.
Onterecht, onacceptabel en daar hoop ik zelf altijd een stukje aandacht voor te kunnen bewerkstelligen!
Mooi stuk tekst Marius!
Groet: Isolde
Met terugwerkende kracht (zie volgend logje) : Aandacht als onvanzelfsprekend goed. Isolde (die ik anders niet echt ken) is er een mooi voorbeeld van Marius !
Een liefdevol mens.
wat een prachtige foto erbij Marius!
Ieder zijn verhaal is uniek denk ik.
Overigens, heel iets anders, de foto hierboven deed me een even denken aan het artikel wat ik las over de 'kunstenaar' die voor de 'kunst' een hond doodhongerde (ik weet het, het heeft helemaal niets met het plaatje te maken)
Soms moet een mens tot de diepste diepten afdalen in zijn leven om te weten waar zijn grenzen zijn. Harde lessen in eenzaamheid, afzondering van anderen, enkel aangewezen op zichzelf zijn vaak nodig om tot jezelf te komen. Hoe je er dan als mens mee omgaat, is helemaal je eigen keuze: laat je je hangen in zelfmedelijde of sta je open voor wat het Leven je wil leren?
Al het vorige geleerde of getrainde helemaal uit je systeem en weer helemaal vrij om zelf de controle te nemen over je leven, je Zelf nieuwe waarden en normen aanmeten.
Gelukkig zijn er mensen die zich inzetten als helpende hand, luisterend oor,...
En gelukkig zijn er mensen zoals jij die anderen er even doen bij stilstaan...
Een reactie posten