Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Een gecompliceerd en onafscheidelijk duo. Een mysterie ook

Het lichaam en de geest, daarvan zeggen we dat ze één zijn. Ik woon in dit lichaam en totdat het tot stof weerkeert zal ik het niet verlaten. Zonder het altijd te beseffen, maar wel op tijd het te voeden, stelt het ons in staat tot een grote variatie aan bewegen, soms tot onvermoede prestaties. De gedachte aan het lichaam is gewikkeld in vanzelfsprekendheid. Het lichaam slaapt. Ik weet nergens van. Dat het na rust weer opstaat, dat het energie haalt uit wat we eten, dat we ons dagelijks op een gesloten kamertje moeiteloos van de kwade stoffen kunnen ontdoen en dat het ons – hoe riskant we ons soms ook gedragen – brengt waar we moeten zijn of worden verwacht. We poetsen het en gaan weer verder. Ik woon in een gelukkig lichaam. Achter mijn huid, onzichtbaar. Ik ben aanraakbaar. Zolang alles functioneert, staan we er amper bij stil dat het lichaam het enige goed is dat we hebben.
Het lichaam wordt routineus verzorgd en aangekleed, tot in detail naar wens van de geest. Maar dan is er strijd, in alle denkbare varianten. Het lichaam tot last. De hinder kan eenvoudig zijn en met oplettendheid worden verholpen. De hinder kan uitgroeien tot obsessie, onbewoonbaar zijn. “Ik wil een ander lichaam. Maak me opnieuw.” Mijn gezicht maakt me onzeker. “Ik wil het innerlijk behouden, maar wonen in een vrouwelijk lichaam … of blijf ik toch dezelfde? Gaat het lichaam verraden wie ik ben?” Ben ik aantrekkelijk? Komt wat ik heb tot zijn recht? Ik zal het versieren. “Vind je me mooi?” Ik zal je zoenen. “Is dit geklede lichaam zo niet te bloot?” Welke morele norm zal ik hanteren?
Het lichaam heeft hersens (ze zijn Goddank gezegend). Ik heb een geweten waar ik dagelijks aanklop. Zoniet dan spreekt het geweten, het kneedt mij naar zijn hand. Daar ontstaat de geruststelling, maar ook het schaamrood.
De aanbidding van het lichaam. En lust. De eeuwige hunkering van mij en mijn lichaam. Het lichaam, het wonder van schoonheid. De verlokkingen, de verrukking. Het smachtend wachten. Van schedel tot tepel, een kwart van de verleiding.
Het kan van alles. Sporten, trainen, dansen, soms halsbrekende toeren uithalen, timmeren, schilderen, schrijven, schreeuwen, fluisteren. Ik ben geen waaghals, ik ben een mens die nadenkt en soms dromen vangt. Het lichaam spreekt de geest. Soms barst het los. Ik zit, tril en bewonder.
Het lichaam en ik kunnen dom zijn, of handig, of groots en meeslepend, uitbundig of verveeld. Ik wil opvallen of liever niet gezien worden. Het lichaam kiest het hazenpad, met gezwinde spoed. Ik vlucht en verdwijn. Zal ik niet vereenzamen? Ik wil ontmoeten. Steeds is er weer een afscheid.
En plots is er een mankement. Gewelddadigheid. Ziekte, misbruik of kwelling. Diepe vermoeidheid. Het lichaam zegt nee. Het gekwetste lichaam, soms onschuldig, soms tot in de ziel. Het weerbare lichaam geneest. Kan ik er op vertrouwen? Het lichaam als last, het lijdt. Ik ben breekbaar. Gekluisterd in het lichaam, verstenen, dat kan ook. Ik hoor de waarheid. De huid spant zich om mij heen. Zal mijn huis niet instorten? Het toont droefenis, ik maak wanhopige gebaren. Ik moet het verwerken, ik moet vechten, het lichaam zal zich aanpassen. Het wil leunen tegen de ander. Ik begeleid mezelf. Het lichaam herstelt. Zet ik het op een rennen of heb ik zorg voor de ziel? Mijn lichaam kan ziek zijn, maar ik loods het overal doorheen. Ik heb een beschermengel. Maar als ik het ben die ziek is of vreemd, wordt het lichaam geweerd. De gekwelde ziel en de verwarrende geest, ik word een vreemde. Wanneer is in deze wereld wie nog vreemd?
Het lichaam zwijgt, praat, boeit, boezemt afkeer in. Ik luister. Alle zintuigen werken. Ze behoren aan het hetzelfde lichaam, dezelfde geest. Ik begeer en het lichaam streelt en betast, het kust wie ik wil, het reist van borst naar kruis en het omhelst wat hem lief is. Het bloost. Het straalt. Het nabije lichaam. Alléén in het woord kan liefde niet wonen. De aanraking. Het lichaam schenkt zich aan de ander. Het verbond dat ik koesteren wil. Het lichaam en ik vormen een wonder, vooral wanneer het samen is met de ander.
Als het tijd is, strelen we verder.
[Net zeven teveel om met 700 woorden te kunnen sluiten. Afbeelding: “Dromen vangen” van Natasja Knap.]