Soms niet te weten wat leven isIk geloof, misschien dacht ik, ja, ik zei eens dat wij de zweep over het leven niet kennen, dat was toen ik schreef over Darfur en Zimbabwe. Wat ik daarover schreef dat blijft. Maar ook dichtbij slaan zwepen die niemand verdient of verwacht. Ieder kan zo een handvol voorbeelden noemen. De schrik waaraan je toch niet moet denken, de schrik die elk levenspad weet te vinden. De variaties van lijden zijn oneindig. In lijden is niet te selecteren.
Uit emails en alleen zo ken ik een vrouw. Zij is 40 jaar, energiek, in gezondheidsopzicht argeloos, zij is gelukkig en ambitieus, beloftevol. Omdat lichamelijke klachten niet overgaan, consulteert zij in lichte ongerustheid haar huisarts. Er volgt kort onderzoek, en de uitslag is als een genadeloze zweep, zo pijnlijk, verdrietig en verpletterend dat het haar leven, haar hele zijn, abrupt omver smakt, breekt, ontreddert. Er is een tumor in de darmen en er zijn uitzaaiingen naar de rug. Ongeneeslijk. De slechtste prognose is met onmacht gesproken. Zij is 40 jaar en krijgt er vermoedelijk geen jaarringen meer bij. Ik hoorde het gisteren en wil er niet aan voorbijgaan. Plotseling is het leven het leven niet meer. Er sneuvelt iets in mij, iets dat misschien is te omschrijven als een sprakeloos schampschot, het raakt mensen wanneer levens in volle bloei worden gebroken. Hier heerst het weten niet. Of zoals Cobra het van de week ongeveer zei, het leven slaat soms een verkeerde toets aan en wist in je hersens even alle gegevens waarop je vertrouwt.
Het is onomvatbare tragiek.
[Afbeelding: “Troost” van Anton Lemmers.]
18 opmerkingen:
Je hebt altijd het idee dat ziekte en dood alleen anderen treft. Maar er komt altijd een moment dat ook ziekte en dood in je eigen kring komt of bij jezelf. En het is natuurlijk vreselijk als je zoiets hoort. Veels te jong...
Ik ben er even stil van. Mooi omschreven.
Wat erg... Zo zou het niet horen te zijn. Jonge mensen moeten leven, oude mensen sterven. Het is altijd een schok als dat niet waar blijkt te zijn.
Wees een steun voor haar in je mails, en wens haar sterkte.
Marius,
toen ik als 41 jarige mijn diagnose kreeg heb ik een kaartje op Luc's nachtkastje gezet met dit gedicht : Laat ons maar van liefde zingen, laat ons maar de dood weerstaan, laat ons maar elkaar omringen, met de moed om door te gaan.
Ik geloof er nog altijd in.
Deze verpletterende diagnose voor die vrouw van 40 is nog veel slechter dan die van mij en als ik dan terugdenk aan hoe je je dan voelt, ja , dan komen nogal gauw weer tranen boven. En toch en toch, leven is ook dagelijks afscheid nemen, maar we kunnen het zo moeilijk. Ik ken iemand via het forum van de VLK, pancreaskanker, wellicht is dit ook haar laatste jaar , pas begin 40, 2 kleine kinderen achterlatend. En toch heeft ze ook nog zoveel moed om door te gaan.
Laat ons maar van liefde zingen, laat ons maar ...
Spontaan moet ik dan nog denken aan het volgende gedicht van Frank Koenegracht :
Ik ging eens varen ,
geheel voor mijn verdriet,
Mijn tranen echter kwamen niet,
Ik sprong te water waar ik niet verdronk,
Zo zag ik hoe mijn boot naar boven zonk.
Wat is dat vreselijk, zo'n bericht te moeten krijgen. Alsof de grond onder je voeten wegzakt. Zó erg, dat zelfs iedereen die haar niet kent, maar ervan hoort, erdoor wordt geraakt. Ik weet zeker dat je haar door je wijsheid veel kracht en sterkte zult kunnen geven. Ook namens ons.
Zulk soort bereichten maken toch altijd dat je stil staat bij het leven. Naar, maar helas de waarheid, wanneer kunnen ze toch eens echt wat doen tegen deze ziekte?
Ik heb deze week een vriend begraven die nog maar zes maanden geleden zijn doodvonnis kreeg.
Ik blijf ietwat verregend achter en vraag me af wat hij in al die maanden heeft doorstaan.
Prachtig verwoord Marius!
het leven hangt aan een zijden draad, het ligt aan de wijze waarop het gesponnen is hoelang de draad houdt, ook ik heb dit onlangs meegemaakt in mijn omgeving en als een moker hakt de de eindigheid in op de sokkel van de levensverwachting. Ik word hier ook zeer verdrietig van en voel me onmachtig in de schrale troost die mijn warme armen slechts kunnen bieden.
Ik denk dat juist die korte momenten eigenlijk het langste duren...de momenten dat de dood bijna tastbaar wordt.
Ze staat er nu even helemaal alleen voor, hoeveel mensen er ook om haar heen zijn, en om haar geven.
Onmacht, dat is wat je voelt als je zoiets te horen krijgt over iemand in je omgeving. :( Kanker in de buik is bijna altijd een verloren zaak, zwaar hoor. Het enige dat je kunt doen is iemand tijdens alle fases bijstaan, aanhoren, niets wegwimpelen, niets sussen, gewoon er zijn, op je eigen manier.
Succes, ook voor jou. :( Accepteren is ook een opgave, zelfs als het niet jezelf maar een ander betreft.
Marius,werkelijk prachtig omschreven.Soms krijg je een bericht via de mail die inslaat als een bom en waarbij je in de verste verte niet weet hoe te reageren.Woorden lijken dan zo loos.Bewonderenswaardig vind ik de kracht die mensen vinden om door te gaan na zo'n diagnose.Ook haar zal dat lukken.Het wrede eraan is dat ze wel zal moeten.............
"Er sneuvelt iets in mij"
Ik voel wat je bedoelt, je omschrijft het zo treffend met deze woorden. Op zulke momenten heb ik altijd het gevoel dat je zo veel wilt zeggen maar dat alle woorden banaal zijn.
Verbijsterend en ongelofelijk zeker wanneer je nagaat dat deze vrouw een paar dagen eerder de onverwachte diagnose van de ziekte van Kahler kreeg, een systeemziekte die weliswaar op de lange duur ook een fatale prognose kent maar waar met de juiste medicatie en behandeling vaak een langdurige overleving met een redelijke kwaliteit van leven laat zien.
Zij ziet zichzelf nu geconfronteerd met een relatief korte tijd om hiermee om te leren gaan en vooral het gevecht aan te gaan zoals wij Lut, en je vader, Carmensita dit ook hebben moeten doen.
Overigens weten we maar al te goed dat dit ook met ups and downs gaat maar goed, maar daar steunen we elkaar ook in. Hadden wij trouwens geen tijd van overleven gekregen dan was het verhaal voor onze geliefden en omstanders nu ook anders geweest.
Zoals Marius terecht aangeeft, lijkt ze een zeer sterke vrouw en zal zeker dit gevecht aan gaan.
Lut, wat een prachtige reactie!!
Vreselijk deze ziekte.. Wens haar sterkte Marius en voor jou ook Lut . Ik had al eens eerder gelezen hier ergens dat je ook ziek bent . En Lut .. wat een prachtig gedicht . Ik heb het opgeschreven zodat ik het niet vergeet !
Jaap en Julia,
Bedankt ;-)
Voor alle duidelijkheid Julia, mijn diagnose was Multipel Myeloom = Kahler. Na de behandeling (ong.6 keer chemo en een autologe stamceltransplantatie)best leefbaar, voordien nog méér leefbaar, maar ja... Leven met kanker is koorddanserij, zo ervaar ik dat. Kan er een apart weblog over opzetten, maar heb nog zoveel andere dingen in mijn hoofd... Binnen 2 weken ben ik met vakantie aan zee , wat dubbele gevoelens daarover,maar zal best meevallen.
De sterktewensen geef ik door aan Marius en Jaap.
Fijn gevoel dat ik een bijdrage kon leveren die je graag onthoudt, Julia !
Je hebt het inderdaad prachtig maar ook heel breekbaar geschreven. Het leven is inderdaad af en toe niet eerlijk, tenminste zo lijkt het. Heel veel sterkte voor jouw vriendin.
Carpe Diem
Natasza
Marius, jij kent me een beetje, je weet dat ik elke dag weer opgewekt door het leven tracht te gaan. Maar dit logje heeft me toch met heel veel pijn in het hart achtergelaten. Ik dacht weer aan de vele vrienden die ik de vorige jaren verloor, en het schrijnt...
De gestorvene
Zeven maal om de aarde gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan -
zeven maal, om met zijn tweeën te staan. (Ida Gerhardt)
Een reactie posten