Vluchten leidt tot verliesDe wereld is zo ingericht dat mijn perceptie en mijn beleving permanent worden beïnvloed. De media fungeren als een wind die om mij heenslaat, gedeeltelijk misschien om het hoofd koel te houden maar zeker ook om te zorgen dat ik niet ontkom aan wat er gaande is. Ik dien het, dag in dag uit, te ordenen in mijn bewustzijn en het heeft een aandeel in alles wat ik creëer. Al mijn gedachten en daden zijn gebonden aan ‘mijn wereld’. De stand van de ontwikkelingen heeft ervoor gezorgd dat niet één samenleving, geen mens, zich nog kan onttrekken aan ‘de zintuigen van de wereld’.
We leven in een hyperactieve tijd. Wie meedoet, heeft de wind in de zeilen. Welvaart, comfort, bezit. We zijn begeesterd door het materialisme, kennen de vleugels van vrijheid en antipaternalisme en lijken ons te beperken tot wat we rationeel kunnen begrijpen of willen aanvaarden. Consumentisme. De onmiddellijke bevrediging. Het is een bestaan dat allesbehalve gekenmerkt wordt door een sobere levensstijl. ‘Hier draait het om in het leven, om, individueel, deze standaard te bereiken’, dat lijkt de monistische overtuiging van het Westen. Maar er is niet één onomstreden conceptie van het goede leven.
Er zijn er meer dan we weten die leven met gevoelens van ‘geestelijke ongeborgenheid’, omdat men het zelf moet uitzoeken, almaar zelf keuzes moet maken terwijl men vroeger werd geleid door grotere sociale verbanden. “De schaduw van religieuze en politieke systemen die tegelijkertijd knelden en troostten, is verdwenen”, schreef de literator Mario Paz. Het is de keerzijde van de welvaart die velen naar of over de rand van de armoede voert. Nu is het ontbreken van die traditionele kaders ondertussen een ‘oud’ argument, maar een feit is dat je in veel opzichten sterke benen nodig hebt om de weelde van vrijheid te kunnen dragen. Voor de een is deze vrijheid een uitdaging, voor de ander een last.
Er zijn vluchtwegen te over. (Maar hoe ver moet je gaan?)
[Afb.: “Man with his bottle” by Zygimantas Augastinas. De mooiste roman over de moderne westerse mens is die van Michel Houellebecq, Platform. Midden in de wereld, De Arbeiderspers, hoewel het woord ‘mooiste’ wel heel betrekkelijk is want ik herinner me toch ook het magistrale boek van Joseph Heller, Een voorval, Anthos/Diogenes, 1995.]
13 opmerkingen:
En het is zo betrekkelijk allemaal.....
Tja, ik begrijp wel dat vrijheid voor sommigen een last is, maar eerlijk is eerlijk Marius: geef mij maar die (ongebreidelde?) vrijheid in denken en doen, met no limits aan de verbeelding. Ik heb slechts één dada: mijn vrijheid eindigt waar de jouwe begint. En ik denk dat, moest iedereen er zo over denken, het goéd leven zou zijn, in welke maatschappijvorm dan ook...
Materieel bezit maakt even gelukkig. Daarna treedt de onvrede opnieuw binnen. Ik denk dat elk mens zelf moet ontdekken dat immateriële zaken veel belangrijker zijn. Ik geniet van de huidige technieken, maar ik wil er niet aan gehecht zijn. Ik moet ook zonder kunnen.
Je hebt helemaal gelijk wat betreft de zuilen van vroeger. Ze knelden, maar gaven ook een soort rust. Dat soort rust en berusting hebben streng gelovigen ook. Ergens ben ik daar jaloers op, maar toch ben ik blij dat ik mijn eigen keuzes kan maken.
Als men verlangt naar het geborgen leven van vroeger heeft men vaak die knellende banden vergeten. Het consuminderen spreekt me wel aan, maar dit tijdperk heeft toch ook zijn dingen die het leven erg makkelijk maken.
Goede morgen Marius!
Mag ik hier aub en oproep aan Lut plaasten? Ze reageerde al een paar keer op mijn blogje en ik kan haar daarvoor niet bedanken, wegens géén coördinaten. Met deze Lut: dankjewel, en sorry Marius, het zal geen twee keer gebeuren...
Maak er een fijne dag van jongen!
Helemaal geen excuus nodig Gerda; ik geef het haar door per email.
Nix is vanzelfsprekend,sommige dingen lijken vanzelfsprekend. tot dat.. veel geld hebben en geen geld hebben,beiden zorgen voor een soort isolement.....
en aan luxe ben je nu eenmaal sneller gewend.
Materiele zaken creéren een soort veiligheid /verzekering.
Ooit eens samen met zo,n havenloos figuur in de stromende regen geschuild en de tijd opgevuld met een interessant gesprek,die zelfs na de bui nog niet afgelopen was...
Afdalen lees:neergaan is makkelijker dan klimmen lees:opstaan.
En de mensen die je om je heen hebt kunnen daarbij ook een grote rol spelen.
Door het leven heen lieve Marius leef je en leer je je lessen. Materieel bezit is prettig, maar zal nooit voldoening geven als je geen geestelijke rust of geestelijke vrijheid kunt vinden. Het doet me denken het nummer vrij van van Bløf. Mijn armen wijd, ik wil er bij zijn als ik leef, laat mij een mens zijn die niets zoekt omdat hij niets meer nodig heeft. Ik geef me over, ik leg me neer. Ik ben vrij.....
Men wil (of moet) steeds meer op jongere leeftijd de weelde van vrijheid dragen zonder een of ander vangnet soms met alle gevolgen van dien.
Ik leef en voed op volgens het principe van Maria Montessori: 'Vrijheid in gebondenheid'. Ik merk nog altijd dat dat zoveel houvast geeft. Houvast die vrijlaat.
houvast die vrij laat
die drie woorden klikken erbij mij goed in
Ik heb er wat over nagedacht, maar eigenlijk beschouw ik vrijheid noch als uitdaging, noch als last. Bovendien heb ik een ander doel in het leven dat geld te verdienen om mijn leven aangenamer te maken en daar dan het leven aan te verliezen.
Een reactie posten