Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Nabij de resten van een regenwoud

Gérard is in Australië en reist van Geraldton naar Perth, de wijnstreek Swan Valley, van Gellibrand Victoria en aldaar naar Beech Wood en straks nog weer verder, naar Perth en later nog naar Melbourne. Jaren geleden is hij er ook geweest en ontmoet verspreid door het land oude vrienden die zich daar hebben gevestigd. Mijmeringen, herinneringen, verhalen, verkenningen, observaties.
Van de week wandelde hij met Tony en samen ontmoetten ze daar enkele ‘locals’ met wie Tony een gesprek aanknoopte. “Er was een spraakmakend 'nieuwtje'. Jim Pears, een welbespraakte tachtigplusser en bekende barfiguur, had zijn rijbewijs verloren wegens 'een glaasje teveel'. Voor de zoveelste keer. Nu wellicht definitief. Hij woont maar 600 meter van Gellibrand Hotel, de enige bar, maar toch stond hij er op altijd met zijn pick up te gaan voor zijn dagelijkse glaasje, want het traject was voor een groot stuk zijn eigen oprijlaan. Zodoende gingen roemruchte snedige opmerkingen van deze kleurrijke dorpsfiguur over de tong. Hij was eens aangehouden wegens een gebroken linker autospiegel, en hij had gezegd: -"Waarom zou ik dat repareren? Ik kan met mijn linkeroog toch niets zien". [Het was bekend dat hij daar een glazen oog heeft, overgehouden van een oude vechtpartij]. ”Maar het mooist vond ik (Gérard) het verhaal van ruim vijftig jaar geleden. Zijn vader, eveneens een 'bekend tiep', had vier zoons die stuk voor stuk uit hetzelfde hout waren gesneden. De vader had zijn grond in vier gelijke delen verdeeld, en op een dag gaf hij aan ieder van de zonen een deel van zijn enorme lap landbouwgrond en bossen. Naar gebruik van die dagen kregen de dochters niets. De zoons zetten zich aan het kaarten, en 's avonds was Jim eigenaar van alle vier de lappen.” “Dat is echte kolonistenromantiek”, zei Tony, en: “Alles of niets! D'r op of d'r onder!”
Ik vertel dit om u te wijzen op het rijke, beschouwende, onderzoekende dagboek van Gérard van Eijk, een senior wereldreiziger, een street observer met een schat aan kennis, zo bij de hand. Hij is een wijze kluizenaar en mensenvriend tegelijk. Ja, dat gaat samen. Hij weet te drinken van de nectar van de vriendschap die hij geeft.
[ ‘De nectar van de vriendschap’ komt uit een hem dierbaar gedicht dat in zijn dagboek staat. Afb.: “If Hundertwasser has lived in the Otways” by Dijanne Cevaal. She lives and works with her housband and three daughters on one hectare land in a recycled house in the Otways (Victoria) – ten zuiden van Gellibrand, aan de kust, Cape Otways, Australië.]