Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Het menselijk ideaal

Er bestaat een mooie en ik geloof waar gebeurde anekdote over een rabbijn en zijn leerlingen. De rabbijn verbeeldt zich heus niet de Messias, maar het antwoord op de vraag die hij stelt, is eenvoudig en wijs en ik denk universeel vervuld van hoop.
“Wat is het exacte moment waarop de nacht eindigt en de dag begint?”
Het bleef een paar minuten stil. Sommigen staarden door het raam en zochten in het heerlijke zomerlicht naar een definitie. Anderen zaten met gevouwen handen en de twee wijsvingers voor hun lippen, ‘waar eindigt het een en begint het ander?’Misschien denkt een van hen aan een onthulling, maar hij verstaat hem zelf nog niet en zwijgt. Een van de leerlingen dacht aan het heldere onderscheiden: “Áls we van een afstand kunnen zien dat het geen hond is, maar een lam.” De rabbijn schudde zijn hoofd.
Een ander vond het voorbeeld niet scherp genoeg en zei dat de dag begint als je op afstand het verschil kunt zien tussen een olijfboom en een vijgenboom.
Omdat ze zich in hun denken toespitsten op een concreet moment waarop de nacht onmiskenbaar is overgegaan naar de dag, kon geen van de leerlingen een beter antwoord bedenken.
De rabbijn, gewend aan metaforen, zei: “Wanneer een vreemdeling naar ons toe komt, wij hem aanzien voor een broer van ons en de conflicten verdwijnen – dat is het moment waarop de nacht voorbij is en de dag begint.”
[Verteld naar Paulo Coelho, Als een rivier, Arbeiderspers 2006; ik kom zeker nog terug op dit schitterende boek vol gedachten en impressies 1998-2005. Ik loop meteen naar een boekenkast hier op het eiland en blader met genoegen in het boekje van de Libanese dichter en schilder Kahlil Gibran aan wie ik opeens moest denken. Afbeelding: schilderij “The difference” by David Ho.]