Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

De ascese, de solitaire levenswandel, de realiteit
Monnik zijn, de afzondering van de wereld, woestijn en oase tegelijk – de discipline, de confrontatie, de rumoerloze zoektocht, de bezinning, zo min mogelijk verleidingen, de herhaling van almaar hetzelfde - houdt verband met bidden, niet omdat de monnik er een belangrijk deel van zijn tijd aan besteedt, maar omdat het de eerste plaats moet krijgen. “Niets is belangrijker dan bidden”, dat schrijft Sint Benedictus. Kees Fens in De regel van Augustinus: “Het innerlijke bidden moet overeenstemmen met het uiterlijke. Dat is het begin van de contemplatie.”
Bij Augustinus lees ik nog deze mooie, universele, regel: “Spreek geen harde woorden. En zijn ze u eenmaal over de lippen gekomen, deins er dan niet voor terug diezelfde lippen te gebruiken voor het genezende woord: ze brachten ook de wonde toe.”

Ik zag het gebeuren toen Adelaïde in de huiskamer opmerkte: “Ik ben een en al luisterend oor.”
“Ik geloof er geen bal van”, was de onverwachte sneer van Ilse. Adelaïde keek haar geschokt aan en snelde de kamer uit.
“Ze is zó druk, hoe kan ze nu luisteren?” Ilse, al halverwege zeventig, keek me verbouwereerd aan, met volle doordringende ogen in een bleek gezicht. Ze is gewend te provoceren, maar het is vooral een uitlokking tot dialoog.
“Je hebt haar gekwetst Ilse. Ze is wel druk, maar ze heeft levendige aandacht.” Dit is niet overdreven. Adelaïde heeft het vermogen bij anderen stukjes goud tevoorschijn te halen.
“Ik ga naar haar toe. Ik moét het goedmaken.” Met betraande ogen en gekromde rug liep ze naar de hal. Omdat het bijna etenstijd was, begaf ik me een minuutje later eveneens naar de hal en zag ik dat de omhelzing het harde woord weer uitwiste.
[Schilderij van Jorieke Putman, ‘De Complete’, Kapel Achelse Kluis]