Tussen schijn en wezen
Een vrouw gezegend met verstand,
met ernst en aldoor sprankelend blauwe ogen,
die vrouw, haar levenslust, kiest het onbekende, gaat
in tempo het vrije pad en kampement.
Zij telt haar zegeningen van het tekort,
schikt met kinderen lot en geborgenheid, en
bewandelt onvermoeibaar wegen van natuur,
meditatie en vrije expressie -
en wordt toch geraakt door het onverwachte,
het leek onbestaanbaar er niet door getroffen
te kunnen worden, maar wijsheid ontvangt, een hart
verovert wat niet kent. Haar verhaal zal verbazen.
Zij, een schoonheid met gulle lach, plots wordt zij stil,
sprakeloos, zij is ontroerd, zie haar ogen, haar verwondering.
Het is oorverdovend stil, hoor haar muisstille hart, as calm,
as calm as the moon above the woods.
[Voor Romée. Afbeelding: Botticelli, De herfst.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten